Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από τότε που ο συγκεκριμένος Ελληνας πολίτης της γελοιογραφίας μας προσπαθούσε για μια ακόμα φορά να «περάσει» το δυσκολότερο μάθημα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Το μάθημα της Αριστεράς. Κάπως έτσι λοιπόν φθάσαμε αισίως στον Ιούνιο του 2009. Τα τριάντα χρόνια προσπαθειών έγιναν σαράνταπέντε, δηλαδή σχεδόν μισός αιώνας. Στις μέρες μας, το μάθημα αυτό εξακολουθεί να είναι το δυσκολότερο γιατί κρύβει μέσα του όλες τις πιθανές λύσεις της δυσκολότερης εξίσωσης.
Mιας εξίσωσης που περιλαμβάνει πολλές σταθερές αλλά και μεταβλητές. Ευρώπη, καπιταλισμός, οικονομική κρίση, νεοφιλελευθερισμός, αποτελούν τις σταθερές, ενώ περιβάλλον, αριστερά, κινήματα, νεολαία, εξεγέρσεις, αποτελούν τις μεταβλητές. Το αποτέλεσμα της εξίσωσης ενώ αρχικά μπορεί να είναι διτό, στο τέλος ορίζεται πάντα από τις μεταβλητές. Μια λύση είναι η απλή και μίζερη επιβίωση ικανοποιώντας οι πολλοί τις ανάγκες των λίγων, ενώ η άλλη λύση είναι το δικαίωμα στην ζωή μέσα από τις ανάγκες των πολλών.
Παρακαλώ να σημειωθεί ότι, όπως μου είπε μια φίλη μαθηματικός που ασχολείται με δυσεπίλητες εξισώσεις…«έχει αποδειχθεί ότιη πρώτη λύση δεν ορίζεται στο σύμπαν» και επειδή στο «σύμπαν» βάσει μαθηματικών υπολογισμών δεν υπάρχει απλή επιβίωση αλλά δημιουργία και ζωή μέσω συγκρούσεων και απέραντων ταξιδιών του φωτός, του ήχου και της ύλης επιβεβαιώνεται η δεύτερη λύση. Της δημιουργικής ζωής από τους φυσικούς νόμους που ορίζουν οι ανάγκες των πολλών.
Φεύγοντας από το σύμπαν και ερχόμενοι στον δικό μας μικρόκοσμο, εντός των συνόρων μας, η συγκεκριμένη εξίσωση δίνει το παρακάτω αποτέλεσμα. Παρακαλώ σημειώστε το για να μην λέτε πάλι ότι «κοπήκατε» στο μάθημα…..
Σε πρόωρη διακοπή ίσως οδηγηθεί η διαμονή του Γαλλο-Ισπανού μουσικού Manu Chao στο Μεξικό. Οι αρχές της χώρας τον κατηγορούν για ανάμειξη στη μεξικανική πολιτική ζωή και τον απειλούν με απέλαση.
Σε συνέντευξη Τύπου την οποία έδωσε ο δημιουργός του Clandestino, χαρακτήρισε «κρατική τρομοκρατία» μια επιχείρηση της αστυνομίας στα περίχωρα της πόλης του Μεξικού το 2006. Πρόκειται για τα επεισόδια στην κοινότητα San Salvador Atenco, τα οποία διαδραματίστηκαν στις 4 Μαΐου εκείνης της χρονιάς.
Η ένταση είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη ημέρα, όταν η αστυνομία εμπόδισε 60 πωλητές λουλουδιών να διαθέσουν το εμπόρευμά τους στην αγορά Texcoco, που απέχει 30 χλμ. από την πόλη του Μεξικού. Η αστυνομία κατέφυγε στη βία και προέβη σε συλλήψεις. Οι πωλητές έκαναν έκκληση για βοήθεια στους κατοίκους του San Salvador Atenco, μιας μικρής γειτονικής κοινότητας, η οποία φημίζεται για την αντίστασή της στην κατασκευή αεροδρομίου στην περιοχή της. Οι κάτοικοι του Atenco έκλεισαν το δρόμο για την αγορά, ο οποίος περνούσε κοντά απ’ την πόλη τους. Εκατοντάδες αστυνομικοί επιχείρησαν να απομακρύνουν το μπλόκο τους σε πέντε διαφορετικές επιχειρήσεις, όμως κάθε φορά αποτύγχαναν.
Όταν τελικά τα κατάφεραν και εισέβαλαν στο Atenco, οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα βίαιες και οδήγησαν στο θάνατο δύο διαδηλωτών. Τα αποτελέσματα της έρευνας που ακολούθησε έδειξαν ότι: 207 άνθρωποι υπέστησαν βίαιη, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, 145 συνελήφθησαν αυθαίρετα, 26 γυναίκες δέχθηκαν σεξουαλική επίθεση και πέντε ξένοι υπήκοοι απελάθηκαν παράνομα από τη χώρα.
Ο Manu Chao καταδίκασε αυτό το περιστατικό. Όμως, το άρθρο 33 του μεξικανικού Συντάγματος προβλέπει ότι «οι ξένοι υπήκοοι δεν μπορούν με κανένα τρόπο να αναμιγνύονται στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας» και ότι η κυβέρνηση «έχει την εξουσία να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν το εθνικό έδαφος» άμεσα και χωρίς δίκη. Εξ ου και οι μεξικανικές αρχές, οι οποίες εξέλαβαν τα λόγια του μουσικού ως παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, ξεκίνησαν σχετική έρευνα. Όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος Τύπος του μεξικανικού υπουργείου Εσωτερικών, «εξετάζουν το ακριβώς ειπώθηκε, σε ποιο πλαίσιο, τι έχει συμβεί […] και δεν έχουν ακόμη καθορίσει αν θα πρέπει να επιβάλουν συγκεκριμένη ποινή».
Μαζί με το κείμενο συμπαράστασης που έστειλαν οι ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ στην εξεγερμένη ελληνική νεολαία έστειλαν και αυτόν εδώ τον πίνακα. Ενα «μικρό δώρο»…μεγάλης σημασίας.
Εκκληση με αφορμή τα 60 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ
Με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων από την ίδρυση του στρατιωτικού οργανισμού του ΝΑΤΟ καλούμε όλους/ες να έρθουν στο Στρασβούργο και το Κελ στις 4-5 Απρίλη 2009. Να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στις επιθετικές στρατιωτικές και πυρηνικές πολιτικές και να διεκδικήσουμε το όραμα μας για ένα δίκαιο κόσμο χωρίς πολέμους.
Το ΝΑΤΟ αποτελεί αυξανόμενο εμπόδιο στην επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ «επαναπροσδιόρισε» τον εαυτό του ως εργαλείο στρατιωτικής δράσης της «διεθνούς κοινότητας», συμπεριλαμβανομένης και της προώθησης του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Στην πραγματικότητα, λειτουργεί σαν όχημα για την εκ των ΗΠΑ καθοδηγούμενη χρήση βίας, με βάσεις σε όλες τις ηπείρους, παρακάμπτοντας τον ΟΗΕ και το σύστημα του διεθνούς δικαίου, επιταχύνοντας την στρατιωτικοποίηση και κλιμακώνοντας τις εξοπλιστικές δαπάνες- το 75% των παγκόσμιων εξοπλιστικών δαπανών πραγματοποιείται από τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ.
Με αυτή την επεκτατική πολιτική, που ξεκίνησε το 1991, και με σχέδιο να προωθήσει στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, το ΝΑΤΟ έκανε πόλεμο στα Βαλκάνια, με το πρόσχημα του λεγόμενου «ανθρωπιστικού πολέμου» και συνεχίζει έναν ανελέητο πόλεμο εφτά χρόνων στο Αφγανιστάν, όπου η τραγική κατάσταση κλιμακώνεται και ο πόλεμος έχει ήδη επεκταθεί στο Πακιστάν.
Στην Ευρώπη το ΝΑΤΟ επιδεινώνει τις εντάσεις, τροφοδοτώντας την κούρσα των εξοπλισμών με την λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα», ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο και μια πολιτική του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος». Η πολιτική της ΕΕ προσδένεται όλο και περισσότερο στο ΝΑΤΟ. Η συνεχιζόμενη και η εν δυνάμει διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη αλλά και πέρα απ’αυτή, και οι επιχειρήσεις του «εκτός περιοχής» κάνουν τον κόσμο μας πιο επικίνδυνο. Η σύγκρουση στον Καύκασο αποτελεί μια καθαρή ένδειξη των κινδύνων. Κάθε προέκταση των ορίων του ΝΑΤΟ αυξάνει την πιθανότητα πολέμων, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης πυρηνικών όπλων.
Για να πραγματοποιήσουμε το όραμα μας για έναν ειρηνικό κόσμο απορρίπτουμε τις στρατιωτικές απαντήσεις σε παγκόσμιες και περιφερειακές κρίσεις – αυτές αποτελούν μέρος του προβλήματος όχι της λύσης. Αρνούμαστε να ζούμε υπό την απειλή των πυρηνικών όπλων, απορρίπτουμε ένα νέο κυνήγι εξοπλισμών. Πρέπει να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες – να χρησιμοποιηθούν οι πηγές πλούτου για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Πρέπει να κλείσουν όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις. Είμαστε ενάντια σε όλες τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνται για στρατιωτικές επεμβάσεις. Πρέπει να εκδημοκρατισθούν και αποστρατιωτικοποιηθούν όλες οι σχέσεις των λαών μεταξύ τους και να ιδρυθούν νέες μορφές ειρηνικής συνεργασίας για να οικοδομηθεί ένας ασφαλέστερος και δικαιότερος κόσμος.
¨Ονομα Ιδιότητα Υπογραφή Επικοινωνία
*Η παραπάνω έκκληση υιοθετήθηκε από διάσκεψη κινημάτων στις 5/10/2009 στη Στουτγάρδη και διακινείται σ’όλη την Ευρώπη.
ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΚΙΝΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΗΝ ΣΤΟ EMAIL : aliki@syn.gr
To παγκόσμιο κοινωνικό Φόρουμ ολοκλήρωσε τις εργασίες του την πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου στο πανεπιστήμιο Μπελέμ στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας. Συμμετείχαν 135.000 άτομα από 142 χώρες όπου συζητήθηκε και αποφασίσθηκε η παραπέρα ανάπτυξη των κοινών αγώνων. Στην διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης των Κοινωνικών Κινημάτων του Φόρουμ τονίστηκε η ανάγκη εφαρμογής αντικαπιταλιστικών πολιτικών απέναντι στην διεθνή οικονομική κρίση. Επίσης τονίζεται ότι η γενικευμένη κρίση σε όλους τους τομείς, αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος, δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσα στους κόλπους του συστήματος. Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μια κοινωνία που θα βασίζεται στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και στην προστασία της φύσης. Στην διακήρυξη γίνονται εκτεταμένες αναφορές στον φεμινισμό, την οικολογία και το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Στις συζητήσεις που έγιναν και συμμετείχαν χιλιάδες άτομα, τέθηκε το ζήτημα της εθνικοποίησης τραπεζών, χωρίς αποζημιώσεις, οι οποίες πρέπει να τεθούν κάτω από κοινωνικό έλεγχο. Να υπάρξουν εγγυήσεις για το δικαίωμα στην εργασία, στη γη, στην εκπαίδευση και την υγεία σε όλους και όλες. Μεγάλο μέρος των συζητήσεων αφιερώθηκε στην Παγκόσμια ειρήνη, και στους τοπικούς πολέμους. Επίσης προτάθηκε να οργανωθεί «μια εβδομάδα παγκόσμιας δράσης κατά του καπιταλισμού και του πολέμου». Επιλέχθηκε να αρχίσει από τις 28 Μαρτίου με διαδηλώσεις στο ΛΟΝΔΙΝΟ όπου πρόκειται να συνεδριάσει η σύνοδος κορυφής της G20 με θέμα την παγκόσμια οικονομική κρίση. Στο πρόγραμα είναι οι διαδηλώσεις να συνεχιστούν μέχρι τις 4 Απριλίου στο ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ και στο ΚΙΕΒΟ για να χαλάσουν την φιέστα για τα 60χρονα του ΝΑΤΟ.
Από τις πιο σημαντικές στιγμές του φόρουμ ήταν η παρουσία των πέντε αρχηγών κρατών της Νότιας Αμερικής : ΛΟΥΛΑ ΝΤΕ ΣΙΛΒΑ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), ΡΑΦΑΕΛ ΚΑΡΡΕΑ (ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ), ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ (BENEZOYEΛΑ), ΕΒΟ ΜΟΡΑΛΕΣ (ΒΟΛΙΒΙΑ) και ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΛΟΥΓΚΟ (ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ). Επίσης στο Μπέλεμ βρέθηκε και η ΣΕΓΚΟΛΕΝ ΡΟΥΑΓΙΑΛ…για να «συμφιλιώσει»…όπως είπε την πολιτική Αριστερά με τα κοινωνικά κινήματα.
( τα κοινωνικά κινήματα τα γνωρίζουμε, η «πολιτική αριστερά» της ΣΕΓΚΟΛΕΝ ποιά ακριβώς είναι ;)
Το μήνυμα που ήθελαν να δώσουν οι συγκεκριμένοι πέντε ηγέτες ήταν ότι, προτίμησαν να παρακολουθήσουν τις εργασίες του Φόρουμ παρά να παραστούν στο οικονομικό φόρουμ του ΝΤΑΒΟΣ αν και είχαν προσκληθεί.
« Εκεί στο ΝΤΑΒΟΣ βρέθηκε ο κόσμος που πεθαίνει, εδώ βρίσκεται ο κόσμος που γεννιέται», όπως είπε και ο ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ.
Πρόσκληση στην ολομέλεια της Ανοιχτής Πόλης Προσκαλούμε όλα τα μέλη και τους φίλους της δημοτικής κίνησης Ανοιχτή Πόλη σε ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα του Συλλόγου Tραπέζης Eλλάδος, Σίνα 16, στις 6.00′ μμ.
Για να συζητήσουμε για την πολιτική Κακλαμάνη, τις αντιστάσεις των πολιτών, τις προτάσεις της αριστεράς για την Αθήνα. Να οργανώσουμε καλύτερα την παρέμβασή μας σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της πόλης.
Τρεις τραυματισμοί πολιτών από τα ΜΑΤ στην χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Κοτζιά, έξω από το Δημαρχείο της Αθήνας.
Νέα ένταση επικράτησε λίγο πριν τις 10 το πρωί στο λιμάνι του Πειραιά, με τους άνδρες των ΜΑΤ να προσπαθούν να απωθήσουν τους συγκεντρωμένους αγρότες, κάνοντας χρήση χημικών.
Οι μόνοι σύμμαχοι της Κυβέρνησης και της Δημοτικής αρχής στον Δήμο Αθήνας είναι πλέον οι μεγαλοεργολάβοι και οι δυνάμεις καταστολής. Δεν είναι μόνο «ηθικά έκπτωτοι». Είναι άκρως επικίνδυνοι για τον τόπο.
Το Θέατρο «Ολύμπια» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής κατέλαβαν εχθές το πρωί 100 νεαροί καλλιτέχνες, φωνάζοντας συνθήματα συμπαράστασης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και στους συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκεμβρίου.
Η συγκεκριμένη ομάδα καλλιτεχνών είχε διακόψει την πρεμιέρα του «Ρομπέρτο Τσούκο» στο Εθνικό θέατρο και οικειοποιούνται όπως αναφέρουν στο γραπτό κείμενο που μοίρασαν «έναν χώρο τέχνης, θέτοντας το ζήτημα της αναδημιουργίας της κουλτούρας σε νέα βάση». Ολόκληρο το κείμενο και ενημέρωση από την χθεσινή γενική συνέλευση της κατάληψης που αποφάσισε την συνέχεια των κινητοποιήσεων στο παρακάτω link…
Κάθε εξεγερτική διαδικασία αποτελεί τον φορέα έκφρασης της εναλλακτικής πολιτιστικής κουλτούρας, ενάντια στον σημερινό εκχυδαισμό που παράγει ή «κουλτούρα» του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού.
Η Ελληνική κοινωνία πάσχει σε υπέρμετρο βαθμό από έλλειψη πολιτιστικού υπόβαθρου. Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού δεν έχει μόνο σαν στόχο να ανατρέψει τα εργατικά δικαιώματα, που αποκτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, αλλά ο κύριος στόχος είναι η μεταμόρφωση του πολίτη σε απλό δέκτη πολιτιστικών υποπροιόντων και μέσω αυτού την σιωπηρή αποδοχή του σημερινού κοινωνικού συστήματος.
Στόχος είναι η εγκαθίδρυση της χυδαίας κουλτούρας των πρωινάδικων και των μπουζουκιών. Η καθιέρωση ενός χυδαίου star system, εύπεπτου, φαλλοκρατικού, συναισθηματικά κενού, αγοραίου καλλιτεχνικού χώρου. Ευρύτερος στόχος η πολιτιστική λοβοτομή σε εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο πολίτης δεν πρέπει να σκέφτεται και μέσω της τέχνης να αμφισβητεί πρόσωπα και καταστάσεις, πρέπει απλά να ξεσπάει τα φοβικά του σύνδρομα στις μεγάλες πίστες το Σαββατοκύριακο για να μπορεί ύστερα να παράγει και κυρίως να καταναλώνει χωρίς δεύτερες σκέψεις στο μυαλό του. Ο σύγχρονος πολιτιστικός εκχυδαισμός που παράγει στην πλειοψηφία της η Ελληνική «καλλιτεχνική» βιομηχανία και αναπαράγει η τηλεόραση και το ραδιόφωνο τείνει να γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού σαφώς και δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Επεκτείνεται και στο κοινωνικό επίπεδο, μέσω της τέχνης και της κουλτούρας που ακολουθεί τον ίδιο νόμο με τις χυδαίες πρακτικές των οικονομικών αγορών του πλανήτη. Η έννοια της δημιουργικής καλλιτεχνικής ψυχής έχει αντικατασταθεί από την έννοια κέρδος. Η μαγική συνταγή όλων των ενεργειών. Το κέρδος. Οτιδήποτε διαφορετικό προς την επικρατούσα κουλτούρα των πρωινάδικων, των σκυλάδικων, των σήριαλ, των ηλιθίων θεατρικών επιθεωρήσεων και των ταινιών «καταιγιστικής» δράσης, αντιμετωπίζεται σαν περιθωριακή έκφραση και γίνεται προσπάθεια απόμονωσης του από το ευρύ κοινό.
Αφίσσα Μάης 68.
Γνώμη μου είναι ότι το πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο κάθε εξέγερσης πρέπει να συνδιαμορφώνεται από κοινού με τις εργατικές διεκδικήσεις και την τέχνη. Το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο και συμπληρωματικά στοιχεία μεταξύ τους. Αν μιλάμε βέβαια για αληθινές εξεγερτικές διαδικασίες, και όχι για γραφειοκρατικές μεθοδεύσεις. Χωρίς την δημιουργία τέχνης που να ερεθίζει τα αντανακλαστικά της κοινωνικής αλληλεγγύης στην ψυχή του ανθρώπου, καμιά «άλλη» κοινωνία διαφορετική από την σημερινή δεν είναι εφικτή. Δεν είμαστε παθητικοί δέκτες, είμαστε όλοι μας ενεργά υποκείμενα στην συμμετοχή και στην διαμόρφωση των εναλλακτικών μορφών τέχνης μέσω των οποίων οραματιζόμαστε την κοινωνία του μέλλοντος που θέλουμε να φτιάξουμε.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ.
δείτε αυτό το video… Πως λειτουργεί ο παραδειγματισμός και πως η δύναμη της κουλτούρας, της συνήθειας και του μιμητισμού.
απο το indy.gr αναδημοσιεύω μέρος του κειμένου και φωτογραφίες.
«ξημερώματα 26 Ιανουαρίου, και σαν τους κλέφτες οι εργάτες του Δήμου Αθηναίων εξολόθρευσαν με μπουλντόζες το ιστορικό παρκάκι στην συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων ισοπεδώνοντας όλη την βλάστηση και αιωνόβια δένδρα…..»
Ο δήμαρχος της Αθήνας έχει δείξει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα ψεύτικα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Του αρέσει να τα στολίζει για να κάνει ανόητες γιορτούλες και καλώντας σε βοήθεια την Ελληνική Αστυνομία και τα ΜΑΤ να τα προστατεύει.
Αντιθέτως, επειδικνύει αδικαιολόγητη αντιπάθεια στα φυσικά αιωνόβια δένδρα και στους ελεύθερους χώρους. Του αρέσει να καταστρέφει παρκάκια, -τελευταίοι πράσινοι πνεύμονες στην τσιμεντούπολη που διοικεί- και δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στην «ανάπλαση» -όπως την ονομάζει- μεγάλων ανοικτών δημόσιων χώρων από ιδιώτες μεγαλοεργολάβους. Εχει επιλέξει τους συμμάχους του. Τις δυνάμεις καταστολής και τα μεγάλα εργολαβικά συμφέροντα. Επίσης έχει μια περιεργη άποψη για την Δημοκρατία. Την Τρίτη στις 27 του μηνός δήλωσε σχετικά με την περίφημη «μετατροπή» του πάρκου στην Κύπρου και Πατησίων σε γκαράζ από εταιρεία ιδιωτικών συμφερόντων ότι : « Ο ρόλος της πλειοψηφίας είναι να κυβερνά, ενώ ο ρόλος της μειοψηφίας είναι να ελέγχει»
Σωστά. Ετσι είναι. Στις Δημοκρατίες βέβαια.
Γιατί στον Δήμο της Αθήνας οι αποφάσεις της πλειοψηφίας πολλές φορές λαμβάνονται μέσα στο Σαββατοκύριακό – χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα- και εκτελούνται ξημερώματα της επομένης μέρας για να πιάσουν τους κατοίκους στον ύπνο όπως συνέβη τελευταία. Οι συνήθεις σύμμαχοι του Δημάρχου- οι διμοιρίες των ΜΑΤ- καλούνται να επιβάλουν την τάξη και την απόφαση της δημοτικής πλειοφηφίας, γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι κείμενα διαμαρτυρίας από κατοίκους της περιοχής, ενάντια σε τέτοιες είδους «αναπλάσεις» με 4.500 υπογραφές. Επίσης, όταν ο Δήμαρχος της Αθήνας δηλώνει ότι η «η μειοψηφία ελέγχει», προφανώς εννοεί σύμφωνα με το δικό του σκεπτικό, ότι ναι μεν μπορείς να έχεις γνώμη, αλλά στην τελική η μειοφηφία πρέπει να το βουλώνει και να δέχεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας όσο αντίθετες και εαν είναι με την κοινή γνώμη, και με την θέληση των κατοίκων. Αυτός ο τρόπος επιβολής αποφάσεων κύριε Δήμαρχε κατα την γνώμη μου λέγεται φασισμός σε μία κατ’ επίφαση Δημοκρατική λειτουργία της Δημοτικής σας πλειοψηφίας.
Στις Δημοκρατίες αγαπητέ δήμαρχε – όπως αυτή που προσπάθησαν να στήσουν στην ίδια πόλη – χιλιάδες χρόνια πρίν κάποιοι άλλοι κάτοικοί της, είθισται πριν από κάποια απόφαση να υπάρχει ανοικτός διάλογος σε γενικές συνελεύσεις με συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής που επίκειται «ανάπλαση», άμεση ενημέρωση της αντίθετης άποψης για να επιχειρηματολογήσει, και λήψη απόφασης από κοινού με τους ενδιαφερόμενους. Ετσι λειτουργούν οι Δημοκρατίες κύριε Δήμαρχε.
Κατά το δικό σας όμως σκεπτικό, ο τρόπος λήψης της απόφασης σε σημαντικά ζητήματα που αφορούν το επίπεδο ζωής των πολιτών, καθορίζεται από τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων, ενώ ο μηχανισμός επιβολής της λήψης της απόφασης είναι τα ΜΑΤ και η καταστολή των κινητοποιήσεων των κατοίκων. Σας φαίνεται να έχει κάποια σχέση με την Δημοκρατία η συγκεκριμένη διαχρονική πρακτική σας κύριε Δήμαρχε ;
Εχουν κάποια σχέση με δημοκρατικές ευαισθησίες αυτές οι εικόνες κύριε Δήμαρχε;
O Kώστας Καλφόπουλος γεννήθηκε το 1956 στον Πειραιά. Σπούδασε Κοινωνιολογία στην Γερμανία (τότε Δυτική). Υπήρξε τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗ«. Δημοσιογραφεί στον ημερήσιο, εβδομαδιαίο και περιοδικό τύπο. Οι εναλλακτικές εκδόσεις προχώρησαν στην έκδοση του βιβλίου που βλέπετε στην φωτογραφία και αποτελεί την πιό πιστή αντιγραφή της «ατμόσφαιρας» που επικρατούσε τέλη δεκαετίας 60 έως τέλη δεκαετίας 70 στην τότε Δυτική Γερμανία κατά την περιόδο δράσης της RedArmyFraction.
Η επικήρυξη της Ulrike Meinhof
To φθινόπωρο του 1977 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη των δυτικογερμανών, καθώς «πέφτει η αυλαία» για την ιδρυτική ομάδα της RAF.
Μετά την αποτυχημένη κατάληξη της αεροπειρατίας σε αεροπλάνο της LUFTHANSA, με αίτημα την άμεση απελευθέρωση όλων των κρατούμενων μελών της οργάνωσης στις Γερμανικές φυλακές και ενώ ήδη έχει απαχθεί ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων από μέλη της οργάνωσης με το ίδιο αίτημα, βρίσκονται νεκροί στα κελιά τους οι ΜΠΑΑΝΤΕΡ – ΕΝΣΣΛΙΝ – ΡΑΣΠΕ. («Αυτοκτονικοί ιδεασμοί»…υπήρχαν και τότε).
Εχει ήδη προηγηθεί η…«αυτοκτονία» της ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΙΝΧΟΦ στις φυλακές υψίστου ασφαλείας (λευκά κελιά) του Σταμμχάιμ- 9 Μαίου 1976- κάτω από «αδιευκρίνιστες συνθήκες».
Σχεδόν 22 χρόνια μετά…20 Απριλίου 1998 οι ομάδες κομμάντο που φέρουν συνήθως τα ονόματα των σκοτωμένων συντρόφων τους, τα μέλη δηλαδή της δεύτερης και τρίτης γενιάς της RAF, στέλνουν ανοικτή επιστολή στο REUTERS ανακοινώνοντας την οριστική διάλυση της οργάνωσης. Οι συντάκτες της ανακοίνωσης εντοπίζουν την αδυναμία της οργάνωσης κυρίως στην δεκαετία του 90, στην τότε κρίση της Αριστεράς, στην αποτυχία της σε επίπεδο ανανέωσης μελών, στο να αποβάλει τα «αυταρχικά στοιχεία» και το μεγαλύτερο λάθος …«να μην στηθεί παράλληλα μια πολιτική οργάνωση».
Εδώ σε αυτό το σημείο βρίσκεται και η διαφορά της πρακτικής της RAF με τις «ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ» στην Ιταλία που πίστευαν πως η συγκεκριμένη επιλογή δράσης μπορεί να μαζικοποιηθεί, ακόμα και συνελεύσεις σε φοιτητικά αμφιθέατρα προς συμπαράσταση έγιναν, με σκοπό να δημιουργηθεί ο πολιτικός βραχίονας των ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ, οδηγώντας έτσι στον ξεσηκωμό του προλεταριάτου. Αντιθέτως, τα μέλη της RAF βλέπουν τους εαυτούς τους σαν «εμπροσθοφυλακή» του επαναστατικού στρατού που παλεύει στον Τρίτο κόσμο ( Βιετνάμ, Λατινική Αμερική, Κίνα…μην ξεχνάτε…βρισκόμαστε στα τέλη του 60…), ενώ η δράση της οριοθετείται στα «μετόπισθεν του εχθρού», με ενέργειες «σαμποτάζ» προσπαθώντας να μεταφέρει τον «παγκόσμιο εμφύλιο» στην καρδιά των Μητροπόλεων του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Ομως, λίγο μετά την πρώτη της ενέργεια -Εμπρησμός πολυκαταστήματος, Απρίλιος 1968- βρίσκεται από την αρχή σε θέση άμυνας παλεύοντας για την επιβίωση των μελών της, από το κυνηγητό του Γερμανικού κράτους. Η επιλογή της για σύγκρουση «μηχανισμός εναντίον μηχανισμού» δεν μπορεί παρά αργά η γρήγορα να ευνοήσει τον ισχυρότερο μηχανισμό του Κράτους, και να «χαθούν» έτσι μερικά από τα φωτεινότερα μυαλά όπως η ULRIKE MEΙΝHOF.
Σ αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε την άποψη της ASTRID PROLL που καταθέτει στην αυτοβιογραφία της για την εσωτερική λειτουργία της οργάνωσης :
« Η ομάδα μας σχηματίστηκε από ένα δίκτυο, στηριγμένο στην φιλία και τις ερωτικές σχέσεις. Θέλαμε να είμαστε ριζοσπαστικοί, θαρραλέοι, στην εμπροσθοφυλακή, αισθανόμασταν ως πρωτοπορία. Υπερεκτιμήσαμε τους εαυτούς μας και παραδοθήκαμε στην ψευδαίσθηση, ότι στην ευημερούσα ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας ήταν δυνατόν να ξεσπάσει επανάσταση. Από αυτή την σκοπιά ήμασταν το έναυσμα, που λειτούργησε σε έναν αεροστεγή χώρο. Ζούσαμε κατά κάποιον τρόπο έναν ένοπλο υπαρξισμό…»
Ο Μάης του 68 πρέπει να θεωρείτε το κομβικό σημείο της έμπνευσης για την συγκρότηση του ένοπλου αντάρτικου στις δυτικές μητροπόλεις. Σαν αληθινή εξέργεση, στηρίχθηκε στην σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με τις λαικές και εργατικές μάζες, την αλλαγή της καθημερινότητας του συστήματος, την καταγγελτική κριτική του καπιταλισμού της συσσώρευσης, την αντίθεση με την κομματική γραφειοκρατία, την προσπάθεια αυτοοργάνωσης του εργατικού κινήματος, την κριτική του βιομηχανισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος, την αμφισβήτηση της παγκόσμιας Ιμπεριαλιστικής τάξης -βλέπε σημερινή καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση-, και την μαζική βίαιη σύγκρουση του κινήματος με τις δυνάμεις καταστολής. Την «ΜΑΖΙΚΗ» επαναλαμβάνω για όσους ίσως ακόμα δεν το κατάλαβαν. Οι συνθήκες και οι όροι δημιουργίας ενός αληθινού επαναστατικού κινήματος ήταν οι ιδανικότερες δεδομένου και του ποιοτικού επιπέδου της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς -εκείνες τις εποχές- σε Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία ( Προλεταριακή Αριστερά και μετέπειτα 1977-1987 Action Directe).
Ωστόσο, μετά το τέλος των πολεμικών κινητοποιήσεων που προηγήθηκαν, στα τέλη του 1973 το κίνημα εισέρχεται σε τροχιά κρίσης αναζητώντας την μελλοντική πρακτική του στα πλαίσια ενός πρώτου συνολικού απολογισμού. Ενα μέρος του θα ακολουθήσει τους «ατομικούς μετασχηματισμούς» όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Γιώργος Καραμπελιάς, ( ο τότε…και όχι ο τώρα…) θα φέρει αρκετό κόσμο στις…..Ινδίες και στην Goa, αναζητώντας νέους «προσωρινούς» θεούς, ένα άλλο θα ασχοληθεί με την προστασία του περιβάλλοντος και θα δημιουργήσει τους « ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ», κάποιοι θα «παραδώσουν πνεύμα» και θα ενσωματωθούν πλήρως και τέλος, κάποιοι θα ακολουθήσουν την στρατηγική της «συστηματοποίησης» της βίας του μαζικού κινήματος, προς την κατεύθυνση του ένοπλου αντάρτικου. Η «εποχή της αθωότητας», όταν το κίνημα βρισκόνταν στην «εφηβική» του ηλικία-ΜΑΗΣ 68- είχε οριστικά παρέλθει. Μπροστά του άνοιγε η οδυνηρή και μακρόχρονη-όπως αποδείχθηκε- «εποχή της ωριμότητας».
Κλείνοντας αυτήν την μικρή μου αναφορά σε μεγάλα πολιτικά γεγονότα, ελπίζω η «εποχή της ωριμότητας» να ανέδειξε το ατελέσφορο της πρακτικής των ολιγομελών ένοπλων ομάδων σε μια προσπάθεια για καταμέτωπο σύγκρουση «μηχανισμός εναντίον μηχανισμού». Και ελπίζω να αποδείχθηκε πόσο ανάγκη έχει το κίνημα να ξαναζήσει μια νέα «εποχή της αθωότητας» συγκροτούμενη με νέους όρους και ίσως με νέα επαναστατικά υποκείμενα, αντλώντας παράλληλα εμπειρίες από το παρελθόν του. Ο Μάης του 68 παραμένει ο ομφάλιος λώρος όλων των μετέπειτα κινημάτων, επηρεάζοντας απόλυτα τις πρακτικές μέχρι και στις μέρες μας. Το νόημα και η επιτυχία μιας εξέγερσης κρίνεται κυρίως με στοιχεία μέλλοντος και όχι μόνο παρόντος.
Σαν επίλογο θέλω να σας ενημερώσω ότι κυκλοφορεί-μάλλον λίγο δύσκολα- ενα ακόμα βιβλιό για την RAF.
H πρώτη του έκδοση έγινε το1975.
Και τα δύο βιβλία που σας παρουσιάζω, έχει το καθένα την δική του χρησιμότητα. Το πρώτο δίνει με τον πιό παραστατικό τρόπο την εικόνα εκείνης της εποχής, το δεύτερο περιέχει σχεδόν όλα τα κείμενα της RAF.
Για όποιον σκέφτεται να αγοράσει ένα βιβλίο, με σκοπό να ενημερωθεί καλύτερα για την RAF συστήνω το πρώτο. Μπαίνεις πιο εύκολα και πιο γρήγορα στο κλίμα εκείνης της εποχής. Τελειώνοντας θέλω να σας παρουσιάσω από το πρώτο βιβλίο, απόσπασμα του κείμενου της ULRIKE MEINHOF– του μεγάλου θεωρητικού μυαλού της οργάνωσης- που επωνύμως δημοσιεύθηκε στις γερμανικές εφημερίδες και που πρώτη φορά μεταφράζεται στα Ελληνικά. Αφορά τον εμπρησμό του πολυκαταστατήματος τον Απρίλιο του 1968, ενώ από το δεύτερο βιβλίο επιλέγω να σας παρουσιάσω μια επιστολή της RAF που στάλθηκε στις γερμανικές εφημερίδες -μάλλον γραμμένη από την ίδια- κάτω όμως από εντελώς διαφορετικές συνθήκες λίγα χρόνια μετά το άρθρο της για τον εμπρησμό.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ RAF :
ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΕΤΡΑ ΣΕΛΜ-ΓΚΕΟΡΓΚ ΦΟΝ ΡΑΟΥΧ-ΤΟΜΑΣ ΒΑΙΣΜΠΕΚΕΡ.
ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΘΑ ΖΩΜΕΝ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ
ΝΑ ΤΡΩΜΕ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΑ ΜΙΣΑ….
Είχα την περιέργεια να δώ πόσος κόσμος θα συμμετείχε. Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ανέφεραν στα δελτία τους για 1.500 με 2000 άτομα. Ηταν σαφώς παραπάνω. Δεν έχει σημασία να παίζουμε με τους αριθμούς. Ηταν μια καλή συγκέντρωση. Υπήρχε κόσμος αρκετός, πολλές οργανώσεις της Αριστεράς, Σωματεία εργαζομένων, ο ΣΥΡΙΖΑ, η νεολαία του ΣΥΝ, και μια ευχάριστη έκπληξη από τον Αλέξη Τσίπρα να συμμετέχει στην πορεία. Να πούμε επίσης ότι ήταν στην πορεία και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην ΓΣΕΕ. Εντάξει…απλώς το αναφέρω…..
Φυσικά…και δεν συμμετείχε η ΓΣΕΕ. Αλοίμονο. Με το «πόπολο» θα ασχολείται;
Στα πολύ θετικά της χθεσινής συγκέντρωσης – πορείας προς το Υπουργείο Απασχόλησης- η μεγάλη συμμετοχή νέων -σε ηλικία- ανθρώπων. Μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός της νεολαίας που κατέβηκε για μιά ακόμη φορά στον δρόμο. Εντυπωσιακή ήταν και η παρουσία πολλών γυναικείων μπλοκ, από συνδικαλίστριες εργατικών σωματείων.Η πορεία λοιπόν είχε μαζικότητα και παλμό. Είχε όμως κατά την άφιξη της στο Υπουργείο Απασχόλησης και κάποια ευτράπελα.
Ο Αντιεξουσιαστικός χώρος βρέθηκε στη μέση της διαδήλωσης, ενώ τα μέλη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης βρέθηκαν από την αρχή στην ουρά της πορείας, διαχωρίζοντας ίσως την θέση τους από αυτά που θα συνέβαιναν; …Μπορεί…..Φθάνοντας στο Υπουργείο, ήταν φανερό το τί επρόκειτο να συμβεί, καθώς όταν οι Αντιεξουσιαστές βρέθηκαν απέναντι από τα ΜΑΤ που φυλούσαν το Υπουργείο…χμμμ…σαν να πάγωσε ο χρόνος μου φάνηκε.
Η πορεία κόπηκε στην μέση, για μια ακόμα φορά, γιατί ενώ η κεφαλή της πορείας βάδιζε προς την Κουμουνδούρου, όσοι ήταν πίσω από τους Αντιεξουσιαστές έγιναν μάρτυρες πολεμικών ετοιμασιών. Προς στιγμή υπήρξε μια απόκοσμη βουβαμάρα από όλους, καθώς οι αντιμαχόμενες πλευρές έπαιρναν θέσεις μάχης. Μόνο κάποιοι έντονοι διάλογοι μεταξύ Αντιεξουσιαστών και μελών από τα υπόλοιπα Αριστερά μπλόκ που δεν επιθυμούσαν τέτοιου είδους σύγκρουση «έσπαγαν» την στιγμιαία σιωπή. Ηταν φανερό ότι, διεξαγόταν ένας διάλογος κουφών. Κανείς δεν μπορούσε να πείσει κανέναν. Θαύμασα το θάρρος μιας γυναίκας που προσπάθησε να πείσει κάποια ολιγομελή ομάδα Αντιεξουσιαστών ότι η βία και οι «εθιμοτυπικές» συγκρούσεις με την Αστυνομία δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Μάταιος κόπος. Οση ώρα προσπαθούσε να τους πείσει, ενώ εκείνοι της απαντούσαν…Φύγε από εδώ….μια άλλη ομάδα Αντιεξουσιαστών-τριάντα μέτρα πιό κάτω- είχε ήδη ξεκινήσει την επίθεση με πέτρες και τούβλα στις τζαμαρίες του Υπουργείου.
Τα υπόλοιπα μπλοκ υποχώρησαν λίγο πιο πίσω, οι μολότωφ άρχισαν να πέφτουν βροχή στην διμοιρία των ΜΑΤ, οι οποίοι απάντησαν στην αρχή, με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και στην συνέχεια όταν τα πράγματα πήγαν να ξεφύγουν με ρίψη χημικών και δακρυγόνων. Παρ’ όλα αυτά η πορεία δεν διαλύθηκε. Για μια ακόμα φορά όμως, η κατάσταση από τα δακρυγόνα έγινε ανυπόφορη. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι επιτιθέμενοι κατά του Υπουργείου αποτέλεσαν σαφώς την μειοψηφία του Αντιεξουσιαστικού μπλόκ, καθώς αρκετοί άρχισαν να αποχωρούν από το σημείο της σύγκρουσης.
Το χρονικό και η περιγραφή των επεισοδίων σαν γεγονός, δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αυτό όμως που καταντάει εξωφρενικό, είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν 40 – 50 άτομα να καθορίζουν την εξέλιξη μιας διαμαρτυρίας και μιας συγκέντρωσης κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Ιδίως στην χθεσινή διαμαρτυρία για την φασιστική επίθεση κατά της συνδικαλίστριας Κωσταντίνας Κούνεβα, αυτό που έπρεπε να γίνει είναι η ενημέρωση των πολιτών που κοιτούσαν σαν UFO από τα πεζοδρόμια, ο διάλογος μαζί τους , το μοίρασμα προκυρήξεων, η πολιτική κουβέντα με τους περαστικούς και τους εκατοντάδες οικονομικούς μετανάστες που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Η Ελληνική κοινωνία δεν πάσχει από βία…έχει αρκετή στις τάξεις της….αποθέματα πολλά. Πάσχει από ενημέρωση, από πολιτικό διάλογο, από πολιτική επικοινωνία, και από διαθεση να εμπιστευτεί συλλογικές διαδικασίες. Σαφώς είναι προτιμώτερο ένας διάλογος με 10 – 20 περαστικούς απλούς πολίτες στην προσπάθεια σου να τους ενημερώσεις και να τους μοιράσεις μια προκύρηξη, για να την διαβάσουν στο σπίτι αργότερα, μήπως κουνηθεί λίγο το μυαλό τους, παρά 10-20 σπασμένες τζαμαρίες, για την «λάμψη» και την «δόξα» της στιγμής. Στο κάτω – κάτω της γραφής ρε «παλικάρια» αν θεωρείτε τον πολιτικό σας χώρο οργανικό στοιχείο του κινήματος, πρώτα σεβαστείτε τον ίδιο τον χώρο σας και τις αντιθέσεις του και ύστερα μάθετε να σέβεστε την πολιτική πρακτική χιλιάδων ανθρώπων όταν αυτή η πρακτική δεν συμφωνεί με την δική σας. Εαν επιμένετε να λεγόσαστε Αντιεξουσιαστές, μάλλον θα πρέπει να σας πει κάποιος ότι με το να επιβάλλεις την δική σου «εξουσία» άποψης και πρακτικής, όντας απόλυτη μειοψηφία σε μια πορεία χιλιάδων ανθρώπων, καμιά σχέση δεν έχει με επαναστατική διαδικασία και με Αντιεξουσιαστική συλλογικότητα. «Συλλογικότητα» ; Την γνωρίζετε αυτήν την λέξη; Περιέχεται στο λεξικό σας; …ή το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να σας αποκαλούν «μπάχαλους» ; Εαν σας ικανοποιεί η συγκεκριμένη απολίτικη ταυτότητα, τότε κρατείστε την και απολαύστε την. Οσοι από εσας ενδιαφέρεστε μόνο για μια προσωπική μονομαχία με τα ΜΑΤ….δηλαδή ένας «ποδοσφαιρικός» αγώνας μεταξύ «μπάχαλων» και «κρατικών μπάχαλων» σας παρακαλούμε απαλλάξτε μας από την παρουσία σας. Εαν σεβόσαστε στο ελάχιστο τις επαναστατικές διαδικασίες – ιδίως σε τέτοιες πορείες – και εαν όπως λέτε «δράτε αυτόνομα», οργανώστε τις δικές σας ξεχωριστές πορείες σε διαφορετικές ημερομηνίες, διαχωρείστε την θέση σας, και κάντε ότι γουστάρετε. Οχι όμως να «κρυβόσαστε» στο μέσον της πορείας, νοιώθωντας ασφάλεια λόγω μαζικότητας για να υλοποιήσετε συγκεκριμένες πρακτικές. Θέλετε να είσαστε «μπάχαλοι» ; Δικαίωμα σας ! Οχι όμως εις βάρος χιλιάδων ανθρώπων που έχουν την θέληση να διαμαρτυρηθούν με τον δικό τους τρόπο ενάντια σε τέτοιου είδους φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις σε συνδικαλίστριες. Κάντε πορείες μόνοι σας, σαν το ΚΚΕ ρε παιδιά. Απαλλάξτε μας από την άποψη της θεοποίησης της βίας σε κάθε εκδήλωση του κινήματος. Απαλλάξτε το κίνημα από τέτοιου είδους αναίτιες επιθέσεις σε μπάτσους, με μοναδικό αποτέλεσμα την πρόωρη διάλυση των συγκεντρώσεων. Μάθετε επιτέλους ότι η βία δεν είναι αυτοσκοπός σε κάθε εκδήλωση. Μάθετε ότι ζούν και άλλοι ανάμεσα σας. Δεν είσαστε μόνοι σας σε αυτόν τον πλανήτη. Μην λειτουργείτε ερήμην του κινήματος. Τα «φωτεινά μονοπάτια» μας αποχαιρέτησαν εδώ και καιρό. Μπορείτε επίσης να διαβάσετε το βιβλίο του ENRICO MALATESΤΑ : «Περί αναρχισμού και βίας»…κάντε κάτι πιο χρήσιμο επιτέλους…
ακυβέρνητες πολιτείες 
