Την πέμπτη θέση στην εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου καταλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με την νέα δημοσκόπηση της εταιρείας Vprc που δημοσιεύεται αναλυτικά στο αυριανό τεύχος του περιοδικού «Επίκαιρα».
Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η ΝΔ με 30,5%, την δεύτερη η Δημοκρατική Αριστερά με 13%, ενώ τις επόμενες δύο θέσεις μοιράζονται ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με το ίδιο ακριβώς ποσοστό(12,5%). Το ΠΑΣΟΚ έρχεται πέμπτο, με ελαφρώς χαμηλότερο ποσοστό (12%) από τα προηγούμενα τρία κόμματα.
Η νέα δημοσκόπηση αποτυπώνει την κρίση του πολιτικού συστήματος με την διάχυση της ψήφου σε πολλά κόμματα, από τα οποία το ΛΑΟΣ, που βρίσκεται σε καθοδική πορεία, διεκδικεί ποσοστό 6%. Οι Οικολόγοι Πράσινοι συνεχίζουν να βρίσκονται στο όριακό για την είσοδο στη Βουλή 3%, ενώ η Δημοκρατική Συμμαχία, το Αρμα Πολιτών και η Χρυσή Αυγή μοιράζονται το ίδιο ποσοστό(2.5%). Περίπου 1% κερδίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 0,7% το Κόμμα Κυνηγών, που εμφανίζεται πλέον σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Τα εντυπωσιακά αυτά αποτελέσματα, αν αποτυπωθούν και στις επόμενες δημοσκοπήσεις, μεγαλώνουν την αβεβαιότητα για τις μετεκλογικές πολιτικές εξελίξεις: η ΝΔ που δεν χάνει αλλά και δεν κερδίζει σε εκλογική δύναμη, δεν μπορεί να σχηματίσει συμμαχική κυβέρνηση ούτε με το ΛΑΟΣ ούτε όμως και με το ΠΑΣΟΚ, αν τα δύο τελευταία συνεχίσουν την καθοδική τους πορεία. Περισσότερα ομως στοιχεία και αναλύσεις , παράλληλα με την δημοσίευση των εντυπωσιακών νέων δεδομένων στα «Επίκαιρα».
Η απόπειρα για μια συντεταγμένη πολιτική χρεοκοπία του πρωθυπουργού σε προσωπικό επίπεδο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την χώρα και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σε μια βίαιη πολιτική χρεοκοπία. Και αυτό γιατί, το αίσθημα αυτοσυντήρησης του μηχανισμού εξουσίας του ΠΑΣΟΚ για μια ακόμη φορά υπερισχύει οποιασδήποτε προσπάθειας ανασύνταξης της χώρας. Για μια ακόμη φορά συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, ερήμην του ελληνικού λαού και της θέλησης του, που αφορούν την εσωκομματική ιεραρχία στο κυβερνών κόμμα, τοποθετούν το στενό προσωπικό και κομματικό συμφέρον πάνω από την λαϊκή βούληση στο να εκφράσει ο έλληνας πολίτης ελεύθερα την γνώμη του μέσω των εκλογών. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει ειλημμένη απόφαση για Συνταγματική εκτροπή προκειμένου να σωθούν, έστω προσωρινά, από την επερχόμενη εκλογική συντριβή τόσο οι απλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όσο και το ηγετικό δίδυμο Παπανδρέου-Βενιζέλος.
Οι όποιες, αρχικά, διαφοροποιήσεις βουλευτών της πλειοψηφίας, εν μέσω πλήρους Μιντιακής απαξίωσης, απέναντι στον ΓΑΠ αποτέλεσαν το διαπραγματευτικό όπλο του Ευάγγελου Βενιζέλου στο να υλοποιηθεί ο στόχος της μελλοντικής ανέλιξης του στην θέση του πρωθυπουργού. Επί της ουσίας ο Παπανδρέου εγκλωβίστηκε και εκβιάστηκε από τον επικείμενο πρωθυπουργό, ενώ αυτό που του δόθηκε σαν αντάλλαγμα ήταν μια «αξιοπρεπής» αποχώρηση εν μέσω χειροκροτημάτων και δακρύων αποσπώντας το τελευταίο χειροκρότημα από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο συντελεστής όμως που δεν έχει υπολογιστεί στην συγκεκριμένη εξίσωση είναι η συσσωρευμένη οργή του λαϊκού παράγοντα για την νέα κοροϊδία και την νέα σκληρή λιτότητα που τον περιμένει. Δυστυχώς, οδεύουμε ανεξέλεγκτα προς μια ανοιχτή κοινωνική σύγκρουση μεταξύ ενός νέου «Ηγεμόνα» και των προθύμων του από την μια πλευρά και του πλειοψηφικού ρεύματος της κοινωνίας που υφίσταται τα αποτελέσματα των βάρβαρων μέτρων από την άλλη.
Η πλήρης αποδοχή εκ μέρους των εγχώριων και διεθνών οικονομικών συμφερόντων στο πρόσωπο ενός νέου ακραία νεοφιλελεύθερου πολιτικού ή οικονομικού «Ηγεμόνα» ο οποίος θα εκπροσωπεί τα συγκεκριμένα συμφέροντα, ισοδυναμεί με το άναμμα του φυτιλιού εντός μιας πυριτιδαποθήκης που είναι έτοιμη να εκραγεί. Από εδώ και πέρα οι εξελίξεις θα θυμίζουν έντονα θέατρο του παραλόγου. Προσωπικά θεωρώ ότι, επειδή το μιντιακό – πολιτικό κατεστημένο του τόπου αναζητεί εναγωνίως πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος του για την απαραίτητη «θυσία εξαγνισμού», η «κάθοδος στον Άδη» του πρώην, πλέον, πρωθυπουργού αναμένεται να γίνει με ασύντακτο τρόπο και με πρωταγωνιστές αυτούς που μέχρι πριν λίγες ώρες τον χειροκροτούσαν.
Ο Νάρκισσος της μυθολογίας (εδώ σε λεπτομέρεια από πίνακα του Καραβάτζιο) ερωτεύτηκε το είδωλό του στα νερά μιας πηγής.
Ας επιλέξουμε το υποθετικό σενάριο ότι, διαμορφώνεται, επιτέλους, το κατάλληλο σκηνικό για να προκηρυχθούν εκλογές. Καθώς η υπερψήφιση της νέας «Συμφωνίας των Βρυξελών» δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα εάν τελικά θα χρειαστεί απλή ή διευρυμένη πλειοψηφία για έγκριση από το κοινοβούλιο, ανοίγει ο δρόμος για την απέραντη «αερολογία» που θα προκύψει τις επόμενες μέρες μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜ.ΣΥΜ. περί πολιτικών ευθυνών για την έγκριση ή της απόρριψη του σχεδίου «Εθνικής Συναίνεσης». Πιθανά όμως να ανοίγει ο δρόμος της «ηρωικής εξόδου» του GAPκαι της κυβέρνησης, δυστυχώς όχι με «ελικόπτερα» αλλά με την γνωστή και πάγια μέθοδο της διαδικασίας «λαϊκής εκτόνωσης».
Εκλογές λοιπόν.
Κάτω από τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες η συγκεκριμένη διαδικασία αποτελεί την τελική επιλογή αναδίπλωσης του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, ενώ παράλληλα η επιλογή αυτή θα εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία του ναρκισισμού, καθώς το πολιτικό σύστημα με το απαραίτητο προεκλογικό lifting θα προσπαθήσει να πείσει τον οργισμένο έλληνα πολίτη ότι είναι ακόμα ζωντανό, ερωτευόμενο εκ νέου τον εαυτό του κοιτώντας την αντανάκλαση του ειδώλου του στην «πηγή». Οι εκ των «έσω» διαχειριστές προφανώς θα προσπαθήσουν να περιγράψουν το είδωλο αυτό ως την απεικόνιση ενός νέου, όμορφου και δυνατού αγοριού. Όσοι όμως βιώνουν τα αποτελέσματα της κρίσης προφανώς θα αντιληφθούν το ίδιο είδωλο ως έναν ρυτιδιασμένο, ξάγρυπνο βουρκόλακα.
Για τον λόγο ότι, η ιδέα για την συγκρότηση ενός «πλειοψηφικού αριστερού πόλου» δεν φαίνεται να κερδίζει έδαφος, είτε γιατί προβοκάρεται είτε γιατί δεν παλεύεται όσο επιθετικά θα έπρεπε, ο απλός κόσμος δεν νομίζω ότι έχει να περιμένει κάτι «εντυπωσιακό» από αυτή την διαδικασία. Κάτι δηλαδή, που να αντιστρέψει την πορεία σύγκρουσης της ελληνικής κοινωνίας με τα βράχια. Από την στιγμή που η όποια αναδιάταξη του «πολιτικού σκηνικού» δεν θα προκληθεί από τις επιλογές του Λαϊκού κινήματος, αλλά εναπόκειται πλέον στην διάθεση των διαχειριστών του, δεδομένου και της «θεματικής εκλογικής ατζέντας» που θα επιλεχθεί, καθώς τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα θα «ενταφιαστούν» αριστοτεχνικά, θα περιοριστεί στην «αλλαγή φρουράς» με τους ίδιους διαχειριστικούς όρους. Όλα αυτά υπό την έννοια ότι οι καταστροφικές-αντικοινωνικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης αποτελούν ήδη «νόμους του κράτους» ενώ η καλπάζων κυβερνητική «αντιμηνονιακή Δεξιά» είτε αυτοδύναμη, είτε με «συμμαχίες», θα υιοθετήσει πλήρως και με περίσσια ευχαρίστηση όλα τα ψηφισμένα μέτρα. Και επειδή η κοινωνική βαρβαρότητα εμπεριέχεται στο DNAτης πολιτικής της καταγωγής, πιθανά να ζήσουμε εφιαλτικότερες μέρες από τις τωρινές σε επίπεδο καταστολής και αυταρχισμού. Να σημειωθεί δε, ότι η ηγεσίας της «απαλλαγμένη» από το βάρος της υπερψήφισης του Μνημονίου, πατώντας στις γνωστές πατριδοκάπηλες θεωρίες της, αφενός θα έχει τουλάχιστον την σιωπηρή ανοχή ευρύτερου μέρους της κοινωνίας, αφετέρου μπορεί να ηγεμονεύει σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχήμα «Εθνικής Συναίνεσης». Εάν αυτά επαληθευθούν τότε οι κοινωνικές συνθήκες που θα δημιουργηθούν θα είναι απρόβλεπτες για το Λαϊκό κίνημα με μεγαλύτερο φόβο την κατασταλτική απομόνωση του.
Για το εάν και κατά πόσο θα «τεμαχιστεί» το «πολιτικό πτώμα» του ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει απευθείας την Ελληνική κοινωνία. Φυσικά, καλό θα ήταν τα αριστερά κόμματα να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο από το εκλογικό σώμα, κυρίως από περιέργεια για το τι θα πράξουν εάν μεταμορφωθούν αιφνιδιαστικά σε «αποφασιστικής σημασίας» συντελεστές μιας απρόσμενης αναδιάταξης. Προσωπικά δεν είμαι σε αυτούς που πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ θα επανέλθει στα ποσοστά του 75 γιατί πολύ απλά αντιπροσωπεύει την κυρίαρχη κοινωνική κουλτούρα του πρόσφατος παρελθόντος. Πιστεύω δηλαδή ότι αυτό το «πολιτικό μόρφωμα» δεν αποτελεί απλά ένα κόμμα αλλά πάνω απ όλα μια «κυρίαρχη νοοτροπία». Επιπλέον, σε μια τόσο συντηρητική κοινωνική πραγματικότητα με έντονα τα συμπτώματα πανικού όπως αυτή που βιώνει η Ελληνική κοινωνία σήμερα, οι όποιες εξελίξεις στο «κεντρικό ταμπλό» της πολιτικής σκηνής θα δρομολογηθούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι απολύτως χειραγωγημένες από την κυρίαρχη αστική τάξη. Όχι βέβαια ότι όλα βαίνουν πάντα όπως ακριβώς σχεδιάζονται ιδιαίτερα σε τόσο ρευστούς καιρούς.
Τι απομένει λοιπόν;
Αυτό που επιβάλλεται σήμερα να γίνει, επί της ουσίας μιλάμε για μονόδρομο, είναι η συμβολή όλων των αριστερών, προοδευτικών, ριζοσπαστικών δυνάμεων και των κοινωνικών κινημάτων, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός «κοινού μετώπου» για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού ιστού της χώρας μας, έχοντας κατά νου την γενική (ελπίζω) παραδοχή ότι «ένας νέος κόσμος» δεν είναι εφικτό να χτιστεί πάνω σε «κοινωνικά ερείπια». Η ανασυγκρότηση αυτή πρέπει να γίνει όχι με όρους απλής «πολιτικής ηγεμονίας» αλλά κυρίως με όρους ιδεολογικής ηγεμονίας, όροι οι οποίοι θα αποτελέσουν την σταθερή βάση του νέου κοινωνικού οικοδομήματος.
Ζώντας σε εποχές πολιτικών «τερατογένεσεων», δηλαδή σε εποχές «Μεταδημοκρατίας», έχουμε σαφή δείγματα γραφής ότι, το νέο αυτό σύστημα δομείται αποκλειστικά πάνω σε οικονομικούς όρους έτσι όπως αυτοί εκπορεύονται από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Στην ουσία πρόκειται για μια «Θολή Δημοκρατία» όπου ο πάλαι ποτέ κυρίαρχος λαός θα έχει το δικαίωμα να εκλέγει ανά τακτά(;) χρονικά διαστήματα τους αντιπροσώπους του, θα πρέπει όμως παράλληλα να καταστεί εντελώς ανίκανος στο να αναλάβει κινηματικές δράσεις ώστε να είναι ο τελικός ρυθμιστής της δημοκρατικής εμβάθυνσης του πολιτεύματος. Δεν βιώνουμε απλά την κρίση της Δημοκρατίας, αλλά του τέλους του Δημοκρατικού πολιτεύματος έτσι όπως το γνώρισαν οι Δυτικές κοινωνίες. Από εδώ και πέρα όλο και περισσότερο το νεοφιλελεύθερο, νεωτεριστικό «κράτος» θα απομακρύνεται ταχύτατα από τους αυτονόητους δημοκρατικούς θεσμούς. Η οικονομία λοιπόν αντικαθιστά την πολιτική. Για αυτό και εμείς θα πρέπει να αντιστρέψουμε την εκπορευόμενη από τις αγορές λογική περί «τέλους της πολιτικής» με το να αποκαταστήσουμε πλήρως την αξιοπιστία των εννοιών «πόλις», «πολίτης», «πολιτική», ως έννοιες αδιάρρηκτες από την ιστορική διαδρομή της γένεσης της Δημοκρατίας αλλά και της ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού και Ελληνικού διαφωτισμού. Αυτό που θα πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια είναι να ξαναβάλουμε τον «πολίτη» μέσω της συλλογικής συμμετοχής του στα κοινά στο επίκεντρο του πολιτικού συστήματος. Αντί δηλαδή η πλειοψηφία της κοινωνίας να αποτελεί μια αόρατη πολιτική συνιστώσα, να καταφέρουμε την ολική επαναφορά της ως κυρίαρχη δύναμη στο πεδίο λήψης των πολιτικών αποφάσεων.
Αυτό το ευρύ κοινωνικό μέτωπο θα πρέπει να δημιουργηθεί αρχικά ως ο απαραίτητος μοχλός κοινωνικής αντίστασης, εξισορροπώντας την επιθετική πολιτική οποιασδήποτε κυβερνητικής εξουσίας, δυνητικά όμως με την απόκτηση δημιουργικής δυναμικής θα πρέπει να ασκήσει καταλυτική πίεση στα κόμματα της Αριστεράς ως προς την διαμόρφωση από κοινού μιας ηγεμονεύουσας πλειοψηφικής πρότασης λαϊκής εξουσίας. Η διαφορά από τις απόπειρες του παρελθόντος έγκειται στον τρόπο διαμόρφωσης αυτής της πρότασης που σαφώς θα ξεκινά και θα συγκροτείται από τα κάτω, από το ίδιο το «Μέτωπο» και τις κινηματικές του διαδικασίες, ενώ πολύ χρήσιμο θα ήταν να αναλάβει τον κυρίαρχο ρόλο ως προς την αναδιάταξη του Αριστερού πολιτικού δυναμικού καθώς σήμερα καμιά «ηγεμονεύουσα» αριστερή πολιτική δύναμη δεν είναι σε θέση να αναλάβει από μόνη της την ικανή και αναγκαία πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτού του νέου, ενωτικού πόλου λαϊκής εξουσίας. Συνεπώς ο ρόλος αυτού του «Μετώπου» θα είναι διττός και έχει να κάνει, βραχυπρόθεσμα, με την οργάνωση της αντίστασης απέναντι στα στίφη των νεοφιλελεύθερων βαρβάρων (εγχώριων και διεθνών) που συνωστίζονται στην γραμμή εκκίνησης, μακροπρόθεσμα όμως με την κατάθεση στην κοινωνία, μέσω των αντιπροσώπων του, της πρότασης του για την Εθνική ανεξαρτησία μέσω της Λαϊκής κυριαρχίας.
Πιθανά, σε εποχές γενικής λήθης και νεοφιλελεύθερου κοινωνικού κανιβαλισμού τα όσα γράφω να χαρακτηριστούν ως ανεφάρμοστα. Αυτό όμως που ζούμε τώρα, με έκανε να σκέφτομαι ότι για να είναι κάποιος ρεαλιστής στις μέρες μας πρέπει να διεκδικεί το «αδύνατο».
Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Είναι αποκρουστικό, σημειολογικά παραπέμπει σε φασιστική νοοτροπία, το να δέχεται επίθεση ένας απροστάτευτος άνθρωπος στη μέση του δρόμου από ομάδα εξαγριωμένων πολιτών. Ακόμα και εάν ο συγκεκριμένος, πρόκειται περί ενός ακραία νεοφιλελεύθερου πολιτικού, ακόμα και εάν (δείγμα ότι στον «κόσμο» του δεν συμβαίνει τίποτα) την χθεσινή ημέρα επέλεξε να πάει για ψώνια σε γνωστό κοσμηματοπωλείο και στην συνέχεια για καφεδάκι…
Δυστυχώς, εξισώθηκε ο Θύτης με τα θύματα. Από τα δελτία των καναλιών, τους σύγχρονους βρικόλακες που διψούνε για ειδήσεις γεμάτο αίμα, εξαφανίστηκαν οι αναφορές στους δεκάδες τραυματίες της χθεσινής πορείας από τις δυνάμεις καταστολής και μοναδική αναφορά κάθε μισάωρο περίπου, αποτελεί πλέον η θλιβερή εικόνα του κτυπημένου βουλευτή και πρώην υπουργού, που βέβαια σαφώς και έχει το δικό του (μικρό ή μεγάλο) μερίδιο ευθύνης για την έλευση του επαχθούς μνημονίου στην χώρα μας.
Θα έλεγε κανείς, δίχως υπερβολή, ότι τα τελευταία αποθέματα υπομονής του απλού κόσμου, ο οποίος αρχίζει να υφίσταται, να συνειδητοποιεί και να βιώνει τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής του μνημονίου, έχουν προ πολλού εξαντληθεί. Το ίδιο συμβαίνει, όμως, και από την αντίθετη πλευρά. Τα όποια αποθέματα διάθεσης για διάλογο με την κοινωνία είχαν «περισσέψει» στην κυβέρνηση εξαντλήθηκαν, σε μια πρωτοφανή, για τα δημοκρατικά χρονικά της νεοελληνικής πολιτείας, κοινοβουλευτική διαδικασία.
Πλέον, μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά, για χούντα νεωτερίστικων πολιτικών στοιχείων, καθώς μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία, με αντιδημοκρατικό τρόπο, χωρίς ενημέρωση, χωρίς διάλογο με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, με διαδικασίες κατεπείγοντος, με διαγραφές διαφωνούντων, με εκβιασμούς των υπολοίπων «νομοταγών» βουλευτών της, η οποία αποτελεί μειοψηφία στην κοινωνία, υποστηριζόμενη από «εξωτερικές δυνάμεις», υποθηκεύει όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών που θα κληθούν να δημιουργήσουν τη δική τους ζωή, να αφήσουν το διακριτό τους στίγμα στην ιστορία αυτού του τόπου.
Τα στοιχεία που μου επιτρέπουν να δώσω τον συγκεκριμένο πολιτικό χαρακτηρισμό στην σημερινή κυβέρνηση, προφανώς δεν αφορούν την εσωτερική της λειτουργία, Αφορούν όμως απόλυτα το είδος της πολιτικής της σχέσης με το πρωτογενές κύτταρο της κοινωνίας, δηλαδή τον πολίτη.
Σε κάθε προσπάθεια συλλογικής, αλλά και ατομικής αντίδρασης, σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης, σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας, λειτουργεί ένα καλά οργανωμένο δίκτυο, αφενός καταστολής, αφετέρου λοβοτομής, της συνειδησιακής έκρηξης του πολίτη. Οι πραίτορες της κυβέρνησης, ο στρατιωτικός μηχανισμός της, μέσα από την λειτουργία του αυτοαποκαλούμενου Υπουργείου «προστασίας του πολίτη» αποκαλύπτουν το είδος του διαλόγου που επιθυμεί να έχει η συγκεκριμένη κυβέρνηση με τον πολίτη. Χημικά (απαγορευμένη η χρήση τους, με το πρωτόκολλο της Γενεύης 1969 και με τη Σύμβαση του Παρισιού 1993), αναίτιες συλλήψεις, τραυματισμοί δημοσιογράφων, οργάνωση και λειτουργία παρακράτους, ασφαλίτες (σε νεαρή ηλικία, από τις σχολές της αστυνομίας, με παλαιστινιακά μαντήλια στο λαιμό τους) συλλαμβάνουν τον οποιονδήποτε θέλει να διαδηλώσει ή να διαμαρτυρηθεί, πηγαίνοντας ή φεύγοντας από τις συγκεντρώσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο, η διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη, μέσα από την δημιουργία εικονικής πραγματικότητας, με την διασπορά και την εμπέδωση του τρόμου στον απλό πολίτη (που εξακολουθεί να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της κοινωνικής αντίστασης), την απόπειρα διάσπασης του εργατικού κινήματος και την εμφάνιση γκεμπελίστικης νοοτροπίας επιθέσεις στις αριστερές δυνάμεις, ομολογούν το κατ επίφαση δημοκρατικό πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο, το αμέσως επόμενο διάστημα πρόκειται να αναζητηθεί η «κοινωνική συναίνεση». Έτσι, μόλις μια μέρα μετά το χθεσινό όργιο στρατιωτικής καταστολής, ο ερασιτέχνης γκεμπελίσκος (εκ του «Αριστερού» ΠΑΣΟΚ προερχόμενος) υπουργός Χρήστος Παπουτσής, άνοιξε τον εκτοξευτήρα λάσπης, δηλώνοντας στο κοινοβούλιο ότι, όπου διαδηλώνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούνται επεισόδια και προπηλακισμοί. Τώρα, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο μπλόκ του οποίου βρισκόμουν και εγώ, και κατά την στιγμή των επεισοδίων στο Σύνταγμα βρισκόταν στην αρχή της Σταδίου, στην άλλη άκρη της Αθήνας δηλαδή, είχε συμμετοχή στα επεισόδια, αυτό είναι κάτι που μόνο με την επίκληση της τακτικής «ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει» μπορεί να εξηγηθεί.
Η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου επαναλαμβάνεται, όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά ασφαλώς. Η εδραίωση ενός αυταρχικού, αντιδημοκρατικού πολιτεύματος, δεν είναι ανάγκη, σήμερα, να περιλαμβάνει την ανάμειξη του εθνικού στρατού. Τον ίδιο ενεργό ρόλο, ως προς την τοποθέτηση «πολιτικού γύψου» στον ελληνικό λαό, έχουν αναλάβει σήμερα τα διεθνή και εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα. Ο «δανειακός γύψος» με το φάντασμα της ανεργίας και της ανεξέλεγκτης υποβάθμισης της προσωπικής μας ζωής, μαζί με την απώλεια της προσωπικής αξιοπρέπειας του πολίτη, αλλά και την υποχώρηση της εθνικής και συλλογικής αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού σε διεθνές επίπεδο, αποτυπώνει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της περιόδου της δικτατορίας. Χαμηλωμένα κεφάλια, συνολική απογοήτευση, επίκληση του εσωτερικού κινδύνου, αδιαφορία της μονάδας για το «κοινωνικό γίγνεσθαι», ηθική νομιμοποίηση της απραξίας, παραίτηση από διεκδικήσεις, ξεπούλημα και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους και τέλος παραίτηση από την έννοια της «κοινής πολιτείας», μέσα στην οποία μόνο μπορούν να λειτουργήσουν το πολίτευμα και οι θεσμοί της Δημοκρατίας, είναι μερικά μόνο από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του νεωτερίστικου αυταρχικού πολιτεύματος που ελέω Τρόικας και Διεθνούς Νομισαμτικού Ταμείου προσπαθεί να εδραιώσει πολιτικά για τις επόμενες δεκαετίες.
Όταν μέσα σε δύο ημέρες κοινοβουλευτικής ιλαροτραγωδίας, ανατρέπονται οι εργατικές κατακτήσεις των τελευταίων εξήντα χρόνων, πως αλλιώς μπορείς να ονοματοδοτήσεις πολιτικά την σημερινή κυβέρνηση και τις επιλογές της; Ποιον πολιτικό χαρακτηρισμό να χρησιμοποιήσεις για την άβουλη μάζα των «προθύμων» βουλευτών που συνέδεσαν το όνομα τους με την υπερψήφιση νομοσχεδίων που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας; Σε πιο πολιτικό πλαίσιο μπορείς να εντάξεις την χαώδη διαφορά ανάμεσα στον «εσωτερικό κόσμο» των εκπροσώπων του σημερινού πολιτικού συστήματος, με τα περίπου δύο εκατομμύρια έλληνες πολίτες που ζουν στα όρια της φτώχειας;
Υ.Γ1. Πάλι καλά που δεν εμφανίστηκε ο Πάγκαλος στην χθεσινή πορεία. Έμπειρος πολιτικός, γνωρίζει ότι τέτοιες ώρες πρέπει να κρύβεται…
Υ.Γ.2 Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την προσέλευση του κόσμου στην χθεσινή κινητοποίηση, σας έχω ένα βιντεάκι που φαντάζομαι ότι η πολυκαναλική ΥΕΝΕΔ (ναι σωστά διαβάσατε, η ΥΕΝΕΔ) δεν πρόκειται να το δείξει…
Τον έχω παρακολουθήσει σε αρκετές ομιλίες του στην Βουλή. Η τελευταία του παρέμβαση, είχε να κάνει με θέματα ανεργίας, και κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Επιμένει να βρίσκεται μακριά από ξύλινους λόγους, με απόλυτα ποιητική διάθεση, και με συμβολική εμφάνιση στο βήμα, φορώντας ένα βαθύ κόκκινο κοτλέ σακάκι, και από μέσα μπλούζα του Μάη του 68. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι η περίφημη αφίσσα με σύνθημα «LA LUTTE CONTINUE», απεικονίζοντας ένα εργοστάσιο και μια μεγάλη σφιχτή γροθιά. Ναι…καλά το καταλάβατε…λατρεύω τους αιρετικούς συμβολισμούς σε ένα τόσο γκρίζο περιβάλλον όπως είναι η Βουλή.
Θλίβομαι όμως πραγματικά όταν ακούω απόψεις του στύλ » έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι…» …» και οι 300 θέλουν κρέμασμα» …απόψεις που δείχνουν ότι το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται με απίστευτη ταχύτητα. Και επειδή «τα γραπτά μένουν» αποφάσισα να αναδημοσιεύσω ένα από τα πολλά άρθρα που έχει γράψει κατά καιρούς σε εφημερίδες, με την άδεια του φυσικά, και για αυτόν τον λόγο τον ευχαριστώ πολύ. Γιατι απλά, εκτός ότι το συγκεκριμένο κείμενο με εκφράζει απόλυτα, θέλω να δείξω ότι το δικαίωμα στην διαφορετικότητα της παρουσίας, του λόγου και της άποψης είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτουν τα «παγωμένα αισθημάτων» χρόνια που διανύουμε. Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα » Εποχή» στις 19/10.
Ο ανανεωτικός Στάλιν
Στα καλά καθούμενα, όλοι εμείς που αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως ΣΥΡΙΖΑ, βρεθήκαμε στις αρχές αυτού του αιώνα στην δεκαετία του ΄30 στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν μαζί με τους ασήμαντους γραφειοκράτες της δεύτερης γενιάς, έχει επικρατήσει ολοσχερώς στους μηχανισμούς του κόμματος και του κράτους, και εμπεδώνει την ολοκληρωτική πολιτική του κόμματος-κράτους, με τέτοιους διωγμούς που ουδέποτε αποτόλμησε κάποιο τσαρικό καθεστώς. Περίπου ένα 70% έως 80% του στελεχικού δυναμικού των μπολσεβίκων εκτελέστηκε ή εξορίστηκε. Ακόμα και σήμερα ο ακριβής αριθμός των θυμάτων μας είναι άγνωστος. Αυτό που ξέρουμε με ακρίβεια είναι ο αριθμός των φυλακισθέντων και εξορισθέντων που γύρισαν σπίτια τους μετά το θάνατο του Στάλιν. Ήταν είκοσι εκατομμύρια. Το σίγουρο είναι πως ο Στάλιν σκότωσε τόσους πολλούς κομμουνιστές όσους όλοι οι φασίστες μαζί.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, άνοιξαν και τα απόρρητα αρχεία. Μελετητές από όλο τον κόσμο, όχι αναγκαστικά αντικομμουνιστές, ενέσκηψαν σε αυτό το υλικό και μας έδωσαν μια καινούργια γνώση. Ενδεικτικά αναφέρω την έρευνα των αδελφών Μεντβέντιεφ, «Ο Άγνωστος Στάλιν» (Εκδόσεις Καστανιώτη) που πρωτοκυκλοφόρησε το 2003 και το θεωρώ μια από τις πληρέστερες μελέτες του Σταλινικού φαινομένου. Δεν έχει καμία σχέση με τροτσκιστικά ή αναρχικά πονήματα, που όσο δίκιο και αν είχαν στην καταγγελία τους, είχαν μια ιδεολογική επιβάρυνση που νόθευε την επιστημονική τους έρευνα.
Όσοι δεν ανήκουμε στο ΚΚΕ, ένα κόμμα γνήσιο Λενινιστικό-Σταλινικό, και αποτελεί ένα πολύτιμο αντικείμενο μελέτης για το πώς ήταν ο μπολσεβικισμός και η ιστορική του συνέχεια ο σταλινισμός, που εκεί μαθητεύσαμε όλοι, οφείλουμε να μην πεθάνουμε ηλίθιοι. Το δεν «ήξερα», το δεν είχα την «κατάλληλη πληροφόρηση» είναι άλλοθι για την επαναφορά του Στάλιν στις γραμμές μας. Και είναι αυτό που έκανε ο ΣΥΝ με την απόφαση να στείλει επίσημη αντιπροσωπία και μάλιστα με βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Κίνα. Κατά την προσωπική μου άποψη είναι ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα για το ΣΥΡΙΖΑ και ένας απόλυτος ανανεωτικός σταλινισμός από το ΣΥΝ.
Όλοι όσοι αναγνωριζόμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ, μικροί και μεγάλοι, συνιστώσες ή ανένταχτοι, έχουμε ένα πλαίσιο πολιτικής δεοντολογίας που σε κάποια σημεία του είναι διατυπωμένο, αλλά σε άλλα δεν είναι. Πράγμα που σημαίνει πως όλοι έχουμε ένα «ιδεατό» ΣΥΡΙΖΑ στο μυαλό μας, που να χωράει όλους τους υπόλοιπους. Και ας υποθέσουμε πως ο ΣΥΝ είναι υπέρ της θανατικής ποινής στην Κίνα, εγκρίνει τις περίπου 68 περιπτώσεις που επιφέρουν θανατική ποινή στην Κίνα, ακόμα και για μη βίαια εγκλήματα ή είναι υπέρ της ανασφάλιστης εργασίας και θεωρεί το ωρομίσθιο των 0,30 ευρώ ικανοποιητικό, εγώ θα έλεγα δικαίωμά του. Ας βγει και ας τα υπερασπισθεί. Αλλά όχι στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί επιλέγοντας να στείλει ως αντιπρόσωπό του στην Κίνα μια βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, το χρεωνόμαστε όλοι.
Υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις γι΄ αυτήν την πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΣΥΝ και από τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΝ. Κάποια αρθρογραφία ήταν ιδιαίτερη εύστοχη και έντονη. Αισιόδοξο σημάδι. Η αλήθεια δεν βγαίνει πια από το ιερατείο, αλλά από αγωνιστές με σκέψη. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει δοθεί καμία επίσημη απάντηση. Είδαμε μόνο ένα κείμενο της σ. Άννας Φιλίνη στην «Αυγή» με τις προσωπικές της σημειώσεις και ένα ανακοινωθέν του σ. Μπίσκι, που ούτε εκτελέσεις είδε, ούτε υπερεκμετάλλευση, ούτε εγκληματικό καπιταλισμό. Και εδώ έχουμε την πρώτη σοβαρή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ΣΥΝ δεν δώσει μια επίσημη και πειστική απάντηση και το θεωρήσει σαν μια πράξη ρουτίνας, τότε, κατά τη δικιά μου την άποψη, το όλο εγχείρημα του «ΣΥΡΙΖΑ» πρέπει να ξαναζητηθεί
Είναι εποχή να τραβάμε τα πράγματα στα άκρα; Λάθος ερώτημα. Δεν είναι αυτός που διαπιστώνει μια ακραία κατάσταση που πρέπει να χαρακτηρίζεται ως ακραίος και όχι αυτός που κάνει μια ακραία πράξη. Το αριστερό δημοκρατικό κίνημα ανά τους αιώνες δεν έχασε από τις καταγγελίες του, αλλά από τις σιωπές του. Ήδη μετά το θάνατο του Λένιν είχε φανεί πού πήγαινε η ΕΣΣΔ. Οι εγκάθετοι των ΚΚ ανά τον κόσμο συμπαραστάθηκαν στο Στάλιν. Και το νομιμοποίησαν με αποτέλεσμα ο ολοκληρωτισμός να γίνει το ιδανικό των εξεγερμένων κομμουνιστών. Αν και βέβαια αλλιώτικα λειτούργησε ο κομμουνισμός σαν εξέγερση και αλλιώτικα ως κράτος. Όπως και να έχει αυτή η Αριστερά που θέλουμε να φτιάξουμε, θα είναι μια τέτοια δημοκρατία που η ανθρωπότητα δεν θα έχει ξαναδεί και θα βγαίνει μέσα από τα επιτεύγματα της ιστορίας, χωρίς μεσιανισμούς και προφήτες.
ακυβέρνητες πολιτείες 