«Η φτώχεια και η απόγνωση επακολουθούν να μην είναι αρκετές για να γεννήσουν την κοινωνική επανάσταση. Πιθανόν να προκαλέσουν τοπικές εξεγέρσεις όχι όμως μεγάλες και πλατιά εξαπλωμένες μαζικές επαναστάσεις. Για να γίνει αυτό είναι απαραίτητο οι άνθρωποι να εμπνέονται από ένα παγκόσμιο ιδεώδες ανεπτυγμένο ιστορικά μέσα στα ενστικτώδη άδυτα των λαϊκών αισθημάτων».
Είναι μύθος το ότι «όποιος πεινάει εξεγείρεται» ειδικά όταν αναφέρεσαι σε δυτικές κοινωνίες του εικοστού πρώτου αιώνα. Συνήθως το ένστικτο που αναπτύσσεται σε όσους βρίσκονται ή έχουν υπερβεί το όριο της πείνας και της ανέχειας είναι αυτό της επιβίωσης. Το δυνατότερο και πιο σκληρό ένστικτο του ανθρώπου. Το επόμενο στάδιο είναι αυτό της δημιουργίας αρνητικών συναισθημάτων. Σύγχυση, αποκαρδίωση, επιθετικότητα, και μέσω αυτών υποταγή, και τελικά παραίτηση από κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης. Το άτομο επικεντρώνει όλη του την σκέψη και την ενεργητικότητα του στην εξεύρεση λύσης, έστω και προσωρινής, σε καθαρά ατομικό επίπεδο, οδηγούμενο είτε στον κοινωνικό κανιβαλισμό είτε στην πλήρη μοιρολατρική αποδοχή των κοινωνικών συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί. Παράλληλα με την εκβιαστική λογική του συμβιβαμού με έναν εικονικό «ρεαλισμό» έρχεται και η παραδοχή ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να επιβιώσει. Αυτός είναι ο «χρυσός κανόνας» πάνω στον οποίο εδραιώνει την ηγεμονία του ο νεοφιλελευθερισμός συνεπικουρούμενος από όλα τα κέντρα χειραγώγησης και διαμόρφωσης της λεγόμενης «κοινής γνώμης». Το ζητούμενο είναι να παραμείνει η κοινωνία τεμαχισμένη σε ακίνδυνες ή ευκόλως χειραγωγούμενες μονάδες οι οποίες διαμέσου του φόβου «για τα χειρότερα» θα σκύβουν υπομονετικά το κεφάλι.
ακυβέρνητες πολιτείες 