Όταν ξεκίνησαν τα επεισόδια βρισκόμουν στην οδό Όθωνος. Δυστυχώς, από το σημείο που βρισκόμουν είχα άπλετη θέα προς τα τεκταινόμενα. Μετά από λίγο, αηδιασμένος από τα γεγονότα που εξελίσσονταν αποφάσισα να φύγω. Έστριψα στην Φιλελλήνων, κοντοστάθηκα, έριξα μια τελευταία ματιά πίσω μου και απομακρύνθηκα με αργό βήμα. Είχα αποφασίσει ότι δεν ήθελα να συμμετέχω σε «στημένα παιχνίδια».
Οφείλω να ομολογήσω ότι πραγματικά είχα υποτιμήσει την Αλέκα Παπαρήγα αλλά και τον μηχανισμό που είναι υπεύθυνος για την επικοινωνιακή στρατηγική του Κ.Κ.Ε. Λάθος μου, το ομολογώ.
Αυτό που, κατά την γνώμη μου, συνέβη στην Πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη το πρωί ήταν μια απόπειρα «επίδειξης δύναμης» μέσω μιας πρώιμης «προεκλογικής φιέστας» από το Κ.Κ.Ε. Προφανώς δεν μπορούσε να συνεχιστεί η πλήρη «αυτοπεριθωριοποίηση» του Κ.Κ.Ε. από τις κινηματικές διαδικασίες, από το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κόμμα ήταν στην ουσία ανύπαρκτο όλο αυτό το διάστημα που ο κόσμος κατέκλυζε την πλατεία Συντάγματος και ο οποίος στήριζε με την παρουσία του τις λαϊκές συνελεύσεις χιλιάδων πολιτών. Έπρεπε, λοιπόν, να αναλυφθεί πολιτικό ρίσκο και να γίνει κάτι, τόσο για να αντιμετωπιστεί η «εσωτερική γκρίνια» των απλών μελών, όσο και να ανακοπεί η διάθεση προσέγγισης ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων προς την υπόλοιπη Αριστερά. Με λίγα λόγια να «περιφρουρήσει» την συσπείρωση των μελών του και να ξαναμπεί γερά στο παιχνίδι των εντυπώσεων «υποκλέπτοντας» την εικόνα της τελευταίας στιγμής. Από την στιγμή που η προσπάθεια για ιδεολογική ηγεμονία μέσα στο ευρύτερο κίνημα έχει αποτύχει οικτρά (ο ΓΚΡΑΜΣΙ ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί από το ΚΚΕ), έχει επιλεχθεί, διαχρονικά, η σκληρή γραμμή για «υποχρεωτική πολιτική ηγεμονία» επί του κινήματος.
Αυτό που εκτιμά ο μηχανισμός του συγκεκριμένου κόμματος είναι ότι πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές. Όποιος διαθέτει μια ελάχιστη εμπειρία από προεκλογικές συγκεντρώσε έβγαλε πολύτιμα συμπεράσματα από την χωροταξική οργάνωση της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, με τον καθοδηγούμενο παλμό, τις μεγάλες επιβλητικές σημαίες στοιχισμένες με απόλυτη τάξη ακριβώς στο μέσον της συγκέντρωσης εν ήδη ταινίας «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» τύπου «κόκκινος ψαλμός». Προφανώς η τηλεοπτική εικόνα αδυνατούσε να μεταφέρει στο φιλοθεάμον κοινό τις «αλυσίδες» με τα ξύλινα ρόπαλα, όχι από την πλευρά που γίνονταν τα επεισόδια, αλλά από την πλευρά του Εθνικού κήπου απέναντι σε αμήχανους διαδηλωτές που πιθανά υπό άλλες προϋποθέσεις να ήθελαν να ενώσουν και αυτοί την φωνή τους και την παρουσία τους με το ΠΑΜΕ. Όμως δεν τους επιτράπηκε ούτε καν η προσέγγιση. Αποκόμισα την εντύπωση ότι επρόκειται περί δύο διαφορετικών κόσμων. Οι εντός των «αλυσίδων» και οι εκτός. Και όμως είμασταν στην ίδια διαδήλωση, στον ίδιο χώρο, φωνάζαμε τα ίδια συνθήματα, ενώ το τραγικό είναι ότι έχουμε κοινό στόχο και κοινό δυνάστη. Και όμως οι «αλυσίδες» ήταν εκεί για να διαιρούν τον κόσμο στους «δικούς μας» και στους «άλλλους». Λες και όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήταν αόρατος, σαν να μην υπήρχε. Γεγονός διεστραμμένα αποκρουστικό.
Είναι η χρόνια λογική περί ιδιοκτησίας του κομμουνιστικού κινήματος, περί της μοναδικής «ρεαλιστικής πρότασης» στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς η οποία αποτελεί τον κύριο άξονα στην στρατηγική των κινητοποιήσεων. Και καλά η υπόλοιπη αριστερά, καταλαβαίνω τον λόγο που «πρέπει» να στοχοποιείται από τα ΜΜΕ με την βοήθεια του ΚΚΕ, αλλά και το κίνημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» στο «κάδρο»; Να κατηγορείται για συνεργασία με τους «κουκουλοφόρους»; Μηδενική ανοχή λοιπόν σε οποιεσδήποτε κινηματικές διαδικασίες στριμώχνουν πολιτικά και ιδεολογικά το κόμμα (ένα είναι το κόμμα). Ο κίνδυνος υπερκέρασης της «επαναστατικής πρωτοπορίας» του κόμματος φαντάζει ως εφιάλτης στα νεοζαχαριαδικά μυαλά των στελεχών (ηγετικών και μεσαίων).
Οφείλω όμως να ομολογήσω και κάτι άλλο. Πιστεύω πως όταν οι μηχανισμοί του ΚΚΕ επιμένουν ότι έχουν συγκεκριμένες αποδείξεις περί της ταυτότητας πολλών από τους κουκουλοφόρους, ότι δηλαδή πρόκειται περί ακροδεξιών και ασφαλιτών, κατά βάση διαθέτει πάντα αδιάσειστα στοιχεία. Αντλώ αυτή την βεβαιότητα από το γεγονός ότι πάντα το κόμμα αυτό είχε κρυφούς θύλακες πληροφόρησης εντός των επίμαχων κρατικών μηχανισμών. Προφανώς δεν εννοώ τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, για να ξεκαθαρίσω την θέση μου ως προς αυτό. Άρα το σήριαλ με το ΚΚΕ δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα, αφενός γιατί θα πρέπει η δραματική εξέλιξη της συγκέντρωσης να παραμείνει ακόμη στον ειδησεογραφικό «αφρό των ημερών», αφετέρου γιατί στο κάδρο της ευθύνης των επεισοδίων θα πρέπει να παραμείνει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ (ο συνήθης εύκολος ύποπτος), σε δεύτερο πλάνο αυτή την φορά, αλλά κυρίως γιατί κεντρική στόχευση αποτελεί πλέον το ΛΑΟΣ, πιθανά ως ένας νέος τρόπος προσέγγισης στα ψυχολογικά αντανακλαστικά των απλών αριστερών ψηφοφόρων, χωρίς βέβαια να αποκλείω σύνδεση του ΛΑΟΣ με παρακρατικούς. Συνεπώς, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πως θα «απλωθεί» το συγκεκριμένο θέμα και που θα καταλήξει. Είναι ένα χρήσιμος, στην κυριολεξία, τρόπος και αυτός να κρατάς τα «φώτα της δημοσιότητας» επάνω σου εν όψει εκλογών. Σε ότι έχει να κάνει με τα περίφημο θέμα περί ενότητας της Αριστεράς ας το αναλύσουν άλλοι, εγώ έχω βγάλει τα συμπεράσματα μου εδώ και καιρό. Δεν θα γίνω «αυτιστικός» στα σαράντα-φεύγα μου.
Για το ζήτημα της μυθοπλασίας περί του σημερινού αυτοαποκαλούμενου «Αντιεξουσιαστικού χώρου» επίσης έχω βγάλει τα συμπεράσματα μου. Ασφαλώς και πρόκειται περί μιας θλιβερής καρικατούρας του χώρου αυτού έτσι όπως εκφράστηκε στις Σοσιαλιστικές Διεθνείς, στην Οκτωβριανή επανάσταση, στον Ισπανικό εμφύλιο, ακόμα και στον Μάη του 68, αλλά και στην τότε Δυτική Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 70. Θεωρώ ότι, από την στιγμή που εξανεμίστηκε η όποια παρουσία του Αναρχοσυνδικαλισμού στους χώρους δουλειάς, η πλειοψηφούσα άποψη του κινήματος, αυτή δηλαδή που ορίζει την πρακτική του, θα μετεξελίσσεται διαρκώς προς μηδενιστικές τάσεις με αποτέλεσμα ολόκληρη η κοινωνία στο σύνολο της να αποτελεί τον εχθρό, αδιακρίτως προέλευσης πολιτικού χώρου ή κοινωνικής τάξης. Αυτό οδηγεί αυτόματα στην αναγνώριση, αποθέωση και επιβολή της τυφλής βίας σε όλο το υπόλοιπο κίνημα ως το μοναδικό μέσο «πολιτικής έκφρασης». Υπάρχει άραγε κάτι πιο εξουσιαστικό από αυτό; Οι υπόλοιπες μειοψηφούσες απόψεις περί «δεύτερης σκέψης», περί «κοινωνικών συμμαχιών», θα εξοβελίζονται, διαρκώς θα περιθωριοποιούνται περισσότερο, οδηγώντας όσους τις υποστηρίζουν στον πολιτικό τους αυτοεξορισμό. Μοναδική ελπίδα ανάκαμψης αποτελούν οι νέες προσπάθειες ελευθεριακών συνδικαλιστών που συντελούνται σε κάποιους συλλόγους εργαζομένων. Όπως και να έχει, το «σκοτάδι» είναι ακόμα βαθύ και για να βρεθεί το σημείο εκείνο απ όπου το κίνημα αποκόπηκε πλήρως από την εργατική τάξη και να αναλυθούν τα αίτια, θα χρειαστεί πολύ χρόνος ακόμα, ενώ προφανώς δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι το συγκεκριμένο πολιτικό ρεύμα θα πάρει την ρεβάνς από την Ιστορία. Για το γεγονός της πλήρους άλωσης του κινήματος από τους παρακρατικούς μηχανισμούς δεν χρειάζεται να προστεθεί κάτι άλλο. Οι εικόνες εκείνου του πρωινού της Πέμπτης μιλούν από μόνες τους. Αρκεί να προσθέσω και εγώ την δική μου μαρτυρία ότι, την Τετάρτη το μεσημέρι, δίπλα μου, και ενώ το ΠΑΜΕ είχε μόλις αποχωρήσει από την πλατεία Συντάγματος, χτυπήθηκε από κρανοφόρους με ξύλινα λοστάρια και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο, μέλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας από τον χώρο της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς επίσης και 65χρονος συνταξιούχος οικοδόμος, ανένταχτος, επίσης από τον χώρο της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Συνεπώς και τις δύο ημέρες έχουμε να κάνουμε με καθαρά δολοφονικές πρακτικές.
Δεν θέλησα να αναλύσω την επιχειρησιακή στρατηγική των δύο αντιπαρατιθέμενων μπλοκ. Τα ΜΜΕ το έκαναν με «άριστο τρόπο» και θεωρώ λάθος όποιος/α από την ρημαγμένη blogoσφαιρα ηθελημένα ή αθέλητα αναπαρήγαγε τα φαινόμενα αυτά. Δεν μπαίνω καν στον πειρασμό να συγκρίνω τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τον Σταλιν-ισμό με τον Νετσαγιεφ-ισμό, αν και θα ήταν πραγματικά ωραίο θέμα προς ανάλυση. Ο αντίκτυπος των γεγονότων αυτών πάνω στην κοινωνία θα φανεί λίαν συντόμως. «Περιέργως» συνέβησαν ενώ το λαϊκό κίνημα άρχισε να σηκώνει κεφάλι, να μαζικοποιείται και να εντείνει την δυναμική του. Δηλαδή, σε στιγμή κορύφωσης των κινητοποιήσεων. Τις περισσότερες φορές το «αποτέλεσμα» από τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες σε εποχές οριακές κρίνεται από την Ιστορία, στεγνά, σκληρά και ουδέτερα, ανεξαρτήτων προθέσεων. Σχεδόν πάντα, η πολιτική ανεπάρκεια και οι σκοπιμότητες όσων ανέλαβαν να «καθοδηγήσουν» το λαϊκό κίνημα χωρίς να υπολογίζουν την θέληση του ή τον βαθμό ετοιμότητας του οδήγησαν λαούς και χώρες στην καταστροφή και στην άνοδο του φασισμού. Καλό είναι να διδασκόμαστε από την Ιστορία για το τι συνέβη όταν το ευρύτερο αριστερό κίνημα εμφανίστηκε κατακερματισμένο και πολυδιασπασμένο.
Ελπίζω η πόρτα μας να κτυπήσει πρωί και όχι βράδυ. Γιατί εάν αυτό συμβεί βράδυ τότε σίγουρα δεν θα είναι ο Γαλατάς.
ακυβέρνητες πολιτείες 