Είναι πέρα για πέρα φανερό ότι στην σημερινή εποχή της νεοφιλελεύθερης, κοινωνικής βαρβαρότητας πρέπει να απαντήσουμε με νέες μορφές πάλης, εναλλακτικές μορφές συλλογικής βούλησης, καινούργια πολιτικά υποκείμενα με στόχο την οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης από τους πρωτογενείς πυρήνες παραγωγής πολιτικής δηλαδή τις γειτονιές. Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα, όπως πολύ σωστά είχε ειπωθεί σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Γίνεται επίσης εύκολα αντιληπτό ότι με την πλειοψηφία της κοινωνίας ανέτοιμη να συμμετέχει στην λογική των κατευθείαν συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής, καθώς η συγκεκριμένη τακτική πρέπει να αποτελέσει την κορυφή της πυραμίδας και όχι την βάση της και η οποία καθίσταται αποτελεσματική μόνο όταν δεν περιορίζεται σε αραιές χρονικά εκρήξεις οργής αλλά παίρνει την μορφή της αντικατάστασης της καθημερινότητας μας, πρέπει να αναζητήσουμε τις υποδομές που θα οδηγήσουν το λαϊκό κίνημα στο σημείο 0. Θεωρώ πώς μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, χωρίς να χρειαστεί αυτή τη φορά να κάνουμε πίσω, υπάρχει αρκετή διαδρομή που θα χρειαστεί να διανύσουμε καθώς αποδεικνύεται πως οι εξεγερσιακοί αυτοματισμοί δεν αποτελούν πανάκεια σε περιόδους έντονης κοινωνικής κρίσης. Αντιθέτως, φαίνεται ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας εμφανίζει ακραία σεχταριστικά αντανακλαστικά, αυτά της αδιαφορίας, της αυτοαπομόνωσης, της αναζήτησης ατομικών λύσεων μέσω μιας φοβικής παθητικότητας, νοοτροπίες που αποκτήθηκαν μεθοδικά και συντεταγμένα, συνδυασμένες με την ανάπτυξη ενός απροσδιόριστου εκδικητικού συναισθήματος πάνω στα αποτελέσματα αυτής της νοοτροπίας, επικίνδυνα γενικευμένο και πολιτικά αποπροσανατολισμένο. Πιθανά το σενάριο που θέλει την «κατάρρευση των ανταγωνιζόμενων κοινωνικών τάξεων σε κοινά ερείπια» να χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Αυτή η ρήση του Καρλ Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», μπορεί να αποδειχθεί προφητική, πράγμα που οι εργολάβοι της καθημερινότητας μας, Μπόμπολας, Αλαφούζος, Τεγόπουλος, Λαμπράκης, Ψυχάρης και οι λοιποί συνοδοιπόροι τους δεν έχουν υπολογίσει στα σχέδια τους. Αυτό που αρνούνται πεισματικά να δουν είναι ο κίνδυνος της συνολικής κοινωνικής κατάρρευσης. Θεωρούν ότι δεν τους αγγίζει. Ή μάλλον για να το πω διαφορετικά εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να φροντίσουμε έτσι ώστε η κατάρρευση αυτή να αφορά μόνο αυτούς που με την «διαχείριση» τους δημιούργησαν την «κρίση». Γιατί εμείς, ο απλός κόσμος, ο απλός λαός, είμαστε αυτοί που παράγουμε τον πλούτο και τον οποίο στην συνέχεια, αφού κτυπηθούν στην ρίζα χρόνιες αντικοινωνικές νοοτροπίες, θα πρέπει να τον αξιοποιήσουμε και να τον αναδιανέμουμε προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Αυτό βέβαια θα συμβεί μόνο όταν σταματήσουμε να αποτελούμε μια σιωπηρή, παθητική πλειοψηφία, αλλά την δύναμη εκείνη που μαχητικά και με θόρυβο παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Γιατί πολύ απλά δεν μας αρμόζει η σιωπή.
Πολλοί στοχαστές, διανοούμενοι και πολιτικοί επιστήμονες στο παρελθόν προσπάθησαν να αναλύσουν τον ρόλο του κράτους και των λειτουργιών του κυρίως σε δημοκρατικά καθεστώτα δυτικού τύπου. Αρκετοί συνέπεσαν σε μια κοινή διαπίστωση ότι ο ρόλος αυτός έχει να κάνει με την εξισορρόπηση των κοινωνικών αντιθέσεων που προκύπτουν από τον πόλεμο μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας. Αυτό φαίνεται να ίσχυε μέχρι ενός βαθμού, με μεγάλες αποκλίσεις από κράτος σε κράτος, σε εποχές οικονομικής ανάπτυξης και σχετικής ευημερίας αλλά και με την «πίεση» από την ύπαρξη μιας πανεθνικής υπερδύναμης με αναφορά στον σοσιαλισμό, ενώ ταυτόχρονα μαζικά πολιτικά υποκείμενα εντός των δυτικών κοινωνιών εμπνεόντουσαν τουλάχιστον από το αρχικό όραμα της επικράτησης της.
Σήμερα, ο ρόλος του κράτους και των μηχανισμών του είναι ξεκάθαρος. Προστατεύει και οργανώνει την συσσώρευση πλούτου από την πλευρά του κεφαλαίου εντείνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις, επενδύοντας την ηγεμονία του μέσω εκτελεστικών μηχανισμών ιδεολογικής, θρησκευτικής και στρατιωτικής καταστολής. Είμαστε υποχρεωμένοι, αρχικά, να ακολουθήσουμε μια πορεία εξισορρόπησης των πεπραγμένων.
Αντιστέκομαι σημαίνει δημιουργώ. Δημιουργώ νέες κοινωνικές δομές με τέτοιο τρόπο ώστε το κράτος και οι λειτουργίες του, αλλά κυρίως οι μηχανισμοί του, να βγουν από την μέση, να καταστούν άχρηστες. Περνώ τις λειτουργίες της κοινωνίας με την μέθοδο by pass. Οργανώνω σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης και Δήμου, πρωτοβουλίες πολιτών με θεματικές ομάδες, πυρήνες κοινωνικής αντίστασης, ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις, που στόχο έχουν να αντιπροτείνουν και να διαχειριστούν μια διαφορετική λειτουργία της άμεσης καθημερινότητας.
Εάν το κράτος δεν θέλει να δώσει λύσεις στο πρόβλημα των αστέγων καταλαμβάνουμε δημόσιους χώρους και τους μετατρέπουμε σε σταθμούς υποδοχής. Εάν το κράτος, η Εκκλησία και οι «ροταριανοί όμιλοι» δεν θέλουν να σιτίσουν κανέναν άλλον εκτός από το πιστό «ποίμνιο» τους, δημιουργούμε συλλογικές κουζίνες όχι μόνο σίτισης αλλά συζήτησης και ενημέρωσης. Εάν το κράτος επιδιώκει μέσω των εργολάβων του μια μονομερή, εικονική, καθημερινή παραπληροφόρηση, εμείς δημιουργούμε ομάδες αντιπληροφόρησης και εναλλακτικής ενημέρωσης. Εάν το κράτος ευνοεί τον καταναλωτισμό και τον «ανταγωνισμό» της αγοράς μέσω της απόλυτης ελευθερίας και της αυτορύθμισης της, εμείς την απορυθμίζουμε με κοινωνικά παντοπωλεία και ανταλλακτικά παζάρια εξαφανίζοντας την ισχύ του χρήματος έστω και στον στενό μας κύκλο. Εάν το κράτος θέλει η διασκέδαση και η ψυχαγωγία να αποτελεί αποκλειστικά εμπορεύσιμο προϊόν για να ελέγχεται ευκολότερα, τότε εμείς καταλαμβάνουμε τις πλατείες της πόλης στήνοντας συναυλίες και κινηματογραφικές προβολές με ελεύθερη πρόσβαση για όλους. Εάν το κράτος και οι μηχανισμοί του, σε τοπικό επίπεδο, θέλουν να αποφασίζουν για τις ζωές μας εν κρυπτώ, μέσα από παρωδίες συνεδριάσεων δημοτικών συμβουλίων, τότε εμείς σπάμε τις ολιγαρχίες αυτές και με δυναμικές παρεμβάσεις συγκροτούμε επί τόπου ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις στον ίδιο χώρο που στεγάζονται οι συνεδριάσεις παίρνοντας ή επιβάλλοντας τις δικές μας αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση δεν τους αφήνουμε μόνους τους. Αντικαθιστούμε τις λειτουργίες τους. Εάν το κράτος και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχουν αποφασίσει να υλοποιήσουν την επιλογή της οικονομικής ολιγαρχίας ως προς την διαμόρφωση στρατιάς ανέργων και την μετατροπή τους σε μισθωτούς σκλάβους, τότε εμείς αναλαμβάνουμε την διαχείριση των εργαλείων παραγωγής μέσω της αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης των εργαζομένων. Γιατί δεν φτάνει μόνο οι εργαζόμενοι να κλαίνε γοερά για τις χαμένες θέσεις εργασίας (π.χ. ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ) αλλά θα πρέπει να αποπειραθούν να κάνουν το επόμενο βήμα, να καταλάβουν το εργοστάσιο και να το δουλέψουν οι ίδιοι. Με παρόμοιο τρόπο οι αλληλέγγυοι δεν θα πρέπει να στέλνουμε μόνο τρόφιμα, αλλά δημιουργώντας αλυσίδες και οδοφράγματα να προστατέψουμε την απόφαση των εργαζομένων να κοινωνικοποιήσουν τον παραγόμενο πλούτο. Εκεί χρειάζονται οι πέτρες, οι μολότοφ και η γενικευμένη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Εκεί που παράγεται ο κοινωνικός πλούτος. Εκεί που μας κλέβουν αυτό που μας ανήκει. Εκεί και η τελική σύγκρουση μέχρι εσχάτων.
Είναι προφανές ότι ο νεοφιλελευθερισμός και η κοινωνική βαρβαρότητα στερεώνουν την ηγεμονία τους πάνω στην βάση της κατακερματισμένης συλλογικότητας. Επενδύουν την ιδεολογική τους κυριαρχία στην επικράτηση του ατόμου αντί του συνόλου. Προτάσσουν μια γενική και αόριστη ατομική ελευθερία με ταυτόχρονη υποβάθμιση των δημοκρατικών συλλογικών θεσμών. Διαστρεβλώνουν την αληθινή έννοια του όρου «πολιτική» ώστε οι κατακερματισμένες ατομικότητες, αδύναμες και τρομαγμένες, εύκολα να εκχωρούν το δικαίωμα εκπροσώπησης τους σε κλειστές κοινοβουλευτικές κάστες. Όταν φτάνει η ώρα που εκπρόσωποι τους πρέπει να απολογηθούν για τα πεπραγμένα τους, τότε πολύ απλά «σιγά μην απολογηθούν σε κάθε τσόγλανο».
Για αυτούς τους λόγους δεν πρέπει να υποστηρίζουμε την «ελευθερία» γενικώς και αορίστως, αλλά την απελευθέρωση της πλειοψηφίας της κοινωνίας που θα συναποφασίζει την διαμόρφωση της ζωής της μέσα από αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διαδικασίες. Διαδικασίες που συγκροτούν πολιτικούς, καλλιτεχνικούς, περιβαλλοντικούς, αντιιεραρχικούς και αντιεμπορευματικούς κοινωνικούς χώρους. Τους χώρους εκείνους που θα προβάλλουν τον τρόπο οργάνωσης της αυριανής κοινωνίας. Εκείνους που θα ηγεμονεύσουν πολιτικά και ιδεολογικά στην συγκρότηση της. Ας τους προστατεύσουμε με την συμμετοχή μας και την διάθεση για σύνθεση απόψεων πάνω στην βάση της αντιμετώπισης του κοινού προβλήματος. Ας τους δημιουργήσουμε εκεί που δεν υπάρχουν ακόμα.
Το σημαντικό είναι να ξεκινήσουμε από το (Α) πριν φτάσουμε στο (Ω). Η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η μαζικότητα στις δράσεις μας, είναι τα όπλα που θα χρειαστούμε για την αφύπνιση της κοινωνίας στην διαδρομή μας προς την εξέγερση και την ανατροπή.
ακυβέρνητες πολιτείες 
