το παραπάνω σήμα αποτελεί μια ιδέα του Οδυσσέα Γαληνού.
Νομίζω ότι δεν ωφελεί να επικεντρωθώ στον τρόπο λειτουργίας του Δ.Ν.Τ. εξάλλου υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία από το είδος της «τεχνογνωσίας» που παρέχει ο συγκεκριμένος μηχανισμός ο οποίος αποτελεί τον πολιτικό βραχίονα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Αρκετές χώρες μεταξύ των οποίων το Μεξικό, η Αργεντινή, η Λετονία, η Ουγγαρία έχουν δοκιμάσει τα αποτελέσματα της «στήριξης» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το γεγονός ότι ένας σοσιαλδημοκράτης βρίσκεται επικεφαλής αυτού του μηχανισμού, αλλά και ότι μια ακόμα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση καταφεύγει στην συνεργασία με τους πλέον επαχθείς κοινωνικούς όρους δεν θα πρέπει να μας ξενίζει. Στο παρελθόν αλλά και στις μέρες μας οι αυτοαποκαλούμενοι «σοσιαλδημοκράτες» έχουν εφαρμόσει πολύ πιο σκληρές αντικοινωνικές πολιτικές, σκληρότερες ακόμα και από τις δεξιές φιλελεύθερες κυβερνήσεις συμπληρώνοντας και αναδιαρθρώνοντας το διαλυτικό τους πολιτικό έργο. Επί της ουσίας η ελληνική κυβέρνηση παραδίδει τον οικονομικό σχεδιασμό της χώρας σε έναν παγκόσμιο ιδεολογικό μηχανισμό με συγκεκριμένη άποψη για την οικονομική κρίση. Θεωρεί πολύ απλά ότι τα συμπυκνωμένα –τα τελευταία χρόνια- κέρδη των αγορών πρέπει να επανακάμψουν μέσα από μειώσεις μισθών και συντάξεων, την απελευθέρωση των απολύσεων, την ελαστική εργασία, την παραχώρηση του δημόσιου τομέα σε μεγάλα ιδιωτικά επενδυτικά συμφέροντα, μια σειρά από μέτρα που θα επαναφέρουν το καπιταλιστικό σύστημα στο δρόμο της ανάπτυξης και της αέναης συσσώρευσης κεφαλαίου ως απαραίτητη προϋπόθεση για μια νέα και ευέλικτη μορφή κερδοφορίας. Πρόκειται περί ενός ιδεολογικού και πολιτικού μηχανισμού, τον οποίο ο πρωθυπουργός της χώρας και η κυβέρνηση του επέλεξαν ως πολιτικό τους σύμμαχο αυτές τις κρίσιμες ώρες. Εντύπωση βέβαια προκαλεί η «ολιγωρία» των οικονομικών υπηρεσιών της Ευρωπαικής Ενωσης και η έλειψη ουσιαστικής στήριξης ενός κράτους- μέλους από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των παγκόσμιων αγορών στα πλαίσια ενός τοκογλυφικού δανεισμού που αναδεικνύει οχι μόνο το έλλειμμα πολιτικής αλληλεγγύης που υπάρχει στην Ευρώπη, αλλά και την πλήρη επικράτηση του νεοφιλελεύθερου πολιτικού μοντέλου σε πανευρωπαικό επίπεδο.
Θεωρώ ότι θα έχει μεγαλύτερη χρηστικότητα εκ μέρους μου μια αναλυτική προσπάθεια της περιγραφής του ιδεολογικού πλέγματος που επιχειρείται να συγκροτηθεί από την ελληνική κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην προσπάθεια τους να αφομοιώσει η ελληνική κοινωνία τα επερχόμενα οικονομικά μέτρα γέννημα-θρέμα ενός άκρατου οικονομικού ιμπεριαλισμού της ευρωατλαντικής πολιτικής συμμαχίας, με όσο το δυνατόν λιγότερες κοινωνικές εντάσεις.
Η όλη προσπάθεια οικοδομείται πάνω σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την αναφορά, για μια ακόμα φορά στην διαχρονική πορεία αυτού του τόπου, της έννοιας του όρου «έθνος» ως απαραίτητο εργαλείο τιθάσευσης των πιθανών αντιδράσεων από τις επιβαλόμενες αντικοινωνικές πολιτικές και ο δεύτερος με την χρησιμοποίηση του επικοινωνιακού μέσου που επέβαλε την νεοφιλελεύθερη νεοτερικότητα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Ο δεύτερος πυλώνας ακουμπάει σε ένα πλέγμα συναισθημάτων που οριοθετείται από την «καθημερινή αποθέωση των φοβικών συνδρόμων» της ενιαίας συλλογικής συνείδησης. Εχουμε σε εξέλιξη μια καθαρή προσπάθεια ιδεολογικού ηγεμονισμού που ως σκοπό έχει την διαχείριση της «πληροφορίας» και ως μέσα προς επίτευξη του σκοπού χρησιμοποιούνται η τηλεόραση και ο έντυπος τύπος. Οι κατέχοντες την εξουσία γνωρίζουν καλά ότι η «πληροφορία έχει την ίδια δύναμη με την σφαίρα» και την δύναμη αυτή χρησιμοποιούν απέναντι στον χωρίς ιδεολογική άμυνα τηλεθεατή και αναγνώστη. Με αυτό τον τρόπο στην περίπτωση που ο μέσος έλληνας πολίτης-τηλεθεατής θέλει να αντλήσει ενημέρωση για να διαμορφώσει άποψη για τα τεκταινόμενα, του παρέχονται δύο μοναδικές επιλογές. Είτε να ενημερωθεί από τα δελτία των οκτώ, αποδεχόμενος μηνύματα περί επικείμενης εθνικής καταστροφής που μεταφέρονται από «αναλυτές» δημοσιογράφους οι οποίοι παίζουν πολύ καλά τον ρόλο του φοβισμένου και τρομοκρατημένου παρουσιαστή άποψης, συμμετέχοντας και συμπάσχοντας –υποτίθεται- σαν ένα σώμα, μια ψυχή, στο δράμα του έλληνα πολίτη που ετοιμάζεται να πληρώσει το τίμημα της καπιταλιστικής κρίσης, είτε να επιλέξει να μην ενημερωθεί καθόλου παρακολουθώντας μόνο σατυρικές εκπομπές και κουτσομπολίστικα ειδησεογραφικά δελτία. Τα «αστειάκια» ανάμεσα στους συγκεκριμένους «αναλυτές» έχουν πλέον σταματήσει, ενώ τα αντιπαραθετικά ειρωνικά χαμόγελα, έχουν αντικατασταθεί από βλοσυρές γεμάτο «αγωνία» και προβληματισμό εκφράσεις που αναδεικνύουν την «σοβαρότητα της κατάστασης». Επαναλαμβάνονται συνεχώς εκφράσεις όπως «εφιαλτικά σενάρια», «απελπιστική κατάσταση», «οδυνηρή λύση», «αναγκαίο κακό», «μηχανισμοί στήριξης της χώρας», ενώ οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της κυβερνητικής άποψης, Skai tv, Mega, Alter, έχουν αναλάβει εργολαβία την κατασυκοφάντηση και διαστρέβλωση του αριστερού αντιπαραθετικού λόγου σε συνδυασμό με την ανάδειξη της «αναποτελεσματικότητας» των κινητοποιήσεων και των συλλογικών αντιστάσεων. Εχεις λοιπόν σαφέστατα δύο επιλογές, ή να πάθεις κατάθλιψη, λέξη που αναφέρεται πολύ συχνά σε μια καταγεγραμμένη έρευνα από φοιτητές στο Πάντειο πανεπιστήμιο με την επίβλεψη της Αλεξάνδρας Κορωναίου (αναπληρώτρια καθηγήτρια κοινωνιολογίας), ή να αγνοήσεις την πραγματικότητα κλείνοντας μάτια και αυτιά στην επικείμενη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, προσπαθώντας κατά μόνας να αντιμετωπίσεις τις εξελίξεις απομονώνοντας τον εαυτό σου από οποιοδήποτε συλλογική δράση.
Αυτή την στιγμή η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα δεν έχει αρχίσει να μετράει τις πληγές της. Βρίσκεται σε αρχικό στάδιο συνειδητοποίησης του γεγονότος ότι επίκεινται αρνητικές σαρωτικές διαθρωτικές αλλαγές στο επίπεδο πλέον της καθημερινής επιβίωσης. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο στάδιο παρέμβασης της «διαχειριζόμενης πληροφόρησης». Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια απόπειρα «έκφρασης» της οργής που νοιώθει ο έλληνας πολίτης και προς το παρόν επιχειρείται να διοχετευθεί –πολύ επιτυχημένα είναι η αλήθεια- μέσω μιας γενικευμένης αποδοκιμασίας απέναντι σε ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, πράγμα άκρως επικίνδυνο, υιοθετώντας απόψεις «επιτέλους να γίνει κάτι», ή «να πληρώσουν κάποιοι» γενικώς και αορίστως. Μια προσπάθεια ενοχοποίησης προσώπων και όχι πολιτικών, σε συνδυασμό με την αξιοποίηση ενοχικών συνδρόμων για ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ξέρουν πολύ καλά να παίζουν αυτό το παιχνίδι επειδή υπάρχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο πελατειακό ως προς το πολιτικό σύστημα κοινό που ίσως μέσα σε αυτό το πλέγμα ενοχών αναγνωρίσει μέρος της ατομικής του ευθύνης.
Σε μια τόσο σοβαρή πολιτική κρίση, όσο αυτή που διανύουμε, οι διαχειριστές της πληροφόρησης πρέπει να προβάλλουν «μελλοντικές λύσεις» και επειδή πολύ φοβάμαι ότι η αυτοκριτική αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια στην συλλογική κοινωνική συνείδηση της χώρας μας, έχουν ήδη αρχίσει τα σενάρια περί ανεύρεσης ενός νέου ηγέτη-σωτήρα μη προερχόμενο από τον πολιτικό χώρο. Προφανώς δεν εννοώ από τον στρατιωτικό χώρο, εξάλλου η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, σίγουρα όμως υπάρχει άπλετος χώρος για έναν επιφανή επιχειρηματία όπου θα αναδιατάξει, θα αναδιοργανώσει το δικομματικό σύστημα που στην συνείδηση του μέσου έλληνα έχει ήδη απονομιμοποιηθεί, δεν έχει όμως απορριφτεί σαν πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης. Με λίγα λόγια στα μάτια του μέσου έλληνα, κυρίως της φοβισμένης και υπόδουλης μικροαστικής τάξης, δεν φταίνε οι εφαρμοσμένες πολιτικές που βιάζουν κατ εξακολούθηση το μεταπολιτευτικό σύστημα δημοκρατίας, αλλά τα πρόσωπα που εφαρμόζουν αυτές τις «στρεβλώσεις», λες και οι συγκεκριμένες αντικοινωνικές επιλογές μπορούν να εκφραστούν από νέα και άφθαρτα πρόσωπα. Εχω την αίσθηση ότι ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή της διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού σκηνικού το οποίο θα σηματοδοτήσει οριστικά το τέλος του πολιτικού σκέλους της μεταπολίτευσης. Ζητούμενο παραμένει το γεγονός με ποιο τρόπο θα συνεχιστεί η πολιτισμική κληρονομιά της νεοελληνικής νεοτερικότητας που μέρος της οφείλεται στην επταετή δικτατορία, ενώ την συνέχεια της σε επίπεδο νοοτροπίας ανέλαβαν εργολαβικά οι κυβερνήσεις του δικομματισμού.
Από την αρχή ορίσαμε ως πρώτο πυλώνα στήριξης της κυβερνητικής προσπάθειας την αναφορά σε ιστορικές έννοιες όπως «έθνος» και «ηγέτης». Φαίνεται τελικά πως σαν «πολιτεία» είχαμε πάντα ανάγκη από έναν ηγέτη, ακόμα και από έναν ελλειματικό ηγέτη που κυκλοφορεί ως «παράξενος ταξιδιώτης» ανά την υφήλιο, για να οδηγήσει τον «λαό του» στην γη της επαγγελίας. Πάντα έψαχνε έναν δικό του Μωυσή, μια και έχει ακόμα την αίσθηση ότι σε αυτή την γη κατοικεί ένας περιούσιος λαός με το «λαμπρό και ένδοξο» παρελθόν σε θέση οδηγού της μελλοντικής του πορείας. Ακόμα και εάν δεν υπάρχει αυτή η προσωπικότητα, που σίγουρα δεν υπάρχει, εμείς θα έπρεπε να την δημιουργήσουμε ως αντίβαρο της πολιτικής ένδειας των συλλογικών πολιτικών υποκειμένων που βρέθηκαν στο τιμόνι του «έθνους». Ο ελληνικός λαός έχει δημιουργήσει μια σχέση αλληλεξάρτησης με συμπτώματα πελατειακής-δουλικής συμπεριφοράς στους ηγέτες που διαχειριστήκαν τις τύχες του κυρίως κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Στο επίπεδο της πνευματικής υποδούλωσης του έλληνα πολίτη και στο επιβεβλημένο αίσθημα εξάρτησης του λαού από έναν φωτισμένο ηγέτη, μεγάλο ρόλο διαμορφωτή του πνευματικού ραγιαδισμού των ελλήνων έχει παίξει η ορθόδοξη εκκλησία και η διαχείριση της θρησκευτικής εξουσίας. Το κακό έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο. Εκει όπου αποθεώνεται η άποψη για «έναν πραγματικό θεό, ένας κυρίαρχος αυτοκράτορας, εκφραστής του θεού επί της γης». Η πολιτισμική κουλτούρα που έχουμε κληρονομήσει από τα έντονα φαινόμενα θρησκευτικού και κοινωνικού ραγιαδισμού που μας κληρονόμησαν η «χιλιόχρονη αυτοκρατορία» με τον πολιτικοθρησκευτικό της σχεδιασμό και η τουρκοκρατία με τον οργανωτικό της σχεδιασμό, δεν έχουν ακόμα ξεπεραστεί, είχαν απλώς επικαλυφθεί με την αυξημένη δυνατότητα προσωπικής κατανάλωσης υλικών αγαθών ως απαραίτητη ψευδαίσθηση ενός συγκεκριμένου τρόπου κοινωνικής συγκρότησης. Από την στιγμή που αυτή η «συνθήκη κοινωνικής συγκρότησης» λίαν συντόμως θα σταματήσει να ισχύει για την πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών, τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας δομημένης με αυτό τον τρόπο μπορεί να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Σε συνδυασμό με τα φαινόμενα έχθρας και φυλετικού μίσους προς τους μετανάστες που «παίρνουν τις θέσεις εργασίας», τους εβραίους που «πάντα φταίνε για όλα», τους βορειοδυτικούς ευρωπαίους που μας «πρόδωσαν» διαχρονικά, μια και στην ατζέντα μπαίνει τεχνηέντως στις μέρες μας το διχαστικό παρελθόν της ανατολικής ορθόδοξης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με την δυτική καθολική, όλα αυτά μαζί με μια δόση σύγχρονου εθνικισμού για την άρνηση βοήθειας από την «Γερμανία», λειτουργεί ως ένας απίστευτος ιδεολογικός αχταρμάς που σερβίρεται για να αποπροσανατολιστεί εντελώς η «κοινή γνώμη» με την μέθοδο της λοβοτομής πάνω στην ιστορία του τόπου.
Υποχρέωση μας είναι επιτέλους να απαντήσουμε χωρίς μισόλογα στην διαρκώς επικαλούμενη από τον ολίγιστο πρωθυπουργό «εθνική επιτακτική ανάγκη», και στο «εθνικό προσκλητήριο» που επικαλείται χωρίς ίχνος ντροπής και το οποίο αποτελεί την παράδοση άνευ όρων της ελληνικής πολιτείας στο «τραπέζι του Προκρούστη». Να απαντήσουμε, ότι αναφορές στην έννοια «έθνος» χωρίς ταξικές διαφοροποιήσεις δεν υπάρχει σε ολόκληρη την καταγεγραμμένη ιστορία της ανθρωπότητας, σε κοινωνίες π.χ. εποχής, στις αυτοκρατορίες και στα σύγχρονα κράτη. Ένα έθνος δεν αποτελεί ένα σώμα, μια ψυχή, αλλά περιέχει κοινωνικές τάξεις κυρίαρχες και κοινωνικές τάξεις καταπιεζόμενες. Η ταξική διαστρωμάτωση δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη, για αυτό και υπάρχει η αέναη σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, άρχοντες και δούλοι παλαιότερα, βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγιστάνες με το υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό τους σήμερα να βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και σε πλήρη επίθεση απέναντι στα δικαιώματα τους. Προφανώς όλοι οι «υπήκοοι» του έθνους δεν είναι το ίδιο ισότιμοι απέναντι στον «νόμο». Αλλά ακόμα και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά εθνικής συγκρότησης όπως η κοινή δωρεάν παιδεία για όλους παραδίδεται στις διαλυτικές διαθέσεις του νεοφιλελεύθερου ιδεολογικού μηχανισμού. Απομένουν η κοινή γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα να συντονίζουν την διαστρεβλωμένη, ελλειμματική σχέση μας με το «ένδοξο παρελθόν». Ετσι και αλλιώς η κοινή μας ιστορία έχει ήδη διαστρεβλωθεί.
Εχει έρθει επιτέλους η ώρα της Αριστεράς;
Προφανώς αυτό το επιχείρημα δεν αποτελεί την νομοτέλεια σε περιόδους κοινωνικής όξυνσης. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να κάνουμε, ένα από αυτό, για μένα το κυριότερο, είναι να ξεπεράσουμε την λειτουργική αναποτελεσματικότητα του μικρόκοσμου μας. Η περιχαράκωση και οι ομαδοποιήσεις μικραίνουν την αριστερά, μεγαλώνουν το πρόβλημα, δεν βοηθούν την προσπάθεια μας να φανούμε αντάξιοι των κρίσιμων περιστάσεων. Είμαστε υποχρεωμένοι με ενωτικό βηματισμό να «επιτεθούμε» με ιδεολογικούς όρους απέναντι σε μια πλήρως αποιδεολογικοποιημένη κοινωνία. Να ενημερώσουμε τον απλό κόσμο που πνίγεται στα χρέη ενός επίπλαστου καταναλωτικού οράματος, ότι η οικονομία δεν αποτελεί ένα αυτόνομο αεροστεγές κλειστό σύστημα, το οποίο μπορεί να αλλάξει μόνο με την διαφοροποίηση των οικονομετρικών όρων συγκρότησης του, αλλά ότι πρόκειται για ένα ευρύ πλέγμα πολιτικών και πολιτιστικών επιλογών που οδηγούν τις οικονομικές εξελίξεις σε συγκεκριμένη κατεύθυνση κοινωνικής χρεοκοπίας. Να αναδείξουμε την σημασία που έχει η ριζική ανατροπή των σημερινών αντικοινωνικών πολιτικών σε αντίθεση με την απλή εναλλαγή των προσώπων που τις εφαρμόζουν. Να μπούμε δυναμικά στο πεδίο της ιδεολογικής αναμέτρησης με τον νεοφιλελευθερισμό, αρνούμενοι την συμμετοχή μας σε τηλεοπτικά «πεδία προβληματισμού» για τον εξωραϊσμό του καπιταλισμού που καταγράφουν την Αριστερά σαν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Αλλωστε αυτό είναι το επίδικο από την μεριά του ιδεολογικού μηχανισμού της εξουσίας. Η ενοχοποίηση –αδιακρίτως- όλων των δυνάμεων του πολιτικού φάσματος.
Αρνούμενοι φυσικά να μιλήσουμε στην «γλώσσα τους», προτείνοντας συγκεκριμένα πράγματα, όπως η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και το δημοψήφισμα πάνω σε μια αρνητική εξέλιξη, με υπαιτιότητα των μέχρι σήμερα εφαρμοσμένων πολιτικών, για την οποία η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κανένα ηθικό και νόμιμο δικαίωμα να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα που αφορούν το μέλλον του τόπου. Εχει ιδιαίτερη σημασία να αναδείξουμε ως αντίβαρο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα του Δ.Ν.Τ. που θα ακολουθήσει άμεσα, την ηθική υπεροχή της κοινωνιοκεντρικής θεωρίας της Αριστεράς την επικαιροποίηση της οποίας ζούμε στις μέρες μας με τραγικό τρόπο. Εχουμε υποχρέωση να στηριχθούμε στο ιδεολογικό μας οπλοστάσιο, να αναδείξουμε τις προτεραιότητες που θέτει η Αριστερά για μια αλληλέγγυα κοινωνία ως απάντηση στην κοινωνική βαρβαρότητα του καπιταλισμού, που μέσω του Δ.Ν.Τ. έχει εγκαταστήσει στην χώρα μας «στρατό κατοχής» από υπαλληλικό προσωπικό.
Καλό και αρκετά χρήσιμο θα ήταν επίσης η Αριστερά να φροντίσει και για την δική της «ηθική ανάκαμψη» γιατί οι «νίκες του κινήματος» έχουν ήδη γίνει επιτακτική ανάγκη σε ένα κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζεται μόνο με «ανάταση ψυχής» από τα μέλη της. Αυτό το συναίσθημα θα πρέπει να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την Αριστερά μεταφέροντας την δυναμική του στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Τώρα είναι η κρίσιμη ώρα. Η ώρα της απάντησης με τους δικούς μας όρους.
ακυβέρνητες πολιτείες 
Στο παρελθόν προσπαθήσαμε να πείσουμε τις εταιρείες να αναγράφουν πάνω στα cd μια «ενδεικτική τιμή πώλησης» για να μπεί κάποια τάξη στο χάος της αγοράς. Ενώ στην αρχή εισακουστήκαμε, στην συνέχεια η συγκεκριμένη πρόταση αποσύρθηκε αμέσως. Πράγματι το ποσοστό κέρδους των δισκάδικων -στις νέες κυκλοφορίες- ήταν 33% , όταν σε κάθε απόδειξη λιανικής πώλησης το ποσοστό φορολόγησης είναι λίγο πάνω από 12%. Τα ποσοστά κέρδους είναι τραγικά, για αυτό και οι μεγάλες αλυσίδες του είδους – METROPOLIS – έχουν προσθέσει στην λειτουργία τους και υπηρεσίες Entertainment. Πρόσφατα το συγκεκριμένο μαγαζί διοργάνωσε στον τελευταίο όροφο, σε μια πλήρως ανακαινισμένη αίθουσα με ένα πολύ καλό live-stage είναι η αλήθεια, συναυλία με τον ΧΡΗΣΤΟ ΘΗΒΑΙΟ. Βέβαια η είσοδος ήταν 15 ευρώ, χωρίς ποτό.
Για τα πνευματικά δικαιώματα, μια ακόμα μαρτυρία. Ο Σταύρος Λογαρίδης -γνωστός σε όλους μας από το συγκρότημα POLL και στην συνέχεια με την προσωπική του διαδρομή ξεκινώντας από τους ΑΚΡΙΤΑΣ αρχές δεκαετίας του 70- προσπαθούσε να μάθει για την τύχη των πνευματικών διακαιωμάτων μέσω των δισκοπολείων, κοιτώντας το πληροφοριακό υλικό που συνοδεύουν τις επαναεκτυπώσεις των albums του σε cd, για να μπορέσει να δεί σε πόσα κομμάτια ήταν συνθέτης και σε πόσα εκτελεστής. Αυτό συνέβη επειδή η UNIVERSAL η οποία έχει τα δικαιώματα των συγκεκριμένων δίσκων, του απαντούσε ότι οι συγκεκριμένες κυκλοφορίες είναι παλιές δεν μπορούν να βρούν τα οικονομικά στοιχεία των πωλήσεων !!!
Για τους καλλιτέχνες – κυρίως τους νέους – είναι φανερό ότι δεν τους συμφέρει να διακινήσουν το προιόν τους από τις δισκογραφικές εταιρείες, που το μόνο που κάνουν πιά είναι η διανομή. Στους περισσότερους λένε «φέρε την παραγωγή σου και εμείς θα κάνουμε την διακίνηση του». Το μόνο που δεν λένε βέβαια είναι ότι, εάν το αποτέλεσμα της παραγωγής -που έχεις κάνει με δικά σου έξοδα- είναι καλό και κρίνουν ότι μπορεί να έχει εμπορική επιτυχία, τότε υπογράφεις ένα συμβόλαιο μαζί τους, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι για τα επόμενα 12, 15 , 20 χρόνια εσύ σαν δημιουργός δεν έχεις κανένα δικαίωμα, εαν π.χ. τσακωθείς με την εταιρεία σου, να μεταφέρεις το ίδιο album στην καινούργια εταιρεία που είσαι τώρα. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να πουλήσει η μια εταιρεία τα δικαιώματα του συγκεκριμένου album στην άλλη, σε απευθείας συναλλαγή μεταξύ τους, χωρίς την διαμεσολάβηση του καλλιτέχνη ! Μιλάμε για κανονικό σκλαβοπάζαρο.
Μια και χρησιμοποιώ την λέξη σκλαβοπάζαρο, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στην εταιρεία HEAVEN του ομίλου ΑΝΤΕΝΝΑ. Γνωστή και μη εξαιρετέα κυρίως για την διοργάνωση της περίφημης «Μουσικής Ακαδημίας FAME STORY». Αξίζει λίγο να σταθούμε στο τι «κρύβεται» πίσω από τις κάμερες. Ασφαλώς όσοι το παρακολουθούσαν θα θυμούνται ότι αρκετά παιδιά συμμετείχαν σε αυτό, ενώ οι νικητές του τραγικού αυτού reality show κέρδιζαν ως έπαθλο την υπογραφή συμβολαίου με την συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρεία. Ομως, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητος και του glamour λειτουργούν οι νόμοι της νύχτας. Στο συγκεκριμένο συμβόλαιο εκτός ότι τα διακαιώματα του καλλιτέχνη είναι σχεδόν μηδενικά, υπάρχει ο όρος ότι η εταιρεία αναλαμβάνει τις «δημόσιες σχέσεις» του κάθε διαγωνιζόμενου που θα κριθεί ότι μπορεί να έχει εμπορική απήχηση. Αυτές οι «δημόσιες σχέσεις» στην πράξη σημαίνουν ότι, από την στιγμή που θα βρεθεί «νυκτερινή πίστα» να φιλοξενήσει τα συγκεκριμένα παιδιά – γιατί περί παιδιών πρόκειται- η εταιρεία βάσει συμβολαίου διακιούται ένα ποσοστό -συνήθως μεγάλο- από τα νυχτοκάματα τους εν ήδοι μάνατζερ !!!.
Ο τωρινός ισχυρός άνδρας της Ελληνικής δισκογραφικής αγοράς Κος ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ ( ALTER, επενδυτής, john greek, όαση, modern times, LYRA, KΙΝΗΣΗ ήχου και εικόνας ) και πολλές άλλες δισκογραφικές από τις οποίες απέκτησε τα δικαιώματα διανομής, αφού συγχώνευσε εταιρείες, έκλεισε αποθήκες, απέλυσε κόσμο, διέλυσε στην κυριολεξία όλο τον πολιτιστικό θησαυρό που βρήκε κυρίως στην εταιρεία LYRA, ετοιμάζεται τώρα για νέες απολύσεις προσωπικού της τάξης του 25%. Δηλαδή σταδιακά ένας στους τέσερις εργαζομένους στον όμιλο του θα χάσουν τις δουλειές τους !!!
Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες να σας αναφέρω ιστορίες από τον ατέλειωτο κατάλογο παραδειγμάτων της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στο χώρο της δισκογραφίας. Προσπάθησα απλά να σας μεταφέρω την εικόνα που υπάρχει πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, σε ένα κύκλωμα που το θεωρώ από τα πιό βρώμικα που συνάντησα μέχρι τώρα στην ζωή μου.
Επαναλαμβάνω ότι η μοναδική λύση για τους πνευματικούς δημιουργούς βρίσκεται στο internet και στην απευθείας διακίνηση του μουσικού προιόντος από τους δημιουργούς στο μουσικόφιλο κοινό, παρακάπτωντας τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Επειδή και οι εταιρείες προσανατολίζονται πρός την χρησιμοποίηση του internet για περαιτέρω μείωση του κόστου παραγωγής, αλλά και επιπλέον απολύσεις προσωπικού, όσοι παραμένουν εντός της αγοράς, αλλά και εμείς σαν απλοί καταναλωτές, ας μην επιτρέψουμε νεα συσσώρευση κερδών στο σύγρονο σκλαβοπάζαρο της Ελληνικής δισκογραφίας.
Πριν λίγες μέρες είδα στο ALTER – τι ειρωνεία αλήθεια – την ταινία RAY, την βιογραφία του RAY CHARLES.
Οταν τελείωσε το συμβολαιο του με την ATLANTIC, στις διαπραγματεύσεις με την PARAMOUNT, ζήτησε και πήρε σαν όροι στο συμβόλαιο του, το 75% επι των πωλήσεων και οι «μήτρες» των δίσκων του δικές του. Ηταν ίσως ο πρώτος που κατάλαβε πολύ γρήγορα «πως δουλεύει το κύκλωμα» και αντιμετώπισε τις εταιρείες έτσι όπως ακριβώς έπρεπε.