αντισταθείτε.

αντισταθείτε  

Μιχάλης Κατσαρὸς

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι
καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ.
Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ πάλι γύριζε στὸ σπίτι
καὶ λέει Δόξα σοι ὁ Θεός.
Στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πολυκατοικιῶν
τὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου
στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ-ἐξαγωγαί
στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση καὶ τὸ φόρο
ἀντισταθεῖτε σὲ μένα ἀκόμα ποὺ ἱστορῶ.

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαιρετᾶ ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα
ὧρες ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις.
Στὸν Πρόεδρο τοῦ Ἐφετείου ἀντισταθεῖτε,
στὶς μουσικές, τὰ τούμπανα καὶ τὶς παράτες,
σ᾿ ὅλα τὰ ἀνώτερα συνέδρια ποὺ φλυαροῦνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄγονη κυρία ποὺ μοιράζει ἔντυπα ἁγίων,
λίβανον καὶ σμύρναν.

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέγονται μεγάλοι
καὶ γράφουν λόγους πλάι στὴ θερμάστρα.
Στὶς φοβερὲς σημαῖες τῶν κρατῶν καὶ τὴ διπλωματία,
στὰ ἐργοστάσια πολεμικῶν ὑλῶν,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ λένε λυρισμὸ τὰ ὡραῖα λόγια,
στὰ γλυκερὰ τραγούδια μὲ τοὺς θρήνους,
στοὺς θεατές, στὸν ἄνεμο…

Ἀντισταθεῖτε.

Αντί οποιουδήποτε «αφιερώματος» για την χθεσινή μέρα που πέρασε και με την σκέψη σε ότι πρόκειται να επακολουθήσει στις μέρες που έρχονται.

εκεί που ανακατεύονται το χρυσάφι, η λάσπη και το αίμα.

Η κωμωδία από την τραγωδία τελικά απέχει ελάχιστα. Σε εποχές Δημοκρατίας-λάστιχο οι όποιες αποστάσεις εξαφανίζονται. Το γελοίο ενυπάρχει σε απόλυτη αρμονία με το τραγικό.  Φυσιολογικό λοιπόν η παράκρουση να αποκαλείται κοινή λογική. Η προχωρημένη σήψη του πολιτικού συστήματος γεννά τερατογενέσεις. Είναι η εποχή των μεταλλαγμένων βρυκολάκων. Τους συναντάμε πλέον σε υπουργικούς θώκους στον ρόλο των εγγυητών του ομαλού δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι οι ίδιοι που μέχρι πριν μερικά χρόνια αποτελούσαν τον κύριο εχθρό του. Γραφικοί βιβλιοπώλες σε σκουπιδοκάναλα, πολιτικοί ηγέτες Πατριωτικών μετώπων-υμνητες της επταετίας. Προφανώς το αστικό σύστημα δεν έχει καθόλου αναστολές στο να συμμαχήσει μαζί τους. Ούτε και στον μεσοπόλεμο, στην Γερμανία, είχε πρόβλημα να το κάνει, με τα γνωστά επακόλουθα. Ήταν, είναι και θα είναι οι προνομιακοί συνομιλητές του. 

Σήμερα, στην αυγή μιας Νέας Δεξιάς με δήθεν απολίτικα-trendy τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά, η οποία εκφράζεται μέσω δεξαμενών σκέψης με συγκεκριμένες ιδεολογικές αναφορές, η πολιτική, η οικονομία, ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ειδικά η νομοθετική εξουσία συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο σύνολο. Το μαύρο βαπτίζεται άσπρο και οι διάβολοι καλόγεροι, ενώ οι όροι ανάλυσης που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τις συγκεκριμένες διεργασίες κινδυνεύουν σοβαρά να χαρακτηριστούν πλέον ως ανεπαρκείς. Επί της ουσίας αυτό που παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις εξελίξεις που τρέχουν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην γείτονα Ιταλία, είναι η εδραίωση μιας νέας χρηματοπιστωτικής αριστοκρατίας. Η περιγραφή αυτής της τάξης από τον Μαρξ στους Ταξικούς αγώνες στη Γαλλία παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε:

«Επί Λουδοβίκου- Φιλίππου…η χρηματοπιστωτική αριστοκρατία…εγκατεστημένη στο θρόνο, υπαγόρευε τους νόμους στα Νομοθετικά Σώματα και μοίραζε τα δημόσια αξιώματα, από τα υπουργεία μέχρι τα καπνοπωλεία…Εξαιτίας του γεγονότος ότι διηύθυνε το Κράτος κατείχε όλες τις συντεταγμένες δημόσιες εξουσίες, κυριαρχούσε στην κοινή γνώμη μέσω της δύναμης των γεγονότων και του Τύπου…αναπαράγονταν…η ίδια πορνεία…η ίδια δίψα για πλουτισμό, όχι μέσω της παραγωγής, αλλά μέσω της κλοπής του προϋπάρχοντος πλούτου των άλλων…Εκεί η απόλαυση γίνεται χυδαία, εκεί ανακατεύονται το χρυσάφι, η λάσπη και το αίμα».

είναι εθνικό ότι είναι αληθινό…

Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση. Umberto Eco

Η όποια ισχύ της Δημοκρατίας πηγάζει από μια απλή αλλά ουσιαστική παραδοχή: Την δυνατότητα συμμετοχής και έκφρασης του πολίτη σε θέματα που αφορούν την διαμόρφωση της ζωής του, της καθημερινότητας του. Στην εποχή της «Μεταδημοκρατίας» στην οποία εισήλθε με πολύ βίαιο τρόπο η χώρα τα δύο τελευταία χρόνια φαίνεται ότι ακόμα και τα αυτονόητα σταμάτησαν να ισχύουν. Έχει παρατηρηθεί ότι στις χώρες που εμπλέκεται το Δ.Ν.Τ. η δυνατότητα του λαού να προσφύγει στην εκλογική διαδικασία έχει περιορισθεί στο ελάχιστο δυνατό.  Αυτό που προκαλεί εντύπωση (σχετική) είναι το γεγονός ότι σε αγαστή συνεργασία με τους κυρίαρχους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αποπειράται να καταλυθεί ακόμα και το Φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό αστικό σύστημα το οποίο σαφώς ορίζει ως την πιο ασφαλή μέθοδο για την επίλυση πολιτικών κρίσεων την προσφυγή στην ετυμηγορία του λαού. Κοινώς, αυτό που ακούγεται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό : «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» τείνει να μετεξελιχθεί σε «ακόμα και αν δεν υπάρχουν εμείς θα πρέπει να τα δημιουργήσουμε». 

 Aυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας την τελευταία εβδομάδα προφανώς δεν έχει σχέση με κανένα είδος Δημοκρατίας. Η όλη συζήτηση εξαντλείται στο θέμα των προσώπων που θα συγκροτήσουν μια κυβέρνηση διορισμένη και όχι εκλεγμένη ενώ καμία αναφορά δεν γίνεται στις πολιτικές αποφάσεις που θα παρθούν και που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση  θα επιβληθεί κυρίως από την πίεση που ασκούν τόσο οι περίφημοι πλέον «Ευρωπαϊκοί εταίροι» όσο και τα εγχώρια καθεστωτικά ΜΜΕ που καθημερινά λοιδορούν το ίδιο πολιτικό προσωπικό  το οποίο στην συνέχεια εγκαλούν για ολιγωρία στην συγκρότηση κυβέρνησης «Εθνικής σωτηρίας». Πρόκειται για θέατρο παραλόγου. Στην ουσία όσοι πολιτικοί χώροι και πρόσωπα εφάρμοσαν τις γνωστές διαχρονικές καταστρεπτικές πολιτικές καλούνται τώρα να μεταμορφωθούν σε «υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις» και να σώσουν την χώρα από την έλευση περίπου του «Αντίχριστου».  Στο μεταξύ υποχρεώνονται να υπογράψουν «δήλωση πολιτικής νομιμοφροσύνης» προς τους δανειστές της χώρας αποδεχόμενοι πλήρως όλους τους όρους μιας «αρχικής συμφωνίας» που ακόμα δεν έχει κοινοποιηθεί και που μέρος αυτής είναι υπό «σχετική διαπραγμάτευση». Αυτή η απίστευτα ταπεινωτική εξέλιξη για την ίδια την χώρα και το κυρίαρχο πολιτικό της σύστημα παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως «αναγκαίο κακό» με τα γελοία επιχειρήματα ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο», «δεν μας πιστεύουν πια».

Το γαϊτανάκι του φόβου και της υστερίας δεν έχει τελειωμό. Το καθεστώς της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» ποτίζει καθημερινά όλα τα κύτταρα του ανθρώπινου εγκεφάλου με τις απαραίτητες δόσεις καταστροφολογίας δημιουργώντας παράλληλα μια εικονική πραγματικότητα στην οποία ο πολίτης με εκβιαστικό τρόπο αναγκάζεται να «συμμετέχει» χωρίς να του παρέχεται η παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης, εγκαταλελειμμένος και απομονωμένος να συζεί με τους χειρότερους εφιάλτες του για τον ίδιο και την οικογένεια του. Έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο όπου η τηλεοπτική εικόνα ρυθμίζει απόλυτα την ψυχοσύνθεση του ατόμου. Επιχειρούν να δημιουργήσουν την κοινωνία του «πνευματικού ραγιαδισμού». Εννοείται, ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την αδιάρρηκτη ηγεμονία της εικόνας αυτής είναι οι οποιεσδήποτε «φωνές αντίστασης» από τον πολιτικό και ακαδημαϊκό κόσμο εντέχνως να εξαφανίζονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ επιβάλλοντας με αυτό τον τρόπο την απόλυτη ομοιογένεια του «παθητικού». Στο «κάδρο» υπάρχει άπλετος χώρος μόνο για όσες πολιτικές δυνάμεις  αυτοπροσδιορίζονται ως «υπεύθυνες», ανεξαρτήτως κοινοβουλευτικού μεγέθους και πολιτικής επιρροής στην κοινωνία, αρκεί να  δέχονται να «διερευνήσουν» την πιθανότητα στήριξης ή συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση που ακόμα και μισή ώρα πριν ανακοινωθεί, ο λαός δεν γνωρίζει τα πρόσωπα αλλά κυρίως τις πολιτικές που θα εφαρμοσθούν. Οργανώνεται έτσι ένας διάλογος μεταξύ κωφών και «προθύμων» τηλεοπτικών μαϊντανών οι οποίοι εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα απαραίτητα «πεντάλεπτα διασημότητας» μαζί με την θλιβερή παρουσία ανδρείκελων ακαδημαϊκών – οικονομολόγων  οι οποίοι ομνύουν στην λογική του «αναπόφευκτου».

Ξεχνούν όλοι τους ότι ανάλογα «αναπόφευκτα διλλήματα» έθεσαν εν αμφιβόλω ακόμα και την εθνική υπόσταση της χώρας. Συνέπεια αυτού έχουμε σήμερα την πλήρη διαστρέβλωση στην καταγραφή της νεοελληνικής σύγχρονης Ιστορίας. Επίσης ξεχνούν αυτό που ο Διονύσιος Σολωμός ορίζει σαν αληθινό ότι δηλαδή η αλήθεια προέχει της προκατασκευασμένης πατριδοκαπηλίας. Γνωρίζουν πολύ καλά  το γεγονός ότι οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο  τους ξεπερνούν και ότι οι όποιες «αναδιπλώσεις» έχουν καταληκτική ημερομηνία ενώ προσπαθούν απεγνωσμένα να σώσουν το τομάρι τους από την οργή του απλού κόσμου. Είναι η ίδια πολιτική και οικονομική παρασιτική τάξη η οποία φέρει στο ακέραιο την διαχρονική ευθύνη όχι μόνο για την διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας  αλλά και για την εκ νέου πιθανή προέλαση  ενός καλυμμένου (αρχικά) εθνικισμού (ιδεολογικού και οικονομικού).

Η μοναδική ελπίδα του λαού μας είναι να «μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό».

 

ουαί τοις ηττημένοις…

ουαί τοις ηττημένοις...

Η απόπειρα για μια συντεταγμένη πολιτική χρεοκοπία του πρωθυπουργού σε προσωπικό επίπεδο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την χώρα και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σε μια βίαιη πολιτική χρεοκοπία. Και αυτό γιατί, το αίσθημα αυτοσυντήρησης του μηχανισμού εξουσίας του ΠΑΣΟΚ για μια ακόμη φορά υπερισχύει οποιασδήποτε προσπάθειας ανασύνταξης της χώρας. Για μια ακόμη φορά συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, ερήμην του ελληνικού λαού και της θέλησης του, που αφορούν την εσωκομματική ιεραρχία στο κυβερνών κόμμα, τοποθετούν το στενό προσωπικό και κομματικό συμφέρον πάνω από την λαϊκή βούληση στο να εκφράσει ο έλληνας πολίτης ελεύθερα την γνώμη του μέσω των εκλογών. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει ειλημμένη απόφαση για Συνταγματική εκτροπή προκειμένου να σωθούν, έστω προσωρινά, από την επερχόμενη εκλογική συντριβή τόσο οι απλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όσο και το ηγετικό δίδυμο Παπανδρέου-Βενιζέλος.

Οι όποιες, αρχικά, διαφοροποιήσεις βουλευτών της πλειοψηφίας, εν μέσω πλήρους Μιντιακής απαξίωσης,  απέναντι στον ΓΑΠ αποτέλεσαν το διαπραγματευτικό όπλο του Ευάγγελου Βενιζέλου στο να υλοποιηθεί ο στόχος  της μελλοντικής ανέλιξης του στην θέση του πρωθυπουργού. Επί της ουσίας ο Παπανδρέου εγκλωβίστηκε και εκβιάστηκε από τον επικείμενο πρωθυπουργό, ενώ αυτό που του δόθηκε σαν αντάλλαγμα  ήταν μια «αξιοπρεπής» αποχώρηση εν μέσω χειροκροτημάτων και δακρύων αποσπώντας το τελευταίο χειροκρότημα από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.  Ο συντελεστής όμως που δεν έχει υπολογιστεί στην συγκεκριμένη εξίσωση είναι η συσσωρευμένη οργή του λαϊκού παράγοντα για την νέα κοροϊδία και την νέα σκληρή λιτότητα που τον περιμένει. Δυστυχώς, οδεύουμε ανεξέλεγκτα προς μια ανοιχτή κοινωνική σύγκρουση μεταξύ ενός νέου «Ηγεμόνα» και των προθύμων του από την μια πλευρά και του πλειοψηφικού ρεύματος της κοινωνίας που υφίσταται τα αποτελέσματα των βάρβαρων μέτρων από την άλλη.

Η πλήρης αποδοχή εκ μέρους των εγχώριων και διεθνών οικονομικών συμφερόντων στο πρόσωπο ενός νέου ακραία νεοφιλελεύθερου πολιτικού ή οικονομικού «Ηγεμόνα» ο οποίος θα εκπροσωπεί τα συγκεκριμένα συμφέροντα, ισοδυναμεί με το άναμμα του φυτιλιού  εντός μιας πυριτιδαποθήκης που είναι έτοιμη να εκραγεί. Από εδώ και πέρα οι εξελίξεις θα θυμίζουν έντονα θέατρο του παραλόγου. Προσωπικά θεωρώ ότι, επειδή το μιντιακό – πολιτικό κατεστημένο του τόπου αναζητεί εναγωνίως πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος του για την απαραίτητη «θυσία εξαγνισμού», η «κάθοδος στον Άδη» του πρώην, πλέον, πρωθυπουργού αναμένεται να  γίνει με ασύντακτο τρόπο και με πρωταγωνιστές αυτούς που μέχρι πριν λίγες ώρες τον χειροκροτούσαν.

 

ο Αντόνιο Γκράμσι και οι καταπληκτικές ομοιότητες με το σήμερα.

 Η κοινωνία έχει καταντήσει ένας απέραντος στρατώνας και σέρνεται από την ανευθυνότητα στο χάος και το μαρασμό: όλες οι δραστηριότητες των πολιτών ελέγχονται, ξεψαχνίζονται συστηματο- ποιούνται (!) και καταστρέφονται από το επίσημο κράτος. Ο αντισοσιαλιστικός μύθος του κράτους-στρατώνα έχει γίνει μια φοβερή ασφυκτική αστική πραγματικότητα, που σπρώχνει την κοινωνία σε μιαν άβυσο χάους, παραφροσύνης και φονικού μαρασμού. Μας έχουν αναγκάσει να φορέσουμε ένα ζουρλομανδύα, που μας φέρνει σε κατάσταση τρέλλας και παροξυσμού.

Η κοινωνία αποδεσμεύεται έτσι από κάθε συλλογικό δεσμό και περιορίζεται μόνο στο πρωταρχικό στοιχείο της: το άτομο-πολίτη. Αυτή είναι η αρχή της διάλυσης της διαβρωμένης κοινωνίας από τα καταλυτικά  οξέα του ανταγωνισμού: δόντια δράκου  που έχουν σπαρθεί ανάμεσα στους ανθρώπους κι έρχονται να μεγαλώσουν τα ψυχικά τους πάθη, τα ατελείωτα μίση και τους άκαμπτους ανταγωνισμούς. Κάθε πολίτης έιναι ένα μονομάχος που βλέπει στο πρόσωπο των άλλων, εχθρούς που πρέπει να νικήσει ή να υποτάξει στα συμφέροντα του. Όλοι οι ανώτεροι δεσμοί αγάπης και αλληλεγγύης διαλύονται: από τις συντεχνιακές ενώσεις και τις κάστες μέχρι τη θρησκεία και την οικογένεια. Ο ανταγωνισμός έρχεται να εγκαθιδρυθεί σα θεμελιώδης πραχτική του ανθρώπινου γένους: το άτομο-πολίτης αποτελεί το κύτταρο μιας συγκεχυμένης κοινωνίας, ένα στοιχείο ανήσυχο και μη – οργανικό που δεν μπορεί να ενταχτεί σε κανένα οργανισμό. Πάνω σ΄αυτή την κοινωνική ανοργανικότητα και ανησυχία στηρίζεται ακριβώς η ιδέα της κυριαρχίας του νόμου, αντίληψη καθαρά αφηρημένη και δυνητική για την εξαπάτηση της καλής πίστης και της αθωότητας του λαού.

Η μαρξιστική κριτική της φιλελεύθερης οικονομίας αποτελεί την κριτική της αντίληψης για την αιωνιότητα των ανθρώπινων οικονομικών και πολιτικών θεσμών: είναι η αναγωγή στην ιστορικότητα και το τυχαίο κάθε γεγονότος κι αποτελεί ένα μάθημα ρεαλισμού για τους αφηρημένους ψευτο-επιστημονικούς υπερασπιστές των χρηματοκιβωτίων.

Οι συνθήκες ζωής του μισθωτού γίνονται χειρότερες από τις συνθήκες ζωής του σκλάβου και του δουλοπάροικου. Η πείνα του, η ανεργία του και ο κίνδυνος που αυτός διατρέχει να πεθάνει από ασιτία τον κάνουν επίσης έναν αριθμό στο παιχνίδι του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Τα χρηματοκιβώτια φουσκώνουν με το αίμα των εργαζομένων και η λαμπρότητα του πολιτισμού που έχει πετύχει ο καπιταλισμός κρύβουνε μια τραγική πραγματικότητα από οδυνηρές σκιές, βαρβαρότητες και αδικίες δίχως όρια.

Το εργατικό κίνημα αποτελεί την πνευματική εξέργεση της ανθρωπότητας ενάντια στους νέους και ανελέητους φεουδάρχες του καπιταλισμού. Είναι η αντίδραση της κοινωνίας που ζητά να ξανασυκροτηθεί σε ένα αρμονικό οργανισμό αλληλέγγυο και τίμιο χάρη στην αγάπη και την συμπόνοια. Τον κοινωνικό ατομισμό έρχεται να βγάλει από την θέση του η οργάνωση. Μια νέα παγκόσμια τάξη έρχεται να αντιπαραταχτεί στην εκμετάλευση όλων των εθνικών αστικών τάξεων για να τους αποστερήσει τα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, την ατομική και εθνική ιδιοκτησία του εδάφους, των λιμανιών, των ποταμών, και των ωκενανών.

( Με την υπογραφή ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΡΑΜΣΙ, εφημερίδα » Αβάντι »   1 Ιούνη 1919, χρόνος 23ος και αριθμό φύλλου 151 ) – ΙΤΑΛΙΑ

 

επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε!!!