το σκίτσο του soloup είναι από το «ποντίκι»
Επιτέλους έχουμε κυβέρνηση. Την πρώτη «αυτοδύναμα συνεργαζόμενη κυβέρνηση». Αυτοδύναμα γιατί τελικά τα κομματικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της ΔΗΜ.ΑΡ δεν θα συμμετέχουν. Κάποιοι «γνωστοί» από το «περιβάλλον» των δύο προέδρων μόνο. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, πρώτα βρέθηκαν τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση και μετά θα συζητηθούν οι εκατέρωθεν «κόκκινες γραμμές». Άραγε οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης γνωρίζουν τις βασικές κατευθύνσεις στο μίγμα της πολιτικής που θα ακολουθηθεί; Οι διμελείς επιτροπές των τριών κομμάτων κατέληξαν τελικά σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο ή τους πρόλαβε ο Σαμαράς διορίζοντας τον προσωπικό του υποστηρικτικό κομματικό μηχανισμό;
Τελικά, όπως αποδεικνύεται «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους». Όταν αποφασίζεις να τα φορέσεις πρέπει να τα τιμάς. Τι σημαίνει δίνω ψήφο εμπιστοσύνης και «στηρίζω ολόψυχα την κυβέρνηση» όταν δεν συμμετέχει τουλάχιστον αρχικά στην προσπάθεια αυτή ο κομματικός σου μηχανισμός; Με την συγκεκριμένη επιλογή η νοηματοδότηση της πολιτικής στήριξης παρουσιάζεται τουλάχιστον ως «επιφυλακτική». Άλλο είναι το δίνω «ψήφο ανοχής» στην κυβέρνηση και άλλο το «ψήφο εμπιστοσύνης». Τι να κάνουμε, είναι διαφορετικά τα πολιτικά χαρακτηριστικά μεταξύ του «ανέχομαι» και του «εμπιστεύομαι». Αφού «εμπιστεύεσαι» γιατί δεν συμμετέχεις και μένεις απ έξω; Πρόδηλη η πολιτική δειλία ως προς την ανάληψη των ευθυνών σε περίπτωση που κάτι στραβώσει.
Να δεχθούμε ότι ο Βενιζέλος έχει να «τακτοποιήσει» τα εσωτερικά ανοικτά μέτωπα του κόμματος. Πιθανά μετά την κατάργηση όλων των οργάνων να θέλει να καταργήσει και τα μέλη του κινήματος. Διόλου απίθανο. Εδώ σκέφτεται να αλλάξει ακόμα και το όνομα. Δεν θα με ενδιέφερε καθόλου αυτό εάν δεν σκέφτονταν να αλλάξει και το Α.Φ.Μ. Άραγε τα χρέη του κόμματος προς το δημόσιο αλλά και προς «τρίτους» θα εξακολουθήσουν να δεσμεύουν την διαχειριστική επιτροπή του «νέου κόμματος» ή θα φτιάξουμε έναν «ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ» στα πρότυπα των πτωχευμένων Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών;
Στην ΔΗΜ.ΑΡ. ο Κουβέλης αποφάσισε (στην πραγματικότητα εκβιάστηκε πολιτικά) να ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο την εντολή που του έδωσε ο Έλληνας πολίτης. Μετέφερε την ψήφο του σε αυτό που με κάθε ευκαιρία κατάγγελλε πριν τις εκλογές. Την συγκυβέρνηση από ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. Η αλήθεια είναι πως ο πολιτικός σουλατσαδόρος Νίκος Μπίστης έκανε για μια ακόμη φορά το θαύμα του. Μπήκε για να διαλύσει έναν υπαρκτό πολιτικό χώρο και να τον προσφέρει βορά στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του πολιτικού χώρου που ονειρεύονται ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοίδης και η Διαμαντοπούλου. Θα έλεγα ότι πλέον ο Κος Μπίστης είναι ο «σκιώδης πρόεδρος» της ΔΗΜ.ΑΡ. Μέσα σε μια νύκτα αυτοανακηρύχτηκε ως «υπεύθυνος πολιτικής επικοινωνίας». Μέσα σε μια νύκτα κυριολεκτώ. Βέβαια, ποτέ ο κος Μπίστης δεν μπαίνει στο πολιτικό παιχνίδι μόνος του. Πάντα φροντίζει να φτιάξει τον «κύκλο» του από τα πριν. Μια «χαρισματική» προσωπικότητα από αυτό τον «στενό κύκλο» είναι ο γνωστός clown των media κος Ψαριανός. Ο γνωστός διασκεδαστής της T.V. και αγαπητός κονφερασιέ στο show του κου Πρετεντέρη. Τελικά στην πολιτική τα ομώνυμα έλκονται.
Ας μην ρίχνουμε όμως όλη την ευθύνη στον συγκεκριμένο «κύκλο» ο οποίος προϋπήρχε στην ΔΗΜ.ΑΡ. και απλά προεκλογικά τελούσε εν υπνώσει. Όταν αναπτύχθηκε η κατάλληλη θερμοκρασία το μικρόβιο «ξύπνησε» και κατέβαλε τον οργανισμό. Τώρα είναι αργά για αντιδράσεις. Στο γενικό επιτελείο έχει πιάσει ήδη φωτιά και ξεπηδούν οι φλόγες ανεξέλεγκτες. Οι γνωστοί «διαδρομιστές» αφού πρώτα «αφυδάτωσαν» το προηγούμενο πολιτικό περιβάλλον του προέδρου στην συνέχεια πήραν εύκολα την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής χωρίς καμιά ιδιαίτερη μάχη και εν μέσω μιας απίστευτης «Κουβελικής πιρουέτας». Η γνωστή αναποφασιστικότητα του ολίγιστου κου Κουβέλη ξεπεράστηκε αυτή την φορά σχετικά εύκολα. Του παρείχε πολιτική στήριξη ο εν λόγω «κύκλος». Η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη. Ξεπερνάμε την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» που διατηρούσαμε προεκλογικά μεταξύ της Αριστεράς και του Νεοφιλελευθερισμού και βαδίζουμε ταχύτατα στις ανοιχτές αγκάλες του δεύτερου. Πιθανά ο τρίτος πόλος που κάποιοι ονειρεύονται μέσα στην ΔΗΜ.ΑΡ. να μην είναι τίποτα άλλο από την δημιουργία από κοινού με το «ΝΕΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ.» ενός νεφελώδους «προοδευτικού κέντρου» το οποίο θα συνεργάζεται σε κυβερνητικό επίπεδο αποκλειστικά με την «Δεξιά του Κυρίου». Και ως γνωστόν από την πολιτική ιστορία αυτού του τόπου ο κεντρώος χώρος είχε και έχει σαφή αντιαριστερά πολιτικά αντανακλαστικά. Δεν προκαλεί έκπληξη η συγκεκριμένη στόχευση γιατί σε περιόδους έντονης οικονομικής, αλλά πρωτίστως κοινωνικής κρίσης πάντα κυοφορούνται πολιτικές τερατογενέσεις.
Συγνώμη δηλαδή, αλλά είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να μιλάει ο «κύκλος» του σκιώδη προέδρου για «προγραμματική συμφωνία» δηλαδή για κοινή προγραμματική ταύτιση ανάμεσα σε ένα κόμμα της Αριστεράς με τους εγχώριους εντολοδόχους του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού που εκφράζει η κα Μέρκελ. Είναι πέρα από κάθε λογική ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος να συνεργάζεται σε κυβερνητικό επίπεδο με ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο οποίο την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία κατέχει η κα Μέρκελ.
Από την άλλη βέβαια εάν ο κος Κουβέλης επιχειρούσε να ορθώσει το πολιτικό του ανάστημα (κάτι που από μόνο του θα φάνταζε ως τεράστια έκπληξη) και να πει «όχι» απέναντι στις πολιτικές και προσωπικές επιδιώξεις του «πολιτικού ιερατείου» του κου Μπίστη πιθανά να αντιμετώπιζε έναν ανοιχτό πολιτικό εκβιασμό από την επικείμενη αποχώρηση πολλών εκλεγμένων βουλευτών του κόμματος που θα στήριζαν ανοιχτά την κυβέρνηση Σαμαρά. Δεν πρέπει να το σκέφτηκε πολύ και έτσι αποφάσισε να δεχθεί (με μεγάλη χαρά είναι η αλήθεια) την θέση του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας. Όλα τελικά σε αυτή την ζωή είναι δούναι και λαβείν.
Ομολογώ πάντως ότι χρειάζεται να διαθέτει κανείς απίστευτο πολιτικό θράσος όπως ο «υπεύθυνος πολιτικής επικοινωνίας» ο οποίος σε μια έκρηξη ειλικρίνειας δήλωσε σε τηλεοπτικό πάνελ ότι «εμείς, είτε η Ν.Δ. ερχόταν πρώτη είτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα συνεργαζόμασταν για την εξεύρεση λύσης». Απλό, σύντομο, λιτό και κατανοητό το περίγραμμα του νεοφιλελεύθερου δόγματος περί της «ιδεολογίας-μη ιδεολογίας». Κατανοητή επίσης και η απόφαση για ένα κόμμα προβεβλημένων στελεχών αλλά χωρίς την παρουσία απλών μελών.
ακυβέρνητες πολιτείες 