Η αβάσταχτη αναγκαιότητα του ευρωπαϊκού είναι.

Πολύς ο λόγος για την αβάσταχτη αναγκαιότητα του ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης. Ας ξεκινήσουμε από μια απλή παραδοχή, ότι δηλαδή οι πολιτικές επιλογές στον οικονομικό τομέα είναι αυτές που ρυθμίζουν την συμπεριφορά οποιουδήποτε νομίσματος. Δεν υπάρχουν κακά και καλά νομίσματα, σκληρά και μαλακά, εξαρτάται πάντα από την οικονομική συνταγή που θα επιλέξεις να εφαρμόσεις. Το νόμισμα αποτελεί ένα εργαλείο πολιτικής, το πιο δυνατό πιθανά, που μπορεί να γίνει είτε αναπτυξιακό είτε δολοφονικό. Εξαρτάται κύρια από το ποιες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες διαχειρίζονται τις διαδρομές του. Ένα μαχαίρι μπορεί να το χρησιμοποιήσεις για να κόψεις το ψωμί που θα φας ή για να κόψεις τις φλέβες σου.

Των πολιτικών επιλογών προηγούνται οι μάχες των «συσχετισμών». Ο μηχανισμός που βγαίνει νικητής ηγεμονεύει ιδεολογικά την συμπεριφορά της οικονομίας. Άρα το κάθε νόμισμα στην ιστορική του διαδρομή συμμετέχει στην κίνηση των «αγορών» με βάση τα ταξικά συμφέροντα των νικητών. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το «νόμισμα» έχει ταξικό πρόσημο σε κάθε περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας.
Είναι ανόητο όμως να θεωρούμε ότι υπάρχουν συσχετισμοί οι οποίοι δεν υπόκεινται στον νόμο της εξέλιξης, ότι δηλαδή επ άπειρον έχουν παγιώσει την ισχύ τους. Η άποψη αυτή είναι βαθύτατα συντηρητική και αντιβαίνει τον θεμελιώδη όρο περί κίνησης και εξέλιξης της Ιστορίας. Υπό αυτή την έννοια δεν θα έπρεπε ο καπιταλισμός να έχει αντικαταστήσει την φεουδαρχία αλλά ούτε και ο ίδιος ο καπιταλισμός να έχει μετεξελιχθεί από βιομηχανικό σε χρηματοπιστωτικό.

αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία;

«Η φτώχεια και η απόγνωση επακολουθούν να μην είναι αρκετές για να γεννήσουν την κοινωνική επανάσταση. Πιθανόν να προκαλέσουν τοπικές εξεγέρσεις όχι όμως μεγάλες και πλατιά εξαπλωμένες μαζικές επαναστάσεις. Για να γίνει αυτό είναι απαραίτητο οι άνθρωποι να εμπνέονται από ένα παγκόσμιο ιδεώδες ανεπτυγμένο ιστορικά μέσα στα ενστικτώδη άδυτα των λαϊκών αισθημάτων».

Είναι μύθος το ότι «όποιος πεινάει εξεγείρεται» ειδικά όταν αναφέρεσαι σε δυτικές κοινωνίες του εικοστού πρώτου αιώνα. Συνήθως το ένστικτο που αναπτύσσεται σε όσους βρίσκονται ή έχουν υπερβεί το όριο της πείνας και της ανέχειας είναι αυτό της επιβίωσης. Το δυνατότερο και πιο σκληρό ένστικτο του ανθρώπου. Το επόμενο στάδιο είναι αυτό της δημιουργίας αρνητικών συναισθημάτων. Σύγχυση, αποκαρδίωση, επιθετικότητα, και μέσω αυτών υποταγή, και τελικά παραίτηση από κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης. Το άτομο επικεντρώνει όλη του την σκέψη και την ενεργητικότητα του στην εξεύρεση λύσης, έστω και προσωρινής, σε καθαρά ατομικό επίπεδο, οδηγούμενο είτε στον κοινωνικό κανιβαλισμό είτε στην πλήρη μοιρολατρική αποδοχή των κοινωνικών συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί. Παράλληλα με την εκβιαστική λογική του συμβιβαμού με έναν εικονικό «ρεαλισμό» έρχεται και η παραδοχή ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να επιβιώσει. Αυτός είναι ο «χρυσός κανόνας» πάνω στον οποίο εδραιώνει την ηγεμονία του ο νεοφιλελευθερισμός συνεπικουρούμενος από όλα τα κέντρα χειραγώγησης και διαμόρφωσης της λεγόμενης «κοινής γνώμης». Το ζητούμενο είναι να παραμείνει η κοινωνία τεμαχισμένη σε ακίνδυνες ή ευκόλως χειραγωγούμενες μονάδες οι οποίες διαμέσου του φόβου «για τα χειρότερα» θα σκύβουν υπομονετικά το κεφάλι. 

Τα λόγια είναι για το ποίμνιο και η νομή για τους ποιμένες!

Σάββατο βράδυ, μετά από κάνα μήνα περίπου, προσπάθησα να παρακολουθήσω κάποιο από τα δελτία των 08.00. Επέλεξα, κατά τύχη,  αυτό του ΑΝΤΕΝΝΑ. Τελικά, φαίνεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, παραμένει το ίδιο εμετικό όπως όλα τα δελτία των 08.00. Κατάφερα να δω περίπου μισή ώρα. Σε αυτό το διάστημα έμαθα πόσο πολύ προσπαθεί η κυβέρνηση να ισορροπήσει την κατάσταση αλλά η ΤΡΟΙΚΑ διαπραγματεύεται τόσο σκληρά που δεν της αφήνει πολλά περιθώρια, για τον λόγο αυτό επανέρχεται το χαράτσι στους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η., αλλά όλα κι όλα, όπως είπε ο Φώτης Κουβέλης : «είναι άλλο πράγμα ο φόρος στο ρεύμα και άλλο η διακοπή παροχής στα σπίτια…». Επίσης έμαθα πόσο κακό είναι για μια χώρα να έχει δημόσια περιουσία και δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας καθώς επίσης πόσο θα ωφεληθεί ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα η οποία ετοιμάζεται να μετατραπεί σε «ελεύθερη οικονομική ζώνη» όπου οι «επενδυτές» τα πρώτα πέντε χρόνια θα απολαμβάνουν 0% (μηδέν)φορολόγηση στα κέρδη τους ενώ μετά από αυτό το διάστημα το ποσοστό μπορεί και να αγγίξει το ιλιγγιώδες 10%… Στο σημείο αυτό διατυπώθηκε  η επιθυμία για μια ακόμη σκληρή διαπραγμάτευση έτσι ώστε οι «επενδυτές» να σεβαστούν το σημερινό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή να σεβαστούν τους μισθούς των 480 ευρώ. Δεν είναι όμως σίγουρο. Διαπραγμάτευση γίνεται…   

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε σε τέσσερα επιλεγμένα βίντεο χαμογελαστός ενώ ο Φώτης Κουβέλης σε τρία βίντεο να εγγυάται το «ανθρώπινο πρόσωπο» της κυβέρνησης. Το μισάωρο του τρόμου έκλεισε με την ανάλυση ενός νέου γκάλοπ, για λογαριασμό της εφημερίδας «Το Βήμα»,  όπου ρωτήθηκαν οι πολίτες το εξής πραγματικά «αφοπλιστικό» ερώτημα : «Επιθυμείτε τις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ή επιθυμείτε να παρθούν νέα μέτρα από την κυβέρνηση;».  Φυσικά επτά στους δέκα συμπολίτες μας επέλεξαν την πρώτη απάντηση, ενώ εμφανίστηκαν και δύο τυχαία άτομα σε βίντεο να υποστηρίζουν την άποψη ότι «οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν άμεσα γιατί δεν μπορούμε να πληρώνουμε άλλο». Εντελώς τυχαία (και αυτό) αμέσως μετά εμφανίσθηκε ο υπουργός κος Χατζηδάκης ο οποίος στην δήλωση που έκανε υποστήριξε απόλυτα τις συγκεκριμένες «τυχαίες» απόψεις των δύο συμπολιτών μας.

Εγώ όμως, σαν περίεργος τύπος που είμαι, αναρωτήθηκα εάν υπάρχει αντίθετη άποψη. Εάν δηλαδή υπάρχουν «τυχαία» άτομα τα οποία ρε αδελφέ δεν συμφωνούν με τις ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί, που στο διάολο, είναι οι υπόλοιποι τρείς πολίτες του γκάλοπ οι οποίοι δεν συμφωνούν με το πλάνο της κυβέρνησης; Και ξαφνικά λοιπόν θυμήθηκα πως σε αυτό τον τόπο υπάρχει και αξιωματική αντιπολίτευση η οποία εντελώς πρόσφατα (μα εντελώς όμως) έλαβε το 27%  της προτίμησης του εκλογικού σώματος. Ανέσυρα, δύσκολα είναι η αλήθεια, από την μνήμη μου ότι κάπου εκεί μέσα στον ορυμαγδό της παραπληροφόρησης για περίπου 7 δευτερόλεπτα (κυριολεκτώ γιατί τα μέτρησα) είχε διαβασθεί μια ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ περί ξεπουλήματος της δημόσια περιουσίας.

Φαίνεται  πως στις δημοκρατίες τύπου Δ.Ν.Τ. τόσο χρόνο δικαιούται η αντίθετη άποψη. Εικάζω ότι εάν ζούσε ο Όργουελ θα έσκιζε (στην κυριολεξία) τα διπλώματα του. Ο φασισμός του 21^ου Αιώνα δεν χρειάζεται πολιτικά υποκείμενα για να τον υποστηρίζουν. Στην εποχή της Μετά-Δημοκρατίας επιβάλλεται μέσα από την διαχείριση της πληροφόρησης των μαζών. Η διαχείριση αυτή ανήκει στις διαχρονικά «ατάραχες, πιστές και δοκιμασμένες» οικογένειες της ολιγαρχίας που με έμμισθα όργανα τους τα «βαποράκια του ψεύδους» στα ειδησεογραφικά δελτία προσπαθούν καθημερινά να διαμορφώσουν υποτακτικές συνειδήσεις. Με αυτό τον τρόπο οι νέοι κοτσαμπάσηδες, προύχοντες, προεστοί και ρασοφόροι (οι οποίοι πρόσφατα ανακάλυψαν την αλληλεγγύη προς τα… θύματα τους) διαμορφώνουν τους νέους ραγιάδες της εποχής μας. Βιώνουμε την ίδια ωμή παραχάραξη της Ελληνικής Ιστορίας.

Υπάρχει το εξής απλό αξίωμα : «Μην κοιτάτε τι κάνουμε εμείς, αλλά τι λέμε! Τα λόγια είναι για το ποίμνιο και η νομή για τους ποιμένες!» Πιστεύω ότι σήμερα, αυτό το ρητό, εφαρμόζεται στον απόλυτο βαθμό. Το ζήτημα είναι εαν απέναντι στο κοινωνικό σκοτάδι του νεοφιλελευθερισμού που έχει πλακώσει όλη την Ευρώπη, εμείς ο απλός λαός και τα κόμματα που θα σταθούν δίπλα του μπορούμε να προτάξουμε την ανάγκη για μία νέα εποχή «Διαφωτισμού». Όλες οι αντιστάσεις της κοινωνίας πρέπει να προσβλέπουν σε αυτό. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας Ιστορίας. Ή θα επικρατήσει ο απόλυτος κοινωνικός σκοταδισμός ή ο «Νέος Διαφωτισμός» θα φέρει στην ανθρωπότητα την ελπίδα αλλά κυρίως την γνώση και την κριτική αντίληψη.

Για την ενότητα της Αριστεράς. Τρία «εάν» και τέσσερα «δια ταύτα».

Φίλοι αναγνώστες, σε δύο μέρες έχουμε εκλογές, εκλογές κρίσιμες για μια χώρα καθημαγμένη από το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα που δύο χρόνια τώρα συντρίβει όχι μόνο τον κόσμο της μισθωτής εργασίας αλλά και πρώην εύρωστα μεσαία στρώματα του τόπου, την πρώην αγέρωχη ραχοκοκαλιά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Η σχέση δε αυτής της παραγωγικής βάσης, αυτής της δομής, αλλάζει τόσο γρήγοραώστε το πολιτικό, κρατικό και ιδεολογικό εποικοδόμημα τείνει να διαρραγεί με αποτέλεσμα η γενική κρίση να αναδύει νέα δεδομένα πρωτόγνωρα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Με άλλα λόγια, η μαρξιστική περιγραφή της βάσης και του εποικοδομήματος που υψώνεται, στην [αγαπημένη μου και αξεπέραστη]  εισαγωγή στην ‘’Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας’’ στην σημερινή Ελλάδα βρίσκει  ανάγλυφη εικόνα απελευθερωμένη από το λούστρο της μεταμοντέρνας μακαριότητας, της μεταολυμπιακής ηλιθιότητας και του ‘’ισχυρού’’ έθνους των απευθείας απογόνων των μαραθωνομάχων !

Μήπως έφτασε λοιπόν η ώρα της Αριστεράς ?

Κυβερνά η Αριστερά ή μήπως μόνο φωνάζει περικυκλώνει ‘’δικαιώνεται’’ ?

Πρέπει όχι μόνο να ενεργούμε από τα κάτω αλλά και από τα πάνω, από τα κάτω πάντοτε, από τα πάνω όταν είναι δυνατόν έγραφε ο έτερος κλασσικός [Λένιν…] αλλά τι θα άκουγε από τους έλληνες «λενινιστές» και αυθεντικούς ερμηνευτές δεν περιγράφεται.

 Άντε να κυβερνήσουμε λοιπόν χωρίς να πιάσουμε ψιλή φιλοσοφία αφού είναι γνωστό ότι η εξουσία έχει μορφή χελιού και ξεγλιστράει εύκολα , άλλωστε φιλοσοφία είναι η ιστορία στην πράξη όπως έλεγε [για να τριτώσει το  κακό]  και  ο Γκράμσι.

Να τελειώνουμε παιδιά, αν την Κυριακή οι δυνάμεις της Αριστεράς αποκτήσουν πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο να κάνουμε κυβέρνηση ή όχι ?

 Εγώ λέω ΝΑΙ  με κάποια προαπαιτούμενα που θα τους χωρέσουν όλους χωρίς να αρχίσουν τις γνωστές δικαιολογίες των τελευταίων σαράντα χρόνων…

Εάν δεχόμαστε ότι σοσιαλισμός σε μια χώρα [και τι χώρα…] δεν γίνεται.

Εάν δεχόμαστε ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί δυνητικά έχουν τις περισσότερες πιθανότητες για μια σοσιαλιστική αφήγηση στο μέλλον και η ιστορική προοπτική της πατρίδας μας είναι συνυφασμένη με την Ευρώπη, την κουλτούρα και την διαδρομή της.

Εάν θέλουμε να λερώσουμε τα χέρια μας όταν ο λαός μας το ζητάει, χωρίς να παριστάνουμε τους Πόντιους Πιλάτους [του Περισσού].

 Δια ταύτα αναχωρούμε εις τας Βρυξέλλας με συγκεκριμένες προτάσεις  με επίγνωση των συγκεκριμένων συσχετισμών, χωρίς μαξιμαλισμούς, παχιά λόγια και άλλα τέτοια ηρωικά.

Δια ταύτα οργανώνουμε την κυβέρνησή μας στο εσωτερικό, με έντιμους ανθρώπους που έχουν διάφανη ιστορία στο χώρο, ασκώντας πάντοτε ανοικτή διπλωματία σαν συνεπείς αριστεροί και εισάγοντας φυσικά τους κανόνες της δημόσιας λογοδοσίας.

Δια ταύτα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα προ του δεύτερου μνημονίου συμμαζεύοντας ταυτόχρονα κρατικές σπατάλες όλων των ειδών που είναι σύμφυτες με την ανάπτυξη και αναπαραγωγή της εργατικής αριστοκρατίας με την οποία πρέπει  να συγκρουστούμε στη βάση του δημόσιου συμφέροντος , δηλ. με λίγα λόγια , Ριζοφωτόπουλοι δεν είστε σύντροφοι.

Δια ταύτα πρέπει  να ’’ανακαλύψουμε’’ το 5% του πληθυσμού που θησαύρισε τα 25 τελευταία  χρόνια με τις ατελείωτες επιδοτήσεις, θαλασσοδάνεια ΕΣΠΑ κλπ, κλπ , συνεργαζόμενο με αυτό το κράτος/παρακράτος λάφυρο των νικητών του εμφυλίου.

Πρέπει να πληρώσουν ως το μέγιστο ‘’ισοδύναμο μέτρο’’ ανάμεσα σε άλλα ως μέγιστη μεταρρύθμιση που σπάει τα κόκαλα του πιο παρασιτικού κατεστημένου της Ευρώπης.

Όταν κάνουμε αυτά τα ολίγιστα, οι πολίτες θα μας στηρίξουν να πάμε παραπέρα.

Μπορούμε ???

 

το κείμενο υπογράφει ο φίλος του blog  Aggelos

Μπερλινγκουέρ, ένας Ευρωπαίος κοµµουνιστής.

 Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ υπήρξε αναµ­φισβήτητα ο πλέον χαρισµατικός ηγέ­της που ανέδειξε το ευρωπαϊκό κοµ­µουνιστικό κίνηµα στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές του 1980. Υπήρξε γόνος εύπο­ρης αριστοκρατικής οικογένειας – έφερε µάλιστα και τον τίτλο του µαρκησίου -, τα µέλη της οποίας φηµίζονταν για την καλλιέργειά τους αλλά και τις προοδευτικές αντιφασιστικές τους αντιλήψεις και δράσεις. Γεννήθηκε στο Σάσαρι της Σαρδηνίας στις 25 Μαΐου του 1922 και εγκολπώθηκε από τα γεννοφάσκια του τις οικογενειακές αρχές. Ο Μπερλινγκουέρ έγινε µέλος του παράνοµου τό­τε Ιταλικού Κοµµουνιστικού Κόµµατος για να ανα­δειχτεί σε σύντοµο χρονικό διάστηµα γραµµατέ­ας της οργάνωσης της κοµµουνιστικής νεολαίας της ιδιαίτερης πατρίδας του. Ήταν η εποχή που κορυφωνόταν ο Δεύτερος Παγκόσµιος Πόλεµος. Το 1944, στη διάρκεια της κυβέρνησης του στρα­τάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο, ο Μπερλινγκουέρ συνε­λήφθη επειδή συµµετείχε σε µια διαδήλωση και φυλακίστηκε για τρεις µήνες, διάστηµα ικανό για να λάβει τις τελικές του αποφάσεις που θα σφράγιζαν το µέλλον του: Να εγκαταλείψει τις νοµικές του σπουδές και να αφοσιωθεί ολόψυχα στην πο­λιτική δράση στο πλευρό των κοµµουνιστών. Εκεί­νη τη χρονιά ο Μπερλινγκουέρ γνωρίστηκε µε τον γενικό γραµµατέα του IKK Παλµίρο Τολιάτι. Ως ενεργό µέλος του κόµµατος ανέβαινε στην ιεραρ­χία του, µια ανέλιξη που τον έφερε το 1948 να γί­νει ένα από τα ηγετικά στελέχη του κόµµατος.

διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο pontiki.gr

Η «βίαιη ωρίμανση» της Αριστεράς

Πριν από λίγες μέρες άκουσα τον Γιάννη Δραγασάκη σε συνέντευξη του στο Ρ/Σ ΚΟΚΚΙΝΟ να χρησιμοποιεί την συγκεκριμένη έκφραση. Είναι πραγματικά ότι πιο ρεαλιστικό άκουσα τον τελευταίο καιρό. Να υποθέσω όμως ότι ο χρόνος πιέζει αφόρητα. Έχουμε στην διάθεση μας λιγότερο από ένα μήνα για να αποκτήσει σάρκα και οστά η συγκεκριμένη στρατηγική. Γιατί τώρα πια δεν μας φτάνουν μόνο οι ψήφοι αποδοκιμασίας κατά του μέχρι πρότινος κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Θα πρέπει να συνδυαστούν, να προστεθούν στην δυναμική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. περισσότεροι ψήφοι επιδοκιμασίας μιας διεξοδικής και συγκεκριμένης εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης.

Έχει ήδη διαμορφωθεί ένα πολιτικό μέτωπο που προσπαθεί με κάθε τρόπο να «αναχαιτίσει» την δυναμική αυτή. Πρόκειται για μια ανήθικη, χωρίς πολιτικές αρχές, συκοφαντική επίθεση. Οι «λύκοι» επιχειρούν τώρα να φορέσουν τον μανδύα του «προβάτου». Όμως ο έλληνας πολίτης δεν είναι λωτοφάγος.

Οι «αιθεροβάμονες» προφανώς ξαφνιάστηκαν και από την γεμάτη εμπάθεια επίθεση του Κ.Κ.Ε. Τους καλωσορίζω στην σκληρή πραγματικότητα. Η εμμονή σε φαντασιακές λογικές ιδιαίτερα σε περιόδους βαθιάς κοινωνικής κρίσης αποδυναμώνουν οποιαδήποτε προσπάθεια ευρύτερης ανάλυσης της.  Εάν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του Κ.Κ.Ε. στις επόμενες εκλογές θα αντιστοιχούν πλήρως με τον σκληρό και αδιαπέραστο πυρήνα των φίλων και μελών του κόμματος οπότε δεν ξέρω πόσο εποικοδομητικό θα είναι να επιμένει κανείς στην προοπτική μιας «κυβερνητικής συνεργασίας» με τους μηχανισμούς του Περισσού. Θα συμφωνήσω ότι οι αναφορές στην συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων πρέπει πρωτίστως να ακουμπούν στην «κοινή λογική» του αριστερού ψηφοφόρου.  

Κατά τα άλλα ο μόνος πραγματικός σύμμαχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στις επόμενες εκλογές είναι ο έλληνας πολίτης που πλήττεται άμεσα από τα αποτελέσματα των πολιτικών του μνημονίου. Αυτόν θα πρέπει να πείσει και σε αυτόν θα πρέπει να απολογηθεί για τυχόν παραλείψεις. Το απόλυτο όπλο στην επικοινωνία μαζί του είναι η κατάθεση της αλήθειας και η ανάλυση της σκληρής πραγματικότητας. Η αλήθεια ήταν ανέκαθεν επαναστατική και ο μόνος σίγουρος τρόπος για να οικοδομήσεις σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στην αριστερά και στον λαό.  Η ειδοποιός διαφορά της αριστεράς με το πολιτικό κατεστημένο της χώρας είναι ότι χωρίς την ενεργό συμμετοχή και στήριξη του απλού έλληνα πολίτη στο «κυβερνητικό έργο» μιας αριστερής πλειοψηφίας είναι σχεδόν ακατόρθωτο να συντελεστούν οποιεσδήποτε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες έχει απόλυτη ανάγκη ο τόπος. Το «σχεδόν» έχει να κάνει με την πιθανότητα εγκαθίδρυσης στην εξουσία μιας κομματικής και γραφειοκρατικής νομενκλατούρας που θα διοικεί δήθεν στο όνομα του απλού λαού και θα παράγει μεταρρυθμιστικό έργο προς όφελος μιας νέας ολιγαρχίας άσχετα με την ονοματοδότηση που θα επιλεχθεί για να την καλύπτει. Αλλά ας μην κινδυνολογούμε τέτοιες ώρες.  

Ας πούμε λοιπόν στον κόσμο ότι πρέπει να γίνει ένα πλήρες σάρωμα στις επαχθείς νοοτροπίες τις οποίες εγκατέστησαν στην χώρα μας οι κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα (και βάλε) ετών. Ότι στην ουσία θα πρόκειται περί της απαραίτητης συνολικής επανεκκίνησης της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας. Γιατί χωρίς αυτή την ολική επανεκκίνηση πολύ φοβάμαι ότι θα διαρραγούν οι όποιοι σύνδεσμοι μας ενώνουν με την ιστορική διαδρομή του λαού μας.  Ας μιλήσουμε για την ουσιώδη ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας, για την σύγκρουση με τα οικονομικά συμφέροντα και την εργατική αριστοκρατία. Για την ανατροπή της σχέσης που διέπει σήμερα το κράτος με τον πολίτη, όπου στις μέρες μας το νεοφιλελεύθερο κράτος είναι ο εχθρός του πολίτη και ο πολίτης προσπαθεί να ξεφύγει και να ξεγελάσει του μηχανισμούς του αμυνόμενος απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των οικονομικών μέτρων. Ας του πούμε όμως ότι για να επανέλθουμε σε εποχές πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας θα πρέπει πρώτα να ισορροπήσουμε ως οικονομία στις παρούσες συνθήκες. Και ότι αυτό αποκλείει οποιοδήποτε σενάριο επιστροφής στην δραχμή ή εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί μια αδύναμη και απομονωμένη οικονομία, μη ανταποδοτική στον απλό ελληνικό λαό, όχι μόνο δεν θα μπορέσει να ισορροπήσει αλλά ούτε ακόμα και αυτά τα σύγχρονα σύνορα της χώρας δεν θα μπορέσει να διασφαλίσει στα πλαίσια ενός σκληρού γεωοικονομικού και γεωστρατηγικού ανταγωνισμού που εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή μας. Η διαφορά με τον γεωοικονομικό πόλεμο του Γερμανικού πολιτικού και οικονομικού ιερατείου που μας απειλεί είναι ότι εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δυνατόν να οργανωθούν οι απαραίτητες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που θα αποτελέσουν ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης απέναντι στην νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.

Ας απευθυνθούμε στον πολίτη για να του πούμε ότι εμείς σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, λάφυρο ή δέσμιο των συμφερόντων του κόμματος που κυβερνά και ότι η κυβερνώσα αριστερά δεν θα δημιουργήσει νέες κομματικές στρατιές δημοσίων υπαλλήλων. Αντίθετα θα προσπαθήσει να οργανώσει καλύτερα και να αναβαθμίσει την λειτουργία του δημοσίου τομέα πάντα σε απόλυτη σύμπνοια και συνεργασία με τους εργαζομένους  και ότι θα φανεί αμείλικτη σε φαινόμενα διαφθοράς που στην ουσία αφαιρούν την δυνατότητα από τον παραγόμενο πλούτο του έλληνα πολίτη να αναδιανεμηθεί ισότιμα και ισόρροπα προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Γιατί η μεγάλη μάχη με τους βάρβαρους νεοκαπιταλιστές είναι η εξυγίανση και η ενδυνάμωση της λειτουργίας της δημόσιας σφαίρας απέναντι στα σχέδια  τους για πλήρη άλωση του δημόσιου κοινωνικού πλούτου.

Ας του πούμε ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν γίνονται οικονομικά θαύματα. Αλλά ότι σταδιακά μέσω ενός, επιτέλους, δίκαιου και μόνιμου φορολογικού συστήματος είναι δυνατόν ο κόσμος της εργασίας να ανακτήσει την αξιοπρέπεια του και την πίστη του σε μελλοντικούς σχεδιασμούς ειδικά σε ότι αφορά την νεολαία. Ότι προφανώς τα «χρυσά κουτάλια» του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. μας τελείωσαν οριστικά και ότι η θεωρεία της «καμένης γης» που αναλάμβαναν ο ένας από τον άλλο δεν μας αφορά.  Ότι τα δανεικά πάνω σε δανεικά σε ότι αφορά την λειτουργία του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα είναι η σίγουρη συνταγή της καταστροφής. Ότι όταν δεν παράγεις και μόνο καταναλώνεις (με δανεικά και αυτό) δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να μην σκάσει η «φούσκα». Ότι η τακτική του «εύκολου και γρήγορου κέρδους» δεν μπορεί να συνεχίζεται διαχρονικά και να επικαλείται ως μέσο «ανάπτυξης». Ας προτάξουμε ως το απαραίτητο όπλο για την (οικονομική και πολιτιστική) παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας την δημιουργία μιας σύγχρονης «βαριάς βιομηχανίας» που κατά την γνώμη μου δεν μπορεί να έχει άλλη μορφή από την ανάδειξη της παιδείας και τη ιστορίας αυτού του τόπου που θα πρέπει να αποτελέσουν το αναπόσπαστο κομμάτι μιας διαφορετικής, εναλλακτικής τουριστικής βιομηχανίας.

Η σύνεση και η μετριοπάθεια πρέπει να ακολουθεί κάθε μας βήμα ως κοινωνία από εδώ και πέρα. Η ανασυγκρότηση και η ανασύνθεση των λόγων και των έργων μας αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την ωρίμανση (βίαιη ή μη) της Αριστεράς. Το σίγουρο είναι ότι η μεγάλη μάχη για την Αριστερά θα κριθεί στο πεδίο της διαφορετικότητας που προκύπτει από την φιλοσοφία και την κουλτούρα της με στόχο την συγκρότηση μιας διαφορετικής κοινωνικής συνεκτικότητας από αυτή που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Καθαρά χέρια και καθαρές συνειδήσεις χρειάζεται να πρωταγωνιστήσουν στην μάχη αυτή. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι εύκολη. Θα αποτελέσει όμως τον μόνο σίγουρο δρόμο που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια με ευθύνη του πολιτικού πτώματος του δικομματισμού και των οικονομικών συμφερόντων που βασίστηκαν πάνω σε αυτό.       

Το «κίνημα της πατάτας».

Το «κίνημα της πατάτας», η αυτοοργάνωση της κοινωνίας και η Αριστερά.

ένα κείμενο του φίλου Μπάμπη Μπιλίνη.

«Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν θα μπορέσουμε να τα λύσουμε αν μείνουμε στο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε». Α. Αϊνστάιν.

 Ας αρχίσουμε από τα αυτονόητα. Πολιτική χωρίς κοινωνική αναφορά δεν μπορεί να υπάρξει. Πολύ δε περισσότερο αριστερά ερήμην των κινημάτων είναι μουσειακό είδος. Τα κινήματα είναι το οξυγόνο, που τροφοδοτεί την Αριστερά. Είναι αυτό που την ανανεώνει με ιδέες και πρωτοπόρες δράσεις, που εμπλουτίζει και επικαιροποιεί τον προγραμματικό της λόγο.  

 Για να ξεπεράσει την κρίση ο «καπιταλισμός του καζίνου» είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου και της εργασίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην κοινωνία. Η ποσότητα του χρήματος μειώνεται και το χρήμα που κυκλοφορεί δεν αλλάζει γρήγορα χέρια. Απέναντι σε αυτό τον πόλεμο η κοινωνία απαντά με το δικό της όπλο, την Αυτοοργάνωση και τη Δημοκρατία. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στο οικονομικό σύστημα των αγορών, που απειλείται με απορρύθμιση.

 Η κοινωνική αλληλεγγύη δημιουργεί παράλληλες ουτοπικές πραγματικότητες και οάσεις μέσα στο σύστημα, οδηγώντας έτσι στην πραγματική ουτοπία, στην ριζική αλλαγή του. Προτάσσει τη Δημοκρατία, ως πολιτισμική βάση λειτουργίας της κοινωνίας από την οικονομία των παγκοσμιοποιημένων αγορών, ρίχνοντας στο καναβάτσο πρακτικές, όπως αυτές που ζούμε, δηλαδή να συμπιέζονται μέχρι καταστρατήγησης οι δημοκρατικές διαδικασίες μπροστά στο φόβο των αγορών. Βλέπε εκκλήσεις του, και συνταγματολόγου, υπουργού οικονομικών να τελειώνουν όπως – όπως οι διαδικασίες της Βουλής Κυριακή βράδυ για να προλάβει το άνοιγμα των αγορών Δευτέρα πρωί ή να καταστρατηγούνται συνταγματικές πρόνοιες για το κοινωνικό αγαθό/ηλεκτροδότηση  με ειδικά τέλη/χαράτσια στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.

 Οι φτωχοί άνθρωποι, οι νεόπτωχοι, για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα στον τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης δημιουργούν τα δικά τους δίκτυα, που στηρίζονται στο δίκαιο, ηθικό εμπόριο και στην τοπική γεωργία της εγγύτητας.

 Το Ηθικό Εμπόριο υπήρξε μέρος της κουλτούρας που αναπτύχθηκε από τα πολιτικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών 1960, 1970, 1980 αλλά και της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς. Ξεκίνησε ως αίτημα για δικαιότερες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και των αναπτυσσόμενων του «τρίτου κόσμου». Γρήγορα επεκτάθηκε με τον εμπλουτισμό της αριστερής σκέψης και σε αγώνα ενίσχυσης των περιθωριοποιημένων παραγωγών στις ίδιες τις αναπτυγμένες χώρες ενάντια στις επιλογές των πολυεθνικών των τροφίμων, που κυριάρχησαν στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Μαζί με την ενίσχυση των παραγωγών μπήκαν και άλλοι στόχοι και αιτήματα, όπως οι καλύτερες συνθήκες εργασίας των εργατών στις τοπικές παραγωγικές μονάδες, οι επενδύσεις των κερδών στις τοπικές κοινωνίες και όχι η τοποθέτηση τους σε μακρινούς «παράκτιους» φορολογικούς παραδείσους, ο σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιοποικιλότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα, που αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά για το ηθικό εμπόριο.

 Το «κίνημα της πατάτας» ενταγμένο στα πλαίσια του δίκαιου, ηθικού εμπορίου και στη γεωργία της εγγύτητας και των τοπικών ποικιλιών αποτελεί ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, που εμπλουτίζει με τις δράσεις του την προγραμματική πληρότητα της αριστεράς προς μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου: την αυτοοργάνωση παραγωγών – καταναλωτών με στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του δρόμου για την μετάβαση  από την «Οικονομία των Αγορών» και τη διαρκή λιτότητα  στη «Οικονομία των Αναγκών», με   συμμετοχή των πολιτών και με δημοκρατία.

 

 

κάτι δείχνει να αλλάζει, ή μήπως όχι;

 

Πλησιάζει η ημερομηνία ανακοίνωσης για την διεξαγωγή των εθνικών εκλογών και το παρακράτος προβάρει τα γιορτινά του ρούχα. Φαίνεται ότι, επικρατεί προβληματισμός στις τάξεις της «εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως» καθώς από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις προκύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος στρέφεται προς τα αριστερά κόμματα (ανεξαρτήτως προτιμήσεως) κυρίως λόγω της λαϊκής οργής απέναντι στους πρώην και νυν διαχειριστές της εξουσίας. Παράλληλα, στις ιδεολογικές παρυφές των κομμάτων που στηρίζουν την «εθνοσωτήριο» σχηματίζονται νέοι πολιτικοί σχηματισμοί ικανοί να τραυματίσουν ακόμη περισσότερα τα ήδη καταρρακωμένα ποσοστά των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων. Κάτι δείχνει να αλλάζει στο πολιτικό τοπίο. Ή μήπως όχι;

Προσωρινά, διαπιστώνουμε ότι είναι η κατάλληλη ώρα να αναλάβει δράση το «βαθύ…απύθμενο κράτος». Δεν γίνεται να αφεθούν στην τύχη τους τόσο σοβαρά ζητήματα. Μπορεί να προκύψουν «ατυχήματα». Όπως π.χ. το γεγονός της πλήρους εκλογικής αποδοκιμασίας του δικομματισμού και η ριζική αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος μέσω των εκλογών. Ότι πιο Δημοκρατικό, ότι πιο Ριζοσπαστικό.

Ναι, αλλά, σε εποχές Δ.Π.Ε. (Δημοκρατίες Περιορισμένων Ελευθεριών) ή (Δημοκρατία Περιορισμένης Ευθύνης) και Δ.Ν.Τ. αυτές οι εξελίξεις θεωρούνται «επικίνδυνα ατυχήματα». Συνεπώς ξεκινά η εφαρμογή του παλαιού και καλού οργανωμένου σχεδίου της «στρατηγικής της έντασης». Το ζητούμενο από πλευράς των «εγκεφάλων» οι οποίοι διαχειρίζονται την στρατηγική αυτή είναι το εξής: Να μην διεξαχθεί η προεκλογική περίοδο σε κλίμα πολιτικής ομαλότητας και νηφαλιότητας. Γιατί αν συμβεί αυτό, πιθανά ο Έλληνας ψηφοφόρος, και λόγω της ιδιάζουσας πολιτικής κατάστασης, να καταφέρει να σκεφτεί ελεύθερα, καθαρά, αλλά κυρίως να καταφέρει να ξεμπλοκαριστεί ψυχολογικά. Έτσι, με μια σειρά από απίθανες, κακοστημένες, πολλές φορές επικίνδυνες προβοκάτσιες, δημιουργείται αρχικά κλίμα έντασης που στην συνέχεια μετατρέπεται σε μαζική τρόμο-υστερία, όπου κυριαρχεί καθημερινά το «κλίμα αβεβαιότητας», η μεγάλη «πολιτική αστάθεια», και φυσικά ο πανταχού παρών «κίνδυνος της χρεοκοπίας» που θα απειλήσουν τον τόπο στις επερχόμενες εκλογές εάν δεν υπερψηφισθούν οι δοκιμασμένες και συγκεκριμένες «συνεπείς – εθνοσωτήριες» αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις.

Ο δρόμος προς τις εκλογές θα είναι μακρύς ενώ παράλληλα δεν θα είναι ούτε εύκολος, ούτε ομαλός. Μια και ζούμε στην εποχή των τεράτων πιθανά να δούμε και άλλες περιπτώσεις τυφλών βομβιστικών επιθέσεων από διάφορα απίθανα «Αντάρτικα πόλεων». Πιθανά να δούμε επεισόδια, τραμπουκισμούς, ότι μπορεί να χαρακτηρίσει μία σύντομη «τεχνητή» περίοδο πολιτικής αναταραχής σε μια βραχύβια προεκλογική διαδικασία. Είπαμε, το ζητούμενο είναι ο Έλληνας ψηφοφόρος την Κυριακή των εκλογών να φτάσει (εάν φτάσει) μπροστά στην κάλπη, Θολωμένος, ανήσυχος, φοβισμένος, τρομοκρατημένος για την επόμενη μέρα, έτσι ώστε για μια ακόμη φορά να κλαπεί η ψήφος του υπό το καθεστώς της ΒΙΑΣ.

Έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν, όχι μόνο στην Ελλάδα. Και ο Αδόλφος με νόμιμες εκλογές πήρε την εξουσία. Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι οι εποχές των τεράτων αναπαράγονται διαχρονικά.

Ο στόχος σε κάθε περίπτωση είναι διπλός: Ή φτάνουμε στις εκλογές με τους «όρους» μας ή δεν φτάνουμε καθόλου…

Πιθανά μια «μικρή αναβολή» να εξυπηρετεί…

Και αυτό έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν…

η naomi klein για την κατάσταση στην ελλάδα.

ευρώπη, η επόμενη μέρα…

Τέλος εποχής για την ιστορική διαδρομή της «Ευρωπαϊκής ενοποίησης». Χαρές και πανηγύρια για το μαύρο παρασιτικό κεφάλαιο και τις ελευθεριάζουσες χρηματοπιστωτικές αγορές λόγω του κοινωνικού και οικονομικού «πολτού» πολλαπλών ταχυτήτων που αντικαθιστά με συνοπτικές διαδικασίες την ευρωπαική συλλογικότητα. Θα αγοράζουν φθηνά στις ευρωπαϊκές χώρες δεύτερης και τρίτης ταχύτητας την ίδια ώρα που θα συσσωρεύουν τα κέρδη τους στις Γερμανικές τράπεζες της πρώτης ταχύτητας. Η «υγειονομική οικονομική ζώνη» που διαμορφώνεται με έδρα το Βερολίνο σκοπό έχει να αποτελέσει  το πρωταρχικό σταθμό υποδοχής του λεηλατημένου εθνικού πλούτου των υποτελών χωρών, πλούτος ο οποίος στην συνέχεια  θα απορροφάται ως «πρώτη ύλη» από τις χρηματοπιστωτικές αγορές Δύσης και Ανατολής σαν απαραίτητη προϋπόθεση της ανακυκλούμενης συσσώρευσης κεφαλαίου και της αειφόρου κερδοφορίας. Περίπου όπως στα μέσα του 17^ου Αιώνα τότε που ο καπιταλισμός, σε εμβρυακό στάδιο ακόμα, ανακάλυπτε στην Ήπειρο της Αμερικής τα απαραίτητα πρωτογενή εφόδια της αλματώδους ανάπτυξης του.

Το σχέδιο αυτό, εν μέσω διαχρονικής εκκρεμότητας που οδεύει τώρα προς την ολοκλήρωση του, δεν έχει ασφαλώς καμία απολύτως σχέση με όσα οι απλοί πολίτες της Ευρώπης ονειρεύθηκαν μετά την λήξη του Β Παγκοσμίου πολέμου. Δηλαδή μια ευρύτερη γεωγραφική ενότητα όπου οι χώρες που την συγκροτούν συμφωνούν σε ένα κοινό πλαίσιο αρχών για την μεταξύ τους πολιτική ισότητα στηριζόμενη στην Ειρήνη και την κοινωνική αλληλεγγύη, στην ευημερία των δημοκρατικών πολιτευμάτων και στις κοινές βάσεις ενός νέου πολιτισμικού πανευρωπαϊκού χάρτη. Με αυτή την κατά αρχάς συμφωνία επιχειρήθηκε να ξορκιστεί το φάντασμα του πολέμου, του φασισμού και της πείνας.

Προφανώς λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Ο νεοφιλελευθερισμός, με βάση την συμφωνία ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, ήταν παρών σε κάθε καμπή της ιστορίας της. Δάνεισε τα χαρακτηριστικά του στην «λειτουργική άποψη» πάνω στην οποία χτίστηκε η Ενωμένη Ευρώπη, δηλαδή στην μονοδιάστατη οικονομική ενοποίηση της ευρωπαϊκής αγοράς ενώ οποιοδήποτε στοιχείο πολιτικής σύγκλισης υποβαθμίστηκε τεχνηέντως. Έτσι εξανεμίστηκαν τα όποια πολιτικά αποθέματα του Διαφωτισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη. Στην θέση αυτών των θεμελιακών ιδεολογικών υποδομών που αποτέλεσαν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των ευρωπαικών λαών, ο παραδοσιακός καπιταλισμός ετοιμάζεται να παραδώσει την σκυτάλη της εξουσίας και τυπικά πλέον στον νεοφιλελευθερισμό ο οποίος με την σειρά του «εγγυάται» το πέρασμα της Ευρώπης και της κοινωνικής συνοχής των εθνών σε έναν σκληρό χρηματοπιστωτικό μεσαίωνα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς σε τροχιά αντίθετης κατεύθυνσης, γυρνώντας ολοταχώς προς τα πίσω με τέτοιο τρόπο ώστε οι εφαρμοσμένες σήμερα πολιτικές να θυμίζουν στερεότυπα του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος. Ο «πόλεμος» κάνει εκ νέου την εμφάνιση του στο γεωοικονομικό  πεδίο, πόλεμος ο οποίος πιθανά να προκαλέσει τον εκ νέου διαμελισμό της Ευρωπαϊκής οντότητας, εγκαινιάζοντας την περίοδο μιας νέας μεσαιωνικής πραγματικότητας με φτώχεια και αθλιότητα.

Η Μεσσιανική αντίληψη που επικρατεί στα πολιτικά διευθυντήρια της Ευρώπης προωθεί στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο την ηγεμονία του απόλυτου ατομικισμού, την παραίτηση από το συλλογικό γίγνεσθαι, επιδιώκει ένα νέο όρκο σιωπής, ενώ μετατρέπει την παθητικότητα σε μεταφυσικό και φαντασιακό αναπόφευκτο. Τα φαινόμενα αυτά ευνοούν την ραγδαία ανάπτυξη εθνικών αναδιπλώσεων, εθνικιστικών κινημάτων, κοινωνικού ρατσισμού και φασισμού. Βρισκόμαστε ήδη στο ενδιάμεσο στάδιο μιας εποχής η οποία γεννά συστήματα πολιτικής εκτροπής μέσω διορισμένων «μεταβατικών τοπικών κυβερνήσεων» που θα εδραιώσουν μια αυταρχική διοικητική οικουμενικότητα στη βάση των οικονομικών συμφερόντων των αγορών, διαδικασία από την οποία μόνο πολιτικές τερατογενέσεις μπορούμε να περιμένουμε. Στις περιφέρειες αυτής της οικουμενικότητας οι υποτελείς διοικήσεις των επαρχιών που θα αποτελούνται από εντεταλμένα πολιτικά όργανα και χρηματοδοτούμενα ιδεολογικά ιερατεία θα παίζουν τον ρόλο της σκιώδους τοπικής εξουσίας που θα ξεπουλάνε οποιαδήποτε πλουτοπαραγωγική πηγή. Προς απογοήτευση των τοπικών πληθυσμών ο πλούτος αυτός δεν θα κοινωνικοποιείται, δεν θα αναδιανέμεται αλλά θα κατευθύνεται προς τέρψη του αδηφάγου οικονομικού και πολιτικού διοικητικού κέντρου.

Οι εξελίξεις αυτές θα οδηγήσουν σε αντιδράσεις που πιθανά ούτε οι ίδιες οι κυρίαρχες αγορές μπορούν να προβλέψουν καθώς η λειτουργική παθογένεια τους σε σχέση με τις κοινωνικές μεταβολές αδυνατεί να αναλύσει την πολυπλοκότητα αυτών των εξελίξεων λόγω πλήρους ανυπαρξίας του κατάλληλου μεθοδολογικού εργαλείου που έχει αναφορά στην Πολιτική και Ιστορική επιστήμη. Όσοι αποτελούν το οργανικό σώμα της «φονταμενταλιστικής αγοράς» σε οποιαδήποτε βαθμίδα ιεραρχίας και εάν βρίσκονται υπόκεινται σε καθεστώς πλήρους σωματικής και ψυχικής εξάρτησης από το κέρδος σε κάθε μορφή του και με κάθε κόστος. Η «οικονομική ορθοδοξία» των ψεύτικων γκουρού, σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο κορπορατικό περιβάλλον, αντικαθιστά την γνώση με το ένστικτο. Μια νέα «θεολογία» προσπαθεί να ορίσει το μέλλον και να καπηλευτεί τις τύχες των λαών της Γηραιάς Ηπείρου.