τσάμπα καίει η λάμπα;

Ρε, πάτε καλά όλοι σας εκεί πάνω; Κουμουνδούρου και Βαλτετσίου γωνία;
Ρε, τόσο πολύ εκτός κοινωνίας είσαστε;
Δεν μπορείτε επιτέλους να καταλάβετε πόσο βαρύ χειμώνα πρόκειται να αντιμετωπίσει η Ελληνική κοινωνία; Πόσο ανάγκη έχει μια ενωτική Αριστερή απάντηση στα αδιέξοδα της;
 

Σκεφτήκατε πολύ για να κάνετε αυτή την δήλωση;

«Eίναι έξω από κάθε προηγούμενο η προσπάθεια ενός στελέχους της Αριστεράς να επιβάλλει εκβιαστικά την υποψηφιότητά του. Και επιτέλους οι εκβιασμοί, οι μπλόφες, τα κόλπα της τελευταίας στιγμής δε μπορεί να έχουν σχέση με τη κουλτούρα της αριστεράς.»

« Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ εγγυάται την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ»  δικιά σου δέσμευση δεν ήταν αυτή πρόεδρε;

Πως και γιατί κατήντησε ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένας διάλογος μεταξύ κωφών; Η μήπως μεταξύ «εκβιαστών»; Ο «εξαντλητικός διάλογος» τι απέγινε; Εξαντλήθηκε στην αναζήτηση προσώπων; Πολιτική διάσταση στον συγκεκριμένο «διάλογο» υπήρχε; Γιατί εαν υπήρχε το σίγουρο είναι ότι θα βρίσκαμε λύση.

Στους πιο δύσκολους και σκληρούς καιρούς από την εποχή της μεταπολίτευσης προσπαθείτε να αποδείξετε τι ακριβώς; Πόσο μεγάλο πολιτικό έλλειμμα υπάρχει; Ποιός θα είναι ο νέος σερίφης στην πόλη;

Απορώ γιατί γύρισα από την Κρήτη….

Αγρίμια και αγριμάκια μου…

Το Ιουλιανό πραξικόπημα κλιμακώνεται.

 Το απόγευμα της Παρασκευής, τέλη Ιούλη,  η κυβέρνηση άδραξε την «ευκαιρία» να καταθέσει στη Βουλή δύο πραξικοπηματικές τροπολογίες ντροπής για ψήφιση την επόμενη εβδομάδα.
Η μια εξ’ αυτών δίνει τη δυνατότητα στον Υπουργό Οικονομικών να εκποιεί και να εμπορευματοποιεί περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου με διαδικασίες έξω από κάθε νομιμότητα και η άλλη έρχεται να καταργγήσει τις διαιτητικές αποφάσεις συλλογικών συμβάσεων και στην ουσία να ακυρώσει τον ΟΜΕΔ, αν όχι και την ίδια την υπόσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

διαβάστε περισσότερα στο    I S K R A

κάλεσμα για συγκέντρωση στα προπύλαια

όλοι στους δρόμους !!!

 

ΕΠΕΙΓΟΝ !!!!!!!

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ       

18:30 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΔΝΤ

ας βάλουμε επιπλέον χρώμα, περισσότερη έμπνευση.

 

Ένα περίεργο συναίσθημα με διακατέχει από την συμμετοχή μου στις τελευταίες κινητοποιήσεις. Ίδιοι άνθρωποι, ίδια πρόσωπα, λες και το προσκλητήριο εξαντλείται σε μια περιορισμένη ατζέντα καλεσμένων. Αυτό που λείπει από τις συγκεντρώσεις μας δεν είναι ούτε ο παλμός, ούτε η ένταση. Είναι το χρώμα, η αισιοδοξία, η έμπνευση, η αυτοοργάνωση.   Ορισμένες φορές έχω την αίσθηση ότι αποτελώ μέρος ενός ανθρώπινου συνόλου, που δυσκολεύεται να εκφράσει την συσσωρευμένη οργή του, να δώσει διέξοδο στην δυναμική του. Αντλώ αισιοδοξία από το γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις μαζικοποιούνται όσο περνάει ο καιρός, ασχέτως εάν αυτό το φαινόμενο δεν το εισπράττει πολιτικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο ΣΥΝ.

 Ίσως γιατί αργήσαμε –σπαταλώντας πολύτιμο πολιτικό χρόνο-στο να επεξεργαστούμε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλάνο- απάντηση στην επίθεση του φιλελευθερισμού σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, που εδώ και καιρό επιχειρεί να ανατρέψει χρόνιες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, προς όφελος της ομαλής λειτουργίας των αγορών και της περαιτέρω συσσώρευσης του κοινωνικού πλούτου στις δεξαμενές αποθήκευσης των κερδών τους. Απάντηση που θα έπρεπε να κινείται σε δυο άξονες, ιδεολογίας και πρακτικής. Επί του πρακτέου λοιπόν, θυμηθήκαμε ξανά μετά από χρόνια την «αυτόνομη παρέμβαση» ενώ ανακαλύψαμε πριν λίγο καιρό την ανάγκη δημιουργίας «δίκτυο συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ». Ο χρόνος όμως που χάθηκε μέχρι την «ανακάλυψη του τροχού» εκ νέου, είναι καθοριστικός και έχει να κάνει κυρίως με την διαχείριση της καθημερινής πολιτικής μας εικόνας στα μάτια της κοινωνίας.

 Στον ιδεολογικό τομέα, ούτε λόγος να γίνεται. Αποσπασματική έως πολιτικά ελλειμματική η εικόνα μας. Τα πολλαπλά κέντρα παραγωγής πολιτικής εξαντλούν την πρακτική τους στο επίπεδο των αέναων αντιπαραγωγικών συζητήσεων σε επίπεδο εσωκομματικών λειτουργιών. Είναι καιρός λοιπόν να αναλύσουμε ορισμένα «τεχνικά χαρακτηριστικά» της λειτουργίας μας σαν αποτέλεσμα των παραπάνω στρεβλώσεων.

 Η «κυριακάτικη αυγή» και η «εποχή» -που πραγματικά αποτελούν πολύ αξιόλογη εκδοτική προσπάθεια- διαβάζονται από σχεδόν οκτώ χιλιάδες ανθρώπους σε πανελλαδικό επίπεδο, η δε καθημερινή κυκλοφορία της εφημερίδας μας φτάνει τα 2.500 φύλλα. Σημειώστε ότι μόνο τα μέλη του ΣΥΝ αριθμούν περίπου σε δεκαπέντε χιλιάδες. Ο ραδιοσταθμός «στο κόκκινο» που ξεκίνησε με μια αρκετά αξιόλογη ακροαματικότητα με πάνω από εκατό χιλιάδες μοναδικές επισκέψεις στην ιστοσελίδα του και κατά την περίοδο της νεολαιίστικης εξέγερσης τον Δεκέμβριο του 2008 κατάφερε να μπει σφήνα μέσα στην πρώτη δεκάδα της λίστας των ραδιοφωνικών σταθμών, σήμερα ενάμιση χρόνο μετά, βρίσκεται κάτω από το οριακό 1% ακροαματικότητα. Προφανώς οι «παρεούλες» που ανακυκλώνονται μεταξύ τους σε κάθε περιοδική αλλαγή του προγράμματος εφαρμόζοντας την κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία (εξαιρώ την καταπληκτική εκπομπή του Νίκου Φίλη)  επέφεραν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Όσο για το ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», με μια εκδήλωση-κατά μέσο όρο- κάθε μήνα , με το ζόρι, γατί αναφέρομαι στην κατάσταση των εκδηλώσεων πριν το 2008, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ως ένα άμεσο ιδεολογικό εργαλείο που θα χρησιμοποιήσουμε σαν απάντηση στην ιδεολογική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού.

 Διάλεξα να παρακολουθήσω, με μικρό κόστος είναι η αλήθεια, σεμινάρια πολιτικής φιλοσοφίας στην «στοά του βιβλίου» από τον καθηγητή-διανοούμενο Χρήστο Γιανναρά, λάτρη των «παραδοσιακών αξιών» του αστικού κράτους, με καθόλου καλή άποψη για τον πολιτικό μας χώρο (μας αποκαλεί εθνομηδενιστές), με μοναδικό σκοπό να ακούσω, να καταλάβω καλύτερα την επιχειρηματολογία της αντίθετης πολιτικής άποψης. Προβληματίζομαι, γιατί συνειδητοποιώ ότι η υποχώρηση μας κυρίως καταγράφεται στον χώρο της διανόησης, εκεί που κάποτε η Αριστερά είχε ρόλο διαμορφωτή της πολιτιστικής κουλτούρας αυτού του τόπου. Ανησυχώ όταν αισθάνομαι πόσο διεισδυτική στο κοινό είναι πλέον η ρητορεία του εθνοκεντρικού μοντέλου σαν προσπάθεια απευθείας απάντησης στις διεθνείς κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις. Και αναρωτιέμαι: Δεν θα μπορούσαμε άραγε εμείς σαν πολιτικός χώρος να διοργανώσουμε ελεύθερα σεμινάρια ιδεολογικής κατάρτισης προς τα μέλη μας με έναν Κώστα Βεργόπουλο, με έναν Αριστείδη  Μπαλτά, ή με έναν Γιάννη Δραγασάκη;

Δεν αντέχει ο προϋπολογισμός του κόμματος ή μήπως δεν μας ενδιαφέρει και επί της ουσίας ομολογούμε αδυναμία ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την νεοφιλελεύθερη νεωτερικότητα; Θα ήθελα επιπλέον να ρωτήσω πότε ήταν η τελευταία φορά που οι αγαπημένες μας «τάσεις» προσέφεραν στον πολιτικό μας χώρο κάποια επεξεργασία πάνω σε καθαρά ιδεολογικό επίπεδο;

 Το να «βγούμε όλοι στους δρόμους» δεν είναι θέμα τεχνητής εντολής μέσω ενός πατήματος κουμπιού. Δεν είμαστε μηχανήματα, είμαστε άνθρωποι. Και μάλιστα ιδιαίτεροι άνθρωποι αφού πήραμε την απόφαση να ενταχθούμε στην Αριστερά. Μας αρέσει να εμπνεόμαστε από την λειτουργία του πολιτικού υποκειμένου στο οποίο συμμετέχουμε για να «βγούμε στους δρόμους». Η συγκεκριμένη πρακτική δεν πρέπει να αποτελεί μια «τεχνητή διαδικασία». Θα έλεγα μάλιστα ότι για να κάνουμε την διαδρομή της κεντρικής λεωφόρου θα έπρεπε πρώτα να έχουμε κάνει τις διαδρομές των πόλεων και των γειτονιών μας. Προφανώς δεν είναι θέμα μόνο προσώπων αυτή η «καθυστερημένη αντίδραση» που παρατηρείται. Δεν έχει να κάνει με τον πρόεδρο και την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ακόμα και με τον Αλέκο Αλαβάνο που προσπαθεί να μας πείσει να μεταφέρουμε το ξεχασμένο αντίσκηνο που είχαμε στήσει στον Περισσό, στον χώρο της πλατείας των Εξαρχείων. Δεν έχει να κάνει καν με τον φόβο μήπως η δυναμική μας κινδυνεύσει να απορροφηθεί από τις προσυνεδριακές διαδικασίες.

 Αυτά αποτελούν απλά τις αφορμές, τα συσσωρευμένα αίτια κρύβονται βαθύτερα. Προέρχονται σαφέστατα από το «πάγωμα» που αισθανόμαστε όταν βλέπουμε ότι οι εξελίξεις μας προσπερνάνε σε καθημερινό πλέον επίπεδο, είναι η συνολικότερη εικόνα που εμφανίζουμε σήμερα στην απογοητευμένη και διαρκώς αναδιπλούμενη με συμπτώματα αυτοαπομόνωσης Ελληνική κοινωνία. Η συνολικότερη διαχρονικά προβληματική μέθοδο ανάπτυξης και τρόπου παραγωγής πολιτικής της εικοσάχρονης πορείας μας. Οι επιμέρους νίκες του κινήματος ήρθαν όταν ξεπεράσαμε –για κάποιο καιρό έστω- τις οργανωτικές μας αδυναμίες και την ομφαλοσκόπηση. Όταν αποφασίσαμε να αφήσουμε τα γραφεία και να «κατεβούμε» στις εστίες των γεγονότων εφοδιάζοντας τα με παραγωγή πρωτογενούς πολιτικής. Όταν αποφασίσαμε να συντονίσουμε λόγο και δράση. Όταν αναπτύξαμε αντίλογο και διαμορφώσαμε συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις. Για αυτό κερδίσαμε την εμπιστοσύνη των Αθηναίων πολιτών, για αυτό επικοινωνήσαμε εκ νέου με την φοιτητική νεολαία. Κάτι που δεν κάναμε ως οφείλαμε σαν Αριστερό κόμμα στον συνδικαλιστικό χώρο. Εκεί δεν υπήρξε παραγωγή πολιτικής από μεριά μας.

 Τώρα τρέχουμε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο από την αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια του τελευταίου διαστήματος. Η διαχρονική πορεία –είναι εδώ για να μείνει- της οικονομικής κρίσης, που καλό θα ήταν να ευχόμαστε να μην μετατραπεί σε ολοκληρωτική κοινωνική κρίση, γιατί τότε υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε μπροστά σε απρόβλεπτες εξελίξεις που δύσκολα αντιμετωπίζονται, ίσως μας δώσει την ευκαιρία να κερδίσουμε λίγο από τον χαμένο χρόνο. Σε αυτό το σημείο ακόμα και εάν τα αριστερά κόμματα δεν είχαν ποτέ επινοήσει την συνεδριακή διαδικασία, εμείς σαν Συνασπισμός θα έπρεπε σήμερα να την εφεύρουμε. Τόσο ανάγκη έχουμε από ένα συνέδριο. Όχι βέβαια με διαδικασίες «εξωτερικού φρεσκαρίσματος του οικήματος» αλλά με μια εν γένει αλλαγή νοοτροπίας και λειτουργίας του ανθρώπινου δυναμικού που κατοικοεδρεύει στο οίκημα. Να μην φοβηθούμε να εφοδιάσουμε την θεματολογία της πολιτική μας ατζέντας από τις εξελίξεις στην κοινωνία, να διαμορφώσουμε την αριστερή απάντηση στην οικονομική κρίση με ένα νέο πολιτικό ντοκουμέντο που θα περιέχει συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου. Να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη δομικών αλλαγών στην καθημερινή λειτουργία του κόμματος, να αναβαθμίσουμε ποιοτικά τα «τεχνικά χαρακτηριστικά» της. Να σταματήσει η λειτουργία των πολλαπλών κέντρων παραγωγής παράλληλων πολιτικών εντός του κόμματος και να δομήσουμε έναν νέο τρόπο παραγωγής ιδεολογικής και πρακτικής δουλειάς από τις θεματικές επιτροπές του κόμματος αναβαθμίζοντας την λειτουργία τους. Να ξαναβρούμε την χαμένη εμπιστοσύνη ανάμεσα μας, αφήνοντας προς το παρών στην άκρη το πώς θα μετασχηματίσουμε άμεσα την Ελληνική κοινωνία σε σοσιαλιστική. Δυστυχώς δεν επίκειται σοσιαλισμός την επόμενη εβδομάδα στην χώρα μας. Ούτε και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο προβλέπεται αυτή η εξέλιξη στο άμεσο χρονικό διάστημα. Ας επικεντρωθούμε στην εμβάθυνση των δημοκρατικών διαδικασιών στην χώρα μας, ας μπούμε στον κόπο να αναλύσουμε με ποιόν τρόπο η πολιτική σήψη του διπολικού μας συστήματος στηρίζει την άμυνα της σε θεωρίες περί απόλυτης ομοιομορφίας όλων των πολιτικών υποκειμένων σε επίπεδο ευθυνών, ας το συνδέσουμε με την επιχειρούμενη καταρράκωση του δημόσιου τομέα, τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από την ανεργία και τον αποκλεισμό της από την παραγωγική διαδικασία, την ιδεολογική αξιοποίηση της έννοιας του «έθνους» για μια ακόμη φορά, ως απαραίτητο εργαλείο διαθρωτικών καπιταλιστικών αλλαγών στον τόπο μας.

 Γιατί τελικά σοσιαλισμός με ανέχεια, πείνα και κοινωνική βαρβαρότητα δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Αυτό που μπορεί να δημιουργηθεί είναι ένας νέος κοινωνικο-οικονομικός φασισμός. Έχουν γνώση οι φύλακες; Εάν ήμουν γιατρός θα δήλωνα «συγκρατημένα αισιόδοξος».

επίθεση της αστυνομίας στην συγκέντρωση των απεργών στο σύνταγμα.

Απρόβλεπτες εξελίξεις κατά την διάρκεια της σημερινής συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έξω από το κτήριο της Βουλής.
Οπως μεταδίδει ο ραδιοσταθμός ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ  προπηλακίστηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, από ομάδα απεργών κατά την διάρκεια της ομιλίας του, ενώ στην συνέχεια φυγαδεύθηκε από τον χώρο της εξέδρας. Μετά από λίγη ώρα έγινε απρόκλητη επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων σε μια απόπειρα να διαλύσουν την συγκέντρωση των εργαζομένων. Να σημειωθεί ότι τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με χημικά στον ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Η συγκέντρωση πρικυκλώθηκε από την αστυνομία και ακολούθησαν ξυλοδαρμοί και προσαγωγές.

H "εθνική συναίνεση" της κυβέρνησης και του υπουργείου καταστολής του πολίτη.

η φωτογραφία με τον Μανώλη Γλέζο στο έδαφος, είναι του Οδυσσέα Γαληνού από την λίστα web-syriza@googlegroups.com

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για την σχεδιαζόμενη καταστολή των κινητοποιήσεων,  προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο, να προκαλέσει προβοκατόρικα επεισόδια με προφανή στόχο την απομαζικοποίηση των συγκεντρώσεων και τέλος να τροφοδοτήσει την  κοινωνία με έναν «πόλεμο εναντίον όλων». Εσπειρε ανέμους θα θερίσει θύελλες.

Τα σχέδια και οι προβοκάτσιες της κυβέρνησης δεν θα περάσουν !!!

Ο υπουργός καταστολής του πολίτη θα πάρει την απάντηση από το μαζικό λαικό κίνημα.

Ολοι στον δρόμο του Αγώνα, Αμεση ανάκληση των αντικοινωνικών μέτρων !!!

 

STRIKE BACK – ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ

Εργαζόμενοι/ες , έχουμε χίλιους λόγους όλοι και όλες να απεργήσουμε στις 24 Φλεβάρη.

Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου λίγες μέρες πριν τις εκλογές μας έλεγε ότι υπάρχουν χρήματα και λίγες μέρες μετά ανακάλυψε ότι τα ταμεία είναι άδεια. Τα χρήματα υπάρχουν όχι όμως για μας τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, αυτούς που τελικά τα έχουν ανάγκη αλλά για τις τράπεζες , τους εφοπλιστές, το ΣΕΒ και πρόσφατα ανακαλύψαμε και τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.

Γιατί  δεν ευθυνόμαστε εμείς οι εργαζόμενοι για το έλλειμμα και το χρέος. Υπεύθυνοι είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που με τις πολιτικές τους τόσα χρόνια υπηρετούν και δεν φορολογούν το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τα ΜΜΕ, την εκκλησία, ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία και κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Γιατί δεν χρεοκοπήσαμε εμείς οι εργαζόμενοι αυτή τη χώρα αλλά η νεοφιλελεύθερη πολιτική του συναινετικού δικομματισμού, που με ορόσημα (Ολυμπιάδα, ΟΝΕ κ.λ.π.) και μύθους επέβαλε παρατεταμένη λιτότητα και ληστεία σε βάρος μας. Τι έγινε με τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, τη μεταρρύθμιση Καραμανλή και τώρα με το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης Παπανδρέου; Ή μήπως χρεοκοπήσαμε από τον εργαζόμενο που πληρώνεται με το μπλοκάκι, τον εργάτη που αμείβεται με τον κατώτερο μισθό (628 ευρώ το μήνα), τον δάσκαλο που αμείβεται «υπερβολικά», τον συνταξιούχο των 486 ευρώ το μήνα, τον αγρότη που «κατασπαταλά» τις επιδοτήσεις ή μήπως από το μετανάστη που θεωρείται πολίτης β΄ κατηγορίας.

Γιατί αρνούμαστε την ευρωθηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας που στήθηκε για να εξασφαλίσει τα κέρδη τους με αποτέλεσμα το διεθνές κεφάλαιο να κερδοσκοπεί με τα ληστρικά επιτόκια του ελληνικού χρέους και οι εργοδότες και οι τραπεζίτες να είναι ευτυχείς με τη μείωση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών, τη διάλυση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος.

Γιατί δεν αποδεχόμαστε το κυβερνητικό πρόγραμμα σταθερότητας, τον τριπλό διεθνή οικονομικό έλεγχο και οικονομική κατοχή της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ζητούν – επιπλέον από τα αντεργατικά μέτρα που ήδη έχουν παρθεί – να μας κοπεί το δώρο των Χριστουγέννων, να απελευθερωθούν πλήρως οι απολύσεις και να υπάρξει νέα αύξηση του ΦΠΑ σε όλα τα προϊόντα και υπηρεσίες.

Γιατί εάν δεν τους σταματήσουμε, θα ακολουθήσουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα με περισσότερες απολύσεις, μεγαλύτερους έμμεσους φόρους, περισσότερους επισφαλείς εργαζόμενους, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Η οικονομία της χώρας μας θα καταψυχτεί και θα μπει σε πιο βαθειά ύφεση και η κοινωνία θα γίνει ένα απέραντο πτωχοκομείο με εκατομμύρια φτωχούς και ανέργους.

Γιατί δεν θα μας σταθεί εμπόδιο η δικομματική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), που έχει ταχθεί πλέον ανοιχτά με την κυβέρνηση, δεν οργανώνει αγώνες, δεν κάνει απεργίες, δεν εκφράζει τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους, λειτουργεί ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης. Γιατί ο κ. Παπανδρέου , μας προκαλεί όταν λέει ότι η οικονομία δεν αντέχει μπλόκα, απεργίες, διαδηλώσεις και ότι αυτοί που αντιδρούν στα μέτρα της κυβέρνησης είναι οι βολεμένοι. Είναι βολεμένοι οι εργαζόμενοι στα stage και οι συμβασιούχοι, οι εργαζόμενοι με ενοικίαση, οι μερικά απασχολούμενοι, οι αμειβόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με μισθούς πείνας; Είναι βολεμένοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που ο μισός μισθός τους είναι επιδόματα; Είναι βολεμένοι οι αγρότες που πουλάνε το στάρι, το λάδι, το ρύζι με τιμές κάτω του κόστους για να θησαυρίζουν οι μεγαλέμποροι; Μήπως είναι βολεμένοι οι 750.000 άνεργοι που μόλις επιβιώνουν με 450 ευρώ το μήνα; Και τότε ο Μίχαλος του ΕΒΕΑ, οι μεγαλοεκδότες ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών καναλιών, ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, οι τραπεζίτες και εφοπλιστές σε ποια κατηγορία ανήκουν;

Γιατί το χρωστάμε στους αγώνες που έγιναν και δεν δικαιώθηκαν. Στις καθαρίστριες και στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, στους ναυτεργάτες, στους couriers, στους εργαζόμενους με stage και στους συμβασιούχους, στους απολυμένους της ολυμπιακής και της κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά και σε χιλιάδες ακόμα. Γιατί η απεργία στις 10 Φλεβάρη ήταν η αρχή. Μπορούμε να νικήσουμε. Οι ενωτικοί αγώνες και ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι μονόδρομος. Απαιτούμε: Πλήρη, σταθερή, ασφαλισμένη, αξιοπρεπή εργασία με μισθούς που να καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες για όλους και όλες. Είναι δικαίωμα μας! Στήριξη της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους και όλες τους εργαζόμενους/ες. Μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας και την οικονομική και κοινωνική στήριξη των ανέργων. Μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο και ιδιαίτερα στην παιδία, υγεία, πρόνοια, προστασία του περιβάλλοντος. Δίκαιο φορολογικό σύστημα. Απόκρουση και ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων. Διεύρυνση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. να παρθούν πίσω όλα τα αντεργατικά μέτρα τώρα! Να καταργηθούν το σύμφωνο σταθερότητας και το κυβερνητικό πρόγραμμα σταθερότητας.

ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

                              ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

βαδίζοντας προς το συνέδριο του συνασπισμού.

Γυρνώντας πίσω το ρολόι του χρόνου, ρίχνοντας μια ματιά στα γεγονότα  που έτρεξαν, συνειδητοποιούμε ότι ερχόμαστε από μακριά. Εκεί, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60, στην αρχή μιας νέας διαδρομής, καταλάβαμε ότι έχουμε πολλά να συζητήσουμε, πολλά να ξαναδούμε, ακόμα περισσότερα να αναλύσουμε. Να εμβαθύνουμε, εμπνεόμενοι από τα νέα ιδεολογικά εργαλεία της εποχής εκείνης. Ο «παγκόσμιος Μάης του 68» μας ενέπνευσε, η εξελικτική πορεία του «υπαρκτού» μάς διαφοροποίησε από την καθεστωτική Αριστερά, η διαφαινόμενη-τότε- παγκόσμια περιβαλλοντολογική κρίση μας ευαισθητοποίησε και η επιτακτική ανάγκη για την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής Ευρωπαϊκής κοινωνίας μας μαζικοποίησε.

Στην ουσία μας ενέταξε στα νέα πολιτικά υποκείμενα της Αριστεράς που γεννήθηκαν τότε, σαν να ήταν ώριμα από καιρό. Στην κυριολεξία ένας οδυνηρός τοκετός, αλλά παρ όλα αυτά απαραίτητος. Η κουβέντα που ξεκίνησε τότε, ενηλικιώθηκε στην μέση περίοδο της μεταπολίτευσης και σήμερα αισίως έχει σαρανταρίσει. Forty something δηλαδή, για μια πολιτική ατζέντα που δεν προλαβαίνει να γεμίζει από την ιλιγγιώδη ταχύτητα των γεγονότων που την εφοδιάζουν.

  Σήμερα, η κουβέντα αυτή δομείται πάνω σε νέες βάσεις. Η δεξαμενή σκέψης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς –στο μέτρο του δυνατού με την συμμετοχή και των δικών μας σχημάτων-  αποθήκευσε και προσπάθησε να αφομοιώσει ιδεολογικά, την θεματική εξέλιξη αυτού του διαλόγου . Το περιεχόμενο εφοδιάστηκε από τις διασπάσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, από την όξυνση της οικολογικής κρίσης, από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού εμβαθύνοντας την ανάλυση στα αίτια που την προκάλεσαν, από την πολιτική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την ανάπτυξη του παγκόσμιου Αριστερού κινήματος, τις δράσεις του διεθνούς κοινωνικού φόρουμ, αναζητώντας ταυτόχρονα ένα νέο εναλλακτικό πλάνο εσωτερικών λειτουργιών των πολιτικών σχημάτων της.  Προσπαθεί παράλληλα να επεξεργαστεί έναν νέο κώδικα επικοινωνίας με την κοινωνία και τις ανάγκες της όπως αυτές καταγράφονται σήμερα, διαχωρίζοντας την θέση της από ιδεολογικές προσεγγίσεις και πρακτικές που εκφράζονται από συντηρητικές δυνάμεις της Αριστεράς προσκολλημένες σε δοκιμασμένες και αποτυχημένες –επί της ουσίας- πολιτικές επιλογές του παρελθόντος. Προσπαθεί να ανανεώσει τα πολιτικά και ιδεολογικά εργαλεία της για να αντιμετωπίσει την ολομέτωπη επίθεση του καπιταλισμού, που δρα παγκόσμια, επιμερίζοντας τα αποτελέσματα των πολιτικών του «τοπικά», διαλύοντας  κοινωνικούς ιστούς κρατών και ομοσπονδιών.

 Σε αυτό το σημείο εάν θέλουμε να αναλύσουμε βαθύτερα τον ορισμό της έννοιας «οικονομική κρίση» έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα, πρέπει να  παραδεχθούμε ότι δεν πρόκειται περί συνηθισμένης κυκλικής κρίσης, για τον απλούστατο λόγο ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο στο παρελθόν εκφράστηκε μέσω του πεπερασμένου χρόνου εκδήλωσης και εξομάλυνσης του. Δηλαδή είχε αρχή και τέλος με καταμετρήσιμες «απώλειες» κατά την διάρκεια του. Σήμερα, λόγω της αναπτυξιακής ασφυξίας –σε τελικό στάδιο- των διεθνών αγορών, εξαιτίας της διαχρονικής πορείας ενός στρεβλού και αυτοκαταστροφικού τρόπου ανάπτυξης σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, επικαιροποιείται με τον πιο σαφή τρόπο η δυσκολία αναπαραγωγής του καπιταλιστικού μοντέλου, που είναι η αέναη συσσώρευση του παραγόμενου πλούτου. Επιπλέον οι όποιες «απώλειες» δεν μπορούν να θεωρηθούν καταμετρήσιμες επειδή βρίσκονται σε ένα διηνεκές στάδιο εξέλιξης, εν μέσω ενός συνεχούς και ιδιότυπου «εμφυλίου πολέμου», ενώ τα όποια αποτελέσματα του, διαμορφώνουν συνεχώς την καθημερινότητα του παγκόσμιου πολίτη. Η μόνη εναπομείνασα πολιτική επιλογή του καπιταλιστικού συστήματος –εν ήδη προσωρινού «διεξόδου»- είναι η ολομέτωπη επίθεση στην τελευταία δεξαμενή του ευρύτερου κοινωνικού πλούτου, αυτή των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, σαν τρόπος μερικής και βραχυπρόθεσμης ανάκαμψης των κερδών μέσω των διαθρωτικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, με μοναδικό στόχο τον επιμερισμό και την μετακύληση  των αποτελεσμάτων της οικονομικής ασφυξίας των αγορών, στις εργατικές παραγωγικές δομές και στα δικαιώματα των ασθενέστερων τάξεων της κοινωνίας.  Η τακτική αυτή επικαλύπτει οποιεσδήποτε δηλώσεις τεχνητής αισιοδοξίας, ότι βαδίζουμε σε εποχή θετικών πρόσημων στον δείκτη ανάπτυξης. Πολύ απλά γιατί οι συγκεκριμένοι δείκτες «ανάπτυξης» ενδιαφέρουν αποκλειστικά μειοψηφικά κοινωνικά στρώματα.  

 Επί του παρόντος, η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, αποτελώντας τον φανερό αδύναμο κρίκο της αλυσίδας των υπό «ανάπτυξη» χωρών της ευρωπαϊκής ζώνης του Νότου, αναδεικνύοντας με σαφήνεια όλα τα χαρακτηριστικά ενός σκοτεινού οικονομικού κατά κεφαλήν μεγαλοϊδεατισμού, που εκδηλώθηκε σε ένα σαφέστατα πεπερασμένο στρεβλό περιβάλλον ανάπτυξης και οδήγησε στην παράδοση της αξιοπρέπειας του απλού Έλληνα πολίτη στα χέρια των διεθνών οικονομικών funds οργανώνοντας ένα νέο κερδοσκοπικό πάρτι. Μόνο που αυτό το μοντέλο αρχικά δεν είχε απ ευθείας αναφορά στον οικονομικό τομέα. Ξεκίνησε να «χτίζει συνειδήσεις» μέσω της ιδεολογίας και της κουλτούρας που έπρεπε να διαμορφώσει σε ενιαίο και «εθνικό» επίπεδο, ως αναγκαίο και ικανό όρο της απόλυτης επικράτησης του. Συνέχισε με την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτιστικής νεοτερικότητας και ολοκλήρωσε επιτυχώς τον σχεδιασμό του με την πολιτική αφυδάτωση του πρωτογενούς κυττάρου. Ξεδιπλώθηκε έτσι, η χυδαιότητα του ατομικισμού, η επικράτηση του μοναδικού και ρεαλιστικού, του καταναλωτικού «απαραίτητου», της ανατριχιαστικής μετριότητας, του κοινωνικού τζόγου με το εύκολο όνειρο, η θεσμοποίηση του «δώρου» στους λειτουργούς του κομματικού κράτους, η ανοχή στον αρχηγισμό, τον ραγιαδισμό, τον εγκεφαλικό ενδοτισμό προς ίδιον όφελος του εποχιακού ψηφοφόρου, η ανάδειξη και η «νομιμοποίηση» μιας παράλληλης εικονικής πραγματικότητας στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου, εν μέσω ολοκληρωτικής απαξίωσης και αδιαφορίας για την συμμετοχή στα κοινά της «πόλις», με τελικό τίμημα την πλήρη επικράτηση πολιτικών και οικονομικών φέουδων με το απαραίτητο υπαλληλικό «περιβάλλον» τους.  
Ένας νέος «ανακτορικός πολιτισμός» γεννήθηκε, ενώ σε πλήρη διαδικασία διαμόρφωσης βρίσκεται η κοινωνική κάστα που θα έχει προνομιακά «δικαιώματα εισόδου» στα ανάκτορα, με σκοπό την αποκλειστικότητα στην διανομή του παραγόμενου πλούτου, που συσσωρεύεται σε κύρια βάση από τις κατώτερες τάξεις εκτός των τειχών, χωρίς την συμμετοχή των αυλοκολάκων, και μεταφέρεται στις αποθήκες του ανακτόρου, στην ακρόπολη, για την τελική αναδιανομή. Επιπλέον για να μην υπάρχουν «αναταραχές» στην διαδρομή, αναζητείται «εθνική συναίνεση συλλογικής σιωπής»,για να ξεπεραστούν οι «φτωχές σοδειές» του παρελθόντος, ενώ η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε όσους τις διαχειρίστηκαν και όχι σε όσους τις «έσπειραν». Επιβάλλονται προγράμματα σταθερότητας με τελική κατάληξη την συρρίκνωση του δημοσίου τομέα μέσω της διόγκωσης του ιδιωτικού.

Μεταφέρουν έτσι με αυτόν τον τρόπο τον κοινωνικό πλούτο που δημιουργείται μέσω της αυξημένης ζήτησης κοινωνικών αναγκών στα θησαυροφυλάκια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Μας ζητούν να γίνουμε οι βαστάζοι μια άμαξας που οι πολλοί θα σπρώχνουν τις ρόδες ενώ οι λίγοι θα απολαμβάνουν την διαδρομή.

Εν μέσω ορυμαγδού δυσάρεστων κοινωνικών εξελίξεων, με νέες «φτωχές σοδειές» στο προσκήνιο, σκληρές και άνυδρες οι εποχές τριανταπέντε χρόνια τώρα, λες και αυτός ο τόπος πότε του δεν παρήγαγε τίποτα, ένα Αριστερό κόμμα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ οδεύει σε έκτακτο συνέδριο. Υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό από αυτό; Στο να απαντάς στις προκλήσεις των καιρών; Θεωρώ πως όχι, γιατί είναι απόλυτη προτεραιότητα να συζητήσουμε συλλογικά και συντεταγμένα τις νέες εξελίξεις στην κοινωνία και να οργανώσουμε εκ νέου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παρέμβαση μας σε αυτές. Ειλικρινά δεν βρίσκω άλλον τρόπο, πιο δημιουργικό δηλαδή, για να φανούμε χρήσιμοι και αλληλέγγυοι σε όσους επιχειρούμε να εκφράσουμε. Να γίνουμε επιτέλους συγκεκριμένοι και απόλυτα κατανοητοί στο τι λέμε και στο τι πρέπει να κάνουμε, εκτιμώντας εκ νέου τα συσσωρευμένα πολιτικά γεγονότα της τελευταίας τριετίας. Υπάρχει ορατός κίνδυνος ομφαλοσκόπησης και αποκοπής από τα τεκταινόμενα; Κίνδυνος εσωστρέφειας από τις τρίμηνες προσυνεδριακές διαδικασίες;

Ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε με ένα νέο ερώτημα: Υπάρχει πολιτικός χώρος που θέλει να αποτελεί ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας και έχει επιλέξει ως πολιτικό εργαλείο συνεννόησης την εσωστρέφεια; Φυσικά και όχι. Συνεπώς εάν επικαλούμαστε τον φόβο της εσωστρέφειας, είναι πιθανά γιατί την συναντάμε καθημερινά στο εσωτερικό μας, είναι υπαρκτή, και αποτελεί δυστυχώς για εμάς, συστατικό στοιχείο της εκφοράς του πολιτικού μας λόγου προς τα έξω. Ίσως γιατί πραγματικά συνειδητοποιούμε ότι αυτό το γεγονός ορίζει απόλυτα και την ποιότητα της επικοινωνίας μας με τους Έλληνες πολίτες. Θεωρούμε απίθανο το γεγονός ότι έχουμε σταματήσει να εμπνέουμε –όχι μόνο τα δικά μας μέλη- αλλά κυρίως αυτούς στους οποίους απευθυνόμαστε; Είναι επαρκής ο όποιος εξωραϊσμός της δημόσιας εικόνας μας, από την καλή παρουσία –και όχι λειτουργία- της κοινοβουλευτικής μας ομάδας στην Ελληνική Βουλή; Από τις όποιες προσωπικές πρωτοβουλίες στελεχών μας στις εστίες των γεγονότων;

Όλα αυτά πρέπει να τα θεωρήσουμε αποσπασματικές ενέργειες. Το κεντρικό ζήτημα είναι η συλλογική ευθύνη. Και πόσο έτοιμοι είμαστε να την αναλάβουμε. Ευθύνη απέναντι στην έμπρακτη αλληλεγγύη που πρέπει να δείξουμε στην ξεχασμένη κοινωνία. Με την ανάδειξη καθημερινών πολιτικών που σηματοδοτούν σε πρακτικό επίπεδο τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που θέλουμε να κτίσουμε. Με το να αντεπιτεθούμε ιδεολογικά στην νεοφιλελεύθερη πολιτιστική νεοτερικότητα, δημιουργώντας νέα συλλογικά υποκείμενα τοπικής εμβέλειας που να διαχειρίζονται την εναλλακτική μας πρόταση δοκιμάζοντας την χρηστικότητα της μέσα στον κόσμο και όχι ερήμην του.

Δεν αντέχω τον πειρασμό να περιγράψω μερικές δράσεις.

 Όταν πάμε σε ένα εργοστάσιο που τελεί υπό πτώχευση και κατάληψη από τους εργαζομένους, δεν φτάνει μόνο να τους «συμπαραστεκόμαστε» μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών σταθμών, πρέπει να και τους προτείνουμε λύσεις. Εκεί μπαίνει σε λειτουργία ο ιδεολογικός μηχανισμός του κόμματος –εάν υπάρχει- και προτείνει όχι μια πρόσκαιρη βοήθεια από το κράτος ή την ελεημοσύνη από τον επιχειρηματία που έχει φυγαδεύσει τα κέρδη του σε τράπεζα του εξωτερικού, εν μέσω ιδιοποίησης κρατικών κεφαλαίων στήριξης, ή εν μέσω αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου από τον χρηματιστηριακό τζόγο, αλλά βοηθώντας στην οργάνωση και επαναλειτουργία του εργοστασίου από τους ίδιους τους εργαζόμενους με άμεση αναδιανομή των κερδών. Εκεί ζητάμε την κρατική βοήθεια για το νέο ξεκίνημα, με την δυναμική μας παρέμβαση μέσω του θεσμικού μας ρόλου, όταν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε το συγκεκριμένο πλάνο λειτουργίας.

Σε Δήμους και γειτονιές που ασφυκτιούν από την ανυπαρξία κοινωνικής ζωής, εκεί δημιουργούμε νέες αυτόνομες συλλογικότητες, που διαχειρίζονται μια καθημερινότητα αλληλεγγύης στις ανάγκες των μεταναστών, των άνεργων, των αποκλεισμένων από την κοινωνία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ρατσισμού, ακόμα και με οικονομική στήριξη όσων την έχουν ανάγκη, μέσω της αυτοδιαχείρισης των καθημερινών εσόδων. Εκεί επικαιροποιούμε την δική μας κουλτούρα πάνω στον πολιτισμό, τις τέχνες, αναδεικνύοντας παράλληλα όλα τα τοπικά προβλήματα που δημιουργούνται από τους ανάλγητους διαχειριστές της τοπικής εξουσίας. Επαναφέροντας επί της ουσίας στο προσκήνιο, την αξία της συμμετοχής στην ανάπτυξη της κοινωνικής συλλογικότητας, σε αντίθεση με την διαλυτική πρακτική του νεοφιλελευθερισμού που θέλει να κατακερματίσει σε μικρές, αδύναμες μονάδες τα συλλογικά υποκείμενα.

Ο αγροτικός κόσμος και η αντιμετώπιση την προβλημάτων του, το συνεχώς διογκούμενο οικολογικό πρόβλημα, θα έπρεπε να είναι τα δικά μας προνομιακά πεδία παρέμβασης. Όλα αυτά ασφαλώς, προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός κόμματος που έχει δημιουργήσει συγκεκριμένους ιδεολογικούς θεματικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων παράγει πολιτική πολλές φορές «επί τόπου» συμμετέχοντας στην εξέλιξη των γεγονότων.

Να λοιπόν κάποιοι πρακτικοί τρόποι εξωστρέφειας. Τρόποι που μας διαχέουν στις εστίες των γεγονότων, στα πρωτογενή κύτταρα της κοινωνίας, χωρίς να μας εγκλωβίζουν σε μια άγονη διαχειριστική αναδιανομή της κομματικής εξουσίας και ανακύκλωσης των προσωπικών «κεκτημένων» επί των εδρών. Αναζητούμε τρόπους να φανούμε πιο ουσιαστικοί. Να αναπτύξουμε νέες εσωκομματικές συλλογικές λειτουργίες. Αποτελεί κοινή διαπίστωση η ανάγκη διαμόρφωση τους, μέσω της συγκρότησης μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας με πυλώνες στήριξης τους άξονες ενός καινούργιου οργανωτικού πλάνου. Μόνο που αυτές οι νέες συλλογικές λειτουργίες επιβάλλεται να διαμορφωθούν μέσα από την συμμετοχή και των απλών μελών σε ένα ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό συνέδριο, συμβάλλοντας ισότιμα στην διαδικασία συγκρότησης και λειτουργίας αυτής της νέας πολιτικής πλατφόρμας. Η διαδικασία της μαζικής συμμετοχής ορίζει τον πολιτικό ηγεμονισμό και σκιαγραφεί την αίγλη  της πολιτικής απόφασης ενός συνεδρίου που θέλει να  επικαιροποιήσει την σχέση κόμματος-κοινωνίας. Εξάλλου οι ανάγκες της είναι αυτές που πρέπει να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα που θα συζητηθεί. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εξόχως εξωστρεφή διαδικασία, που νομίζω ότι όλοι μας την έχουμε ανάγκη. Είμαστε αρκετά ώριμοι στο να γνωρίζουμε το τι πρέπει να αποφύγουμε βαδίζοντας προς το συνέδριο. Ας προσανατολιστούμε κυρίως στο τι πρέπει να αναδείξουμε. Ας μην αναλωθούμε σε περιττές κινήσεις ανακύκλωσης του ήδη υπάρχοντος ανθρώπινου υλικού. Ας παραδειγματιστούμε από τις αποτυχημένες και πολιτικά ελλειμματικές επιλογές του παρελθόντος που επικαιροποιούν με τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν τις κυκλοθυμικές διαλυτικές τάσεις επί του παρόντος. Ας εγγράψουμε στα πεπραγμένα μας μια ολική επαναφορά. Μια επανεκκίνηση ενός μακρόχρονου συνθετικού σχεδιασμού με θετικό πρόσημο στην πορεία ανάπτυξης του.

 Y.Γ.  Μοιάζει πολλές φορές σαν το τελικό επίδικο αυτό που διερωτάται η Ελένη Πορτάλιου: «Ποια ισότητα, ποια δικαιοσύνη, ποια αλληλεγγύη θα υπερασπιστεί μια αριστερά που δεν γνωρίζει τίποτε από ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη στο εσωτερικό της;

περισσότερα κείμενα για τον προσυνεδριακό διάλογο θα βρείτε εδώ http://dialogossynedrio.blogspot.com/

φοβερή επιτυχία της κυβέρνησης στην «προστασία του πολίτη»

Μηδενική ανοχή....

                                                                                                η φωτό από το in.gr 

«Στον Ερυθρό Σταυρό νοσηλεύονται τρία μέλη του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, τα οποία παρασύρθηκαν την Κυριακή από μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας, στο περιθώριο της πορείας και των επεισοδίων. Εξ αυτών, η συνδικαλίστρια και αγωνίστρια επί χούντας Αγγελική Κουτσούμπου νοσηλεύεται με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και υποσκληρίδιο αιμάτωμα σε σταθερή κατάσταση.»  

Μηδενική ανοχή στην προστασία του πολίτη από τις δυνάμεις της αυτοαποκαλούμενης «τάξης» και το νεοιδρυθέν τμήμα «ιππικού» της ΕΛ.ΑΣ. κατά την διάρκεια της χθεσινής πορείας. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις περιβόητες «ΑΥΡΕΣ». Ξεχάστε τα όλα. Εχουμε νέα δεδομένα. Πλήρης εκσυχρονισμός. Μηχανές χαμηλού κυβισμού, δικάβαλα, με τον συνεπιβάτη αστυνομικό να κρατάει γκλόπ και να χυπάει όποιον βρεί μπροστά του σε μια καταμέτωπο επίθεση που θυμίζουν επελάσεις ιππικού. Τα αποτελέσματα της νέας τακτικής στην παραπάνω φωτογραφία.  

Το γεγονός ότι εχθές το μεσημέρι στην γωνία ΠΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ και ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ δεν θρηνήσαμε θύματα είναι εντελώς τυχαίο. Ευτυχώς που δεν υπάρχουν κάγκελα στο πεζοδρόμιο,γιατί εκατοντάδες άτομα θα είχαν ποδοπατηθεί στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τα δακρυγόνα και την επιθετική μανία των Μονάδων Απορύθμισης Τάξης. Το εκπληκτικό είναι μετά από λίγα λεπτά και ενώ το μπλοκ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ προσπαθούσε να ανασυνταχθεί στην αρχή της οδού ΠΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ με μέτωπο προς την ΣΤΑΔΙΟΥ κρατώντας πανό με την υπογραφή της νεολαίας, αποτελούμενο από πολλά μέλη νομαρχιακών επιτροπών, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ηλικιωμένους συντρόφους,  και απλό κόσμο, δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από δύο διμοιρίες ΜΑΤ που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο της ΠΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ πετώντας βροχή από χημικά και δακρυγόνα μέσα στο πλήθος. Στην συνέχεια επιτέθηκαν με τα γκλόπς και κτυπούσαν αδιακρίτως τα μέλη του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Τρέξαμε μπροστά και διαχυθήκαμε στην μέση της πορείας που περνούσε από την ΣΤΑΔΙΟΥ εκείνη την στιγμή. Τα ίδια θα γίνουν και σήμερα, δεν αμφιβάλλω καθόλου.  

Σε μία Δημοκρατία, σε ένα ευνομούμενο κράτος, όπου οι μηχανισμοί του έχουν περάσει από το  στάδιο της κοινωνικής πρόληψης, στο στάδιο της καταστολής το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί. Σε μια κοινωνία όπου Υπουργεία, τηλεόραση, ημερήσιος τύπος, κατόπιν κεντρικής συμφωνίας κάνουν λόγο «για επεισόδια μικρής έντασης» επειδή στάλθηκαν «μόνο» 30 άνθρωποι στο νοσοκομείο, χτυπήθηκε και βρίσκεται στην εντατική ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου, οδηγήθηκαν στα αστυνομικά τμήματα περίπου 700 ατομα για προσαγωγές και συλλήψεις, εν μέσω ξυλοδαρμών 14χρονων «αντιεξουσιαστών», τότε αυτή η κοινωνία θυμίζει πτώμα που βρίσκεται ήδη σε διαδικασία αποσύνθεσης. Εάν σαν κρατική οντότητα, σαν συντεταγμένη πολιτεία, έχεις προκρίνει τις «επελάσεις ιππικού» ως μέσο «διαλόγου» με όσους πολίτες θέλουν να διαδηλώσουν χωρίς να συμμετέχουν σε πρακτικές τυφλής βίας, έχεις απωλέσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης από την πλευρά των πολιτών. Τέλος, όταν ένας υπουργός, ένας ολόκληρος μηχανισμός, επενδύει συστηματικά στην καλλιέργεια του φόβου και στην τρομοκράτηση της κοινωνίας με όποια «μέσα» μπορεί, για να ελεχθούν οι κοινωνικές εκρήξεις, τότε πάντα εξ ορισμού, επιτυγχάνεις τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.  

Σε αυτή την βεντέτα που έχει ανοιχθεί, με κύριο υπεύθυνο το υπουργείο «προστασίας του πολίτη», ο μόνος σίγουρα χαμένος είναι ο ίδιος ο Ελληνας πολίτης αλλά και η ποιότητα της Δημοκρατίας σε εποχές πολύ δύσκολες  και ιδιαίτερα επικίνδυνες. Αυτή η βεντέτα, εν ήδοι «Σερίφη της Άγριας Δύσης» εναντίον «παρανόμων» ας ληφθεί σοβαρά υπ’ οψη ότι δεν εξελίσσεται σε κάποια απομονωμένη περιοχή του Far West, αλλά εντός του κοινωνικού πεδίου με τα όποια αποτελέσματα της να μας αφορούν άμεσα όλους . Οι όποιες «παράπλευρες απώλειες» της βεντέτας αυτής, που έχουν να κάνουν με την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, την ψήφιση νέων αντιτρομοκρατικών νόμων, την άγρια καταστολή του μαζικού εργατικού και φοιτητικού κινήματος, την χρησιμοποίηση του τρόμου ως μέσο πειθάρχησης σε μια κοινωνία που βρίσκεται στα όρια ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης, έχουν σαφέστατη πολιτική χρέωση σε αυτόν που ενεργοποιεί τέτοιου είδους πρακτικές.  Η στοχοποίηση της δυναμικής του μαζικού κινήματος που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, με προβοκάτσιες, με την στρατηγική της έντασης, με την καταστολή, δεν πρόκειται σε τίποτα να επηρεάσουν τις όποιες άμεσες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις μέσω της προσδοκούμενης από την κυβέρνηση «γενικευμένης λήθης». Η γηπεδοποίηση της πολιτικής ζωής που επιχειρείται τόσο από την κυβέρνηση με τις δυνάμεις καταστολής όσο και από ολιγαριθμες ομάδες τυφλής βίας με αρεκτούς ασφαλίτες προβοκάτορες να δρούν ανάμεσα τους δεν θα κάμψουν την δυναμική του μαζικού κινήματος. Δεν θα επιστρέψουμε ούτε θα επιτρέψουμε να επαναληφθούν φαινόμενα κρατικού αυτάρχισμού, όπως αυτά στην Ιταλία αλλά και στην Ελλάδα κατά την δεκαετία του 70.  

Δύο επισημάνσεις ακόμα. Η τακτική που ακολουθεί το υπουργείο προστασίας του πολίτη με την τυφλή βία εκ μέρους των δυνάμεων της καταστολής περιθωριοποιεί και σπρώχνει όλο και  μεγαλύτερα τμήματα της νεολαίας που έχουν αναφορές σε πολύ μικρές ευαίσθητες ηλικίες σε όλο και πιο ακραίες συμπεριφορές εν ήδοι «απάντησης στο σύστημα» και επιταχύνει την οργανωτική επί της ουσίας ένταξη τους σε αυτές τις ομάδες. Επιπλέον, μένει να αποδειχθεί εαν σε επίπεδο κοινοβουλίου το κυβερνών κόμμα θα συνταχθεί με την ακροδεξιά φασιστική κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑΟΣ στην προσπάθεια στόχευσης και κατασυκοφάντισης του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναλάβει σαν εργολαβία ο Γεώργιος Καρατζαφύρερ. Οι απαντήσεις σύντομα στο άμεσο μέλλον εντός της Ελληνικής κοινωνίας και όχι σε κάποιο χωριό-φάντασμα της Άγριας Δύσης.

έκτακτο παράρτημα…έκτακτο συνέδριο!

Η είσοδος κατεύθυσνση, η έξοδος ολίσθηση.

Για το τέλος του θέρους φύλαγε την έκπληξη ο Αλέξης Τσίπρας. Στην συνεδρίαση της χθεσινής πολιτικής γραμματείας πρότεινε την διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ για τις 10 και 11 Οκτωβρίου. Εννοείτε βέβαια ότι το συνέδριο πρέπει να ξεκινήσει στις 9 Οκτωβρίου ημέρα Παρασκευή για οργανωτικούς λόγους. Πρόεδρε κοίτα λίγο το ημερολόγιο σου. Εκτακτα συνέδρια που να πραγματοποιούνται εντός διημέρου δεν υπήρξαν ποτέ.  

Ολα αυτά βέβαια θα συμβούν σε περίπτωση που η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής η οποία θα πραγματοποιηθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, πάρει την απόφαση να υπερψηφίσει την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα. Για να εκριθεί η πρόταση απαιτείται η στήριξη από το 50% των μελών, δηλαδή από 63 μέλη. Τι γίνεται όμως σε περίπτωση που η συγκεκριμένη πρόταση δεν λάβει την απαιτούμενη στήριξη;

Εχω βάσιμες υποψίες (προσωπικές) ότι είτε εγκριθεί η πρόταση, είτε όχι, θα γίνει οπωσδήποτε έκτακτο συνέδριο. Γιατί αυτό ;

Γιατί πολύ απλά το καταστατικό του ΣΥΝ προβλέπει πως σε περίπτωση παραίτησης του Προέδρου του κόμματος προκηρύσσεται αυτομάτως έκτακτο συνέδριο. Κρατείστε το αυτό γιατί ίσως μας χρειασθεί από Δευτέρα.

Μέχρι πότε κάποιος που έχει επωμιστεί το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής ευθύνης για την εκπροσώπηση του κόμματος στην Ελληνική κοινωνία, μπορεί να δέχεται συνέχεια και αδιαμαρτύρητα την απόρριψη των προτάσεων του από τα όργανα του κόμματος αυτού ;  Κυρίως από όσους τον προέτρεψαν και τον στήριξαν στην αρχή για να αναλάβει αυτή την ευθύνη ;

Το εκπληκτικό στην όλη υπόθεση είναι, ότι στην χθεσινή ψηφοφορία, οι υποτιθέμενες πλειοψηφίες και μειοψηφίες πήγαν περίπατο καθώς  – βάσει των τοποθετήσεων τους – τα μέλη της πολιτικής γραμματείας μοιράστηκαν ακριβώς στην μέση. Επτά μέλη υπέρ, επτά κατά. Ετσί λοιπόν το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται προμηνύεται ιδιαίτερα θερμό, σε μιά συνεδρίαση της Κ.Ε. ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον του κόμματος, καθώς αναζητούνται νέες ισορροπίες εντός των τοιχών.

Ο δε Αλέκος Αλαβάνος ο οποίος το τελευταίο διάστημα του αρέσει να μιλάει με τον τοίχο, για να ακούει την φωνή του να γυρίζει πάλι πίσω σε αυτόν, στο Ηράκλειο της Κρήτης που περιοδεύει δήλωσε πώς «Δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία τα συνέδρια».  Αυτή η εκτίμηση δεν είναι λανθασμένη. Ιδίως στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τις συγκεκριμένες χρονικές και πολιτικές συγκυρίες. Το πρόβλημα όμως είναι υπαρκτό. Μπορούν τελικά έτσι όπως λειτουργούν αυτή την στιγμή ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβουν δυναμικά στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που θα βρούμε μπροστά μας αυτόν τον χειμώνα;

Αυτό είναι το στοίχημα. Ναι στο έκτακτο συνέδριο λοιπόν, σε ένα συνέδριο συνθετικό και ενωτικό, χωρίς εσωστρέφεια. Να μην αναλωθούμε σε έναν αυτιστικό πολιτικό αγώνα ύπαρξης από την στιγμή που ο Θόδωρος Ηλιόπουλος κινδύνευσε να πεθάνει στην φυλακή μετά από 49 ημέρες απεργίας πείνας (απελευθερώθηκε σήμερα με βούλευμα) επειδή η αστική δημοκρατία λατρεύει την εκδίκηση,  250.000 χιλιάδες στρέμματα χάθηκαν στην κόλαση της φωτιάς επειδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις προώθησαν συστηματικά δασοκτόνους νόμους, 200.00 χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί από την αρχή του χρόνου επειδή οι τράπεζες «χωνεύουν τα λεφτά τους».

Συνέδριο ανοιχτό στην κοινωνία, συνέδριο για τις ανάγκες της κοινωνίας.

ούτε ένα βήμα πίσω από τις ανάγκες των πολλών.

  Θα περίμενε κανείς ότι μετά από μια εβδομάδα όλες οι πλευρές, όλες οι ψυχές της ριζοσπαστικής αριστεράς θα κατέληγαν σε κάποια πολιτικά συμπεράσματα εκτίμησης όχι απλά του εκλογικού αποτελέσματος αλλά της εν γένει πορείας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές που πέρασαν αποτελούν μια πρώτη τάξεως ευκαιρία να κοιτάξουμε πίσω, να δούμε το παρελθόν και να προγραμματίσουμε το μέλλον. Αντ’ αυτού παρακολουθούμε μια ακόμα μάχη χαρακωμάτων στα πλαίσια του ΣΥΝ, ενώ όλος αυτός ο κόσμος που καλούσαμε στο παρελθόν να στελεχώσει τον ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί τώρα, εμβρόντητος στην κυριολεξία, ένα νέο γύρο εσωστρέφειας της πατρικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ.

Σαν ριζοσπάστες αριστεροί νομίζω ότι έπρεπε να έχουμε δώσει την σωστή ερμηνεία στην διαδικασία των εκλογών και με ποιόν τρόπο αυτές εξυπηρετούν την διείσδυση του πολιτικού μας λόγου στην κοινωνία. Μπερδεμένοι μέσα από τις πολλαπλές αναγνώσεις του μηνύματος που προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε, αφήνουμε στην άκρη τα πρωτογενή πολιτικά στοιχεία που ορίζουν την ποιότητα της παρέμβασης μας στην κοινωνία. Το πρώτο πράγμα που κανονικά θα έπρεπε να δούμε είναι η μάχη που δόθηκε και εξακολουθεί να δίνεται από χιλιάδες συντρόφους, έτσι ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να καθιερωθεί στην συνείδηση του Έλληνα αριστερού ψηφοφόρου σαν φορέας ανατροπής του σάπιου πολιτικού σκηνικού που με όλες του τις δυνάμεις προσπαθεί να αναδιατάξει τον πολιτικό χάρτη μέσω της αποχής και ενός νέου τρόπου διεξαγωγής εκλογών, πιάνοντας τον ψηφοφόρο από το χέρι με κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις και οδηγώντας τον μέχρι την κάλπη, παραβιάζοντας κάθε ίχνος δημοκρατικότητας στην τελική λήψη της απόφασης, δημιουργώντας μέσω των ΜΜΕ μια εικονική πραγματικότητα που συνοδεύει την λογική και το συναίσθημα του ψηφοφόρου μέχρι την τελευταία στιγμή της επιλογής. Ετσι λοιπόν με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται μέσω εκβιαστικής λογικής η επιβολή  πολιτικών δυνάμεων με ελάχιστη παρέμβαση και δράση απέναντι  στα προβλήματα της κοινωνίας ως οι «ευχάριστες εκπλήξεις» των επερχόμενων εκλογών, είτε δίνεται άπλετος τηλεοπτικός χρόνος λίγα εικοσιτετράωρα πριν την ημέρα της εκλογικής διαδικασίας  σε δυνάμεις που πατώντας σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα επενδύουν με τον λαϊκίστικο λόγο τους στα συντηρητικά ξενοφοβικά σύνδρομα της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι τυχαία η επιλογή αυτή ; Ασφαλώς όχι !

Είναι η αγιογράφηση των μελλοντικών πυλώνων του δικομματικού συστήματος στο οποίο επιχειρείται εντέχνως να αλλάξει η συσκευασία χωρίς να πειραχτεί σε τίποτα το επίδικο του πολιτικού περιεχομένου. Είναι η προσπάθεια επιβολής ενός νέου συστήματος πολιτικού διπολισμού, έξω από το οποίο καμιά πολιτική δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να εδραιώσει την παρουσία της. Ίσως να υπάρχει θέση για ένα ερμαφρόδιτο κομμουνιστικό κόμμα που να παραπέμπει τα προβλήματα στις καλένδες, όταν με κάποιο μαγικό τρόπο και χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι εδραιωθεί ο κομμουνισμός ανά τον κόσμο, αλλά μέχρι τότε μπορεί η πολιτική αναχωρητισμού του από τα επίγεια, αφ ενός να αφομοιώνει τους κραδασμούς των κοινωνικών εκρήξεων από τα κοινωνικά στρώματα που δέχονται την πίεση της οικονομικής κρίσης στον μέγιστο βαθμό και αφ ετέρου να δέχεται συγχαρητήρια από το σύστημα επειδή μια κρίσιμη όσο και χρήσιμη μάζα αριστερών ανθρώπων έχει αδρανοποιηθεί και χρησιμεύει ως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι έξω από τον διπολικό πολιτικό χάρτη καμιά πολιτική δύναμη δεν νομιμοποιείται να διαχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο την πολιτική του παρόντος. Αυτό λοιπόν που για μένα είναι το βασικό μήνυμα των τελευταίων εκλογών δεν νομίζω ότι τυγχάνει σοβαρής ανάλυσης από τα όργανα του ΣΥΝ.

Εχουμε μπει ολοταχώς σε μια θλιβερή και μίζερη συζήτηση όπου τα ποσοστά καθορίζουν την ποιότητα και το περιεχόμενο της. Κάτι σαν αναζήτηση μια νέας συμφωνίας κυρίων αναμεταξύ μας, προσβλέποντας σε αύξηση των ποσοστών στις επόμενες εκλογές, παραμένοντας στην ίδια ατμόσφαιρα της πολιτικής ισορροπίας του τρόμου που χαρακτήρισε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει την διαμόρφωση της πολιτικής μας κατεύθυνσης. Λες και τελικά ένα μεγαλύτερο ποσοστό της τάξεως του 6,5% με 7% θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τα όργανα στην προσπάθεια να κερδηθεί λίγο ακόμα χρόνος, ώστε τα προβλήματα εσωτερικής «επικοινωνίας» του κόμματος να παραμείνουν για λίγο ακόμα κρυμμένα κάτω από το χαλί. Σαν να επιχειρείται να κερδηθεί λίγο ακόμη χρόνος ζωής για ένα ασθενή που πάσχει από ανίατη ασθένεια.

 

Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ στοιχειοθετείται  σε δύο άξονες. Ο πρώτος αφορά την οργανωτική του δομή και ο δεύτερος την πολιτική συμπεριφορά της πατροκτόνας όπως εξελίσσεται συνιστώσας του τον Συνασπισμό. Ποιος έχει την πολιτική ευθύνη και ποιος τελικά επιχαίρεται με την προβληματική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ;

Η μέχρι τώρα πλειοψηφούσα άποψη στον ΣΥΝ ενώ στα λόγια υπερθεματίζει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως τον μακροπρόθεσμο στρατηγικό πολιτικό στόχο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στα έργα έχει να επιδείξει σημαντική ολιγωρία σε αποφάσεις που θα μπορούσαν να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικό όχημα των μελών του με διαδικασίες αδιάβλητες, ηθικά νομιμοποιημένες στα μέλη του και στον κόσμο με την συμμετοχή των χιλιάδων φίλων του ΣΥΡΙΖΑ στις αποφάσεις μέσω αμμεσοδημοκρατικών διαδικασιών δίνοντας έτσι στο όραμα σάρκα και οστά. Στο όραμα της δημιουργίας μιας εναλλακτικής ριζοσπαστικής αριστεράς όπου η πολιτική δεν χαράζεται από τους εκπροσώπους των συνιστωσών σε ένα ολιγομελές κεντρικό όργανο, αλλά αποτελεί αντικείμενο απασχόλησης όλου του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις πολιτικές του επιτροπές ανα την Ελλάδα. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τον φόβο που επιδεικνύεται στο να κάνουμε το επόμενο βήμα, που είναι η μεταφορά του κέντρου βάρους της πολιτικής μας δουλειάς από τον ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει εντός του ΣΥΝ μια καλά οργανωμένη πολιτική ομάδα από συγκεκριμένο στελεχικό δυναμικό που σε καθημερινή βάση προσπαθεί να απαξιώσει ιδεολογικά και πρακτικά την ανάγκη αναβάθμισης της λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ στηριζόμενη σε φαντασιακές απόψεις περί αντιευρωπαισμού και αριστερίστικής πρακτικής στοχεύοντας καθαρά στην διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και στην επιστροφή του ΣΥΝ σε πρακτικές του παρελθόντος όπως οι ψηφοφορίες υπέρ του Μάαστριχτ, το λευκό σε Ευρωπαικές συνθήκες, την υιοθέτηση της Ευρωπαικής ενοποίησης ακόμα και σε δεξιά κατεύθυνση  και την με οποιοδήποτε κόστος συνεργασία με την καταρρέουσα σοσιαλδημοκρατία. Τελικά αντί να ψάχνουμε να βρούμε φαντάσματα στις υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, μήπως θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της εκλογικής καθίζησης εντός των τειχών;

Ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα και δεν θα περιμένει εμάς πότε θα καταφέρουμε να λύσουμε τις εσωτερικές μας αντιθέσεις. Οι πολιτικές εξελίξεις θα συνεχίσουν να λειτουργούν ερήμην μας, οι κοινωνικές εκρήξεις και εξεγέρσεις θα διαδραματίζονται με βάση εντελώς νέα πολιτικά υποκείμενα όσο εμείς θα συζητάμε εάν θα καταθέσουμε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στο σύστημα καταδικάζοντας ότι αδυνατούμε να αναλύσουμε επαρκώς. Αυτό δεν είναι κόμμα, αυτό είναι εφιάλτης.

Μοναδική λύση φαντάζει να είναι η άμεση εξωστρέφεια και η δυναμική συγκρότηση  ενός στρατηγικού πολιτικού σχεδιασμού με βάση την δημιουργία ενός νέου πόλου, υιοθετώντας πλατιές συμμαχίες με τα κοινωνικά στρώματα που δέχονται ολομέτωπη επίθεση από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, στηρίζοντας κινηματικές πρακτικές στα πλαίσια της αναβάθμισης της πολιτικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιλογή μια αέναης και αδιέξοδου συζήτησης με μοναδικό ζητούμενο την αναδιαμόρφωση της πολιτικής μας γραμμής, θα μεγενθύνει τα συμπτώματα εσωστρέφειας και θα οδηγήσει σε οριστική παράλυση τις λειτουργίες του ΣΥΝ και σε μεγάλη δοκιμασία την συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι όποιες παραλείψεις, τα όποια λάθη, ιδίως στην επικοινωνιακή πολιτική μπορούν και πρέπει να αναλυθούν μέσα από μια συζήτηση με τελείως διαφορετικό προσανατολισμό και στόχευση από αυτήν που διεξάγεται μέχρι τώρα. Υπάρχουν αποφάσεις από συνέδρια και πρόσφατες πανελλαδικές συνδιασκέψεις, υπάρχει πρόγραμμά που εγκρίθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία, διαδικασίες οι οποίες ορίζουν σαφώς το πολιτικό πλάνο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθούμε. Οι οποιεσδήποτε  αμφισημείες καθιστούν τις πολιτικές μας πρωτοβουλίες προβληματικές με τελικό αποτέλεσμα την απαξίωση της παρέμβασης μας στα μάτια του Ελληνα πολίτη. Πρέπει να συνεχίσουμε σταθερά και αταλάντευτα. O ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε στις ευρωεκλογές, οι προσδοκίες για υψηλά ποσοστά ηττήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί την ημέρα που θα απολέσει τον κινηματικό του προσανατολισμό και την ικανότητά του να συνθέτει διαφορετικές απόψεις από τις συνιστώσες του.

Ούτε ένα βήμα πίσω από την στήριξη του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ένα βήμα πίσω από την στήριξη μας στην εξέγερση του Δεκέμβρη και τις εξεγέρσεις του μέλλοντος μας, ούτε ένα βήμα πίσω από την πάλη για μια διαφορετική Ευρώπη, ούτε ένα βήμα πίσω από την αντισυστημική κινηματική λογική που αναπτύξαμε, ούτε ένα βήμα πίσω στην αντιπαράθεση μας με τον δικομματισμό, δεν θέλουμε να φανούμε χρήσιμοι στο σύστημα, θέλουμε να αποτελέσουμε μέρος του πολιτικού υλικού που θα το ανατρέψει.

Για τις ανάγκες των πολλών διάλεξε ζωή, όχι επιβίωση.