η naomi klein για την κατάσταση στην ελλάδα.

δεν ήξερα, δεν άκουσα, δεν διάβασα…

Την πέμπτη θέση στην εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου καταλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με την νέα δημοσκόπηση της εταιρείας Vprc που δημοσιεύεται αναλυτικά στο αυριανό τεύχος του περιοδικού «Επίκαιρα». 

 

Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η ΝΔ με 30,5%, την δεύτερη η Δημοκρατική Αριστερά με 13%, ενώ τις επόμενες δύο θέσεις μοιράζονται ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με το ίδιο ακριβώς ποσοστό(12,5%). Το ΠΑΣΟΚ έρχεται πέμπτο, με ελαφρώς χαμηλότερο ποσοστό (12%) από τα προηγούμενα τρία κόμματα.

Η νέα δημοσκόπηση αποτυπώνει την κρίση του πολιτικού συστήματος με την διάχυση της ψήφου σε πολλά κόμματα, από τα οποία το ΛΑΟΣ, που βρίσκεται σε καθοδική πορεία, διεκδικεί ποσοστό 6%. Οι Οικολόγοι Πράσινοι συνεχίζουν να βρίσκονται στο όριακό για την είσοδο στη Βουλή 3%, ενώ η Δημοκρατική Συμμαχία, το Αρμα Πολιτών και η Χρυσή Αυγή μοιράζονται το ίδιο ποσοστό(2.5%). Περίπου 1% κερδίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 0,7% το Κόμμα Κυνηγών, που εμφανίζεται πλέον σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Τα εντυπωσιακά αυτά αποτελέσματα, αν αποτυπωθούν και στις επόμενες δημοσκοπήσεις, μεγαλώνουν την αβεβαιότητα για τις μετεκλογικές πολιτικές εξελίξεις: η ΝΔ που δεν χάνει αλλά και δεν κερδίζει σε εκλογική δύναμη, δεν μπορεί να σχηματίσει συμμαχική κυβέρνηση ούτε με το ΛΑΟΣ ούτε όμως και με το ΠΑΣΟΚ, αν τα δύο τελευταία συνεχίσουν την καθοδική τους πορεία. Περισσότερα ομως στοιχεία και αναλύσεις , παράλληλα με την δημοσίευση των εντυπωσιακών νέων δεδομένων στα «Επίκαιρα».

από το tvxs

είναι εθνικό ότι είναι αληθινό…

Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση. Umberto Eco

Η όποια ισχύ της Δημοκρατίας πηγάζει από μια απλή αλλά ουσιαστική παραδοχή: Την δυνατότητα συμμετοχής και έκφρασης του πολίτη σε θέματα που αφορούν την διαμόρφωση της ζωής του, της καθημερινότητας του. Στην εποχή της «Μεταδημοκρατίας» στην οποία εισήλθε με πολύ βίαιο τρόπο η χώρα τα δύο τελευταία χρόνια φαίνεται ότι ακόμα και τα αυτονόητα σταμάτησαν να ισχύουν. Έχει παρατηρηθεί ότι στις χώρες που εμπλέκεται το Δ.Ν.Τ. η δυνατότητα του λαού να προσφύγει στην εκλογική διαδικασία έχει περιορισθεί στο ελάχιστο δυνατό.  Αυτό που προκαλεί εντύπωση (σχετική) είναι το γεγονός ότι σε αγαστή συνεργασία με τους κυρίαρχους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αποπειράται να καταλυθεί ακόμα και το Φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό αστικό σύστημα το οποίο σαφώς ορίζει ως την πιο ασφαλή μέθοδο για την επίλυση πολιτικών κρίσεων την προσφυγή στην ετυμηγορία του λαού. Κοινώς, αυτό που ακούγεται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό : «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» τείνει να μετεξελιχθεί σε «ακόμα και αν δεν υπάρχουν εμείς θα πρέπει να τα δημιουργήσουμε». 

 Aυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας την τελευταία εβδομάδα προφανώς δεν έχει σχέση με κανένα είδος Δημοκρατίας. Η όλη συζήτηση εξαντλείται στο θέμα των προσώπων που θα συγκροτήσουν μια κυβέρνηση διορισμένη και όχι εκλεγμένη ενώ καμία αναφορά δεν γίνεται στις πολιτικές αποφάσεις που θα παρθούν και που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση  θα επιβληθεί κυρίως από την πίεση που ασκούν τόσο οι περίφημοι πλέον «Ευρωπαϊκοί εταίροι» όσο και τα εγχώρια καθεστωτικά ΜΜΕ που καθημερινά λοιδορούν το ίδιο πολιτικό προσωπικό  το οποίο στην συνέχεια εγκαλούν για ολιγωρία στην συγκρότηση κυβέρνησης «Εθνικής σωτηρίας». Πρόκειται για θέατρο παραλόγου. Στην ουσία όσοι πολιτικοί χώροι και πρόσωπα εφάρμοσαν τις γνωστές διαχρονικές καταστρεπτικές πολιτικές καλούνται τώρα να μεταμορφωθούν σε «υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις» και να σώσουν την χώρα από την έλευση περίπου του «Αντίχριστου».  Στο μεταξύ υποχρεώνονται να υπογράψουν «δήλωση πολιτικής νομιμοφροσύνης» προς τους δανειστές της χώρας αποδεχόμενοι πλήρως όλους τους όρους μιας «αρχικής συμφωνίας» που ακόμα δεν έχει κοινοποιηθεί και που μέρος αυτής είναι υπό «σχετική διαπραγμάτευση». Αυτή η απίστευτα ταπεινωτική εξέλιξη για την ίδια την χώρα και το κυρίαρχο πολιτικό της σύστημα παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως «αναγκαίο κακό» με τα γελοία επιχειρήματα ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο», «δεν μας πιστεύουν πια».

Το γαϊτανάκι του φόβου και της υστερίας δεν έχει τελειωμό. Το καθεστώς της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» ποτίζει καθημερινά όλα τα κύτταρα του ανθρώπινου εγκεφάλου με τις απαραίτητες δόσεις καταστροφολογίας δημιουργώντας παράλληλα μια εικονική πραγματικότητα στην οποία ο πολίτης με εκβιαστικό τρόπο αναγκάζεται να «συμμετέχει» χωρίς να του παρέχεται η παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης, εγκαταλελειμμένος και απομονωμένος να συζεί με τους χειρότερους εφιάλτες του για τον ίδιο και την οικογένεια του. Έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο όπου η τηλεοπτική εικόνα ρυθμίζει απόλυτα την ψυχοσύνθεση του ατόμου. Επιχειρούν να δημιουργήσουν την κοινωνία του «πνευματικού ραγιαδισμού». Εννοείται, ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την αδιάρρηκτη ηγεμονία της εικόνας αυτής είναι οι οποιεσδήποτε «φωνές αντίστασης» από τον πολιτικό και ακαδημαϊκό κόσμο εντέχνως να εξαφανίζονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ επιβάλλοντας με αυτό τον τρόπο την απόλυτη ομοιογένεια του «παθητικού». Στο «κάδρο» υπάρχει άπλετος χώρος μόνο για όσες πολιτικές δυνάμεις  αυτοπροσδιορίζονται ως «υπεύθυνες», ανεξαρτήτως κοινοβουλευτικού μεγέθους και πολιτικής επιρροής στην κοινωνία, αρκεί να  δέχονται να «διερευνήσουν» την πιθανότητα στήριξης ή συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση που ακόμα και μισή ώρα πριν ανακοινωθεί, ο λαός δεν γνωρίζει τα πρόσωπα αλλά κυρίως τις πολιτικές που θα εφαρμοσθούν. Οργανώνεται έτσι ένας διάλογος μεταξύ κωφών και «προθύμων» τηλεοπτικών μαϊντανών οι οποίοι εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα απαραίτητα «πεντάλεπτα διασημότητας» μαζί με την θλιβερή παρουσία ανδρείκελων ακαδημαϊκών – οικονομολόγων  οι οποίοι ομνύουν στην λογική του «αναπόφευκτου».

Ξεχνούν όλοι τους ότι ανάλογα «αναπόφευκτα διλλήματα» έθεσαν εν αμφιβόλω ακόμα και την εθνική υπόσταση της χώρας. Συνέπεια αυτού έχουμε σήμερα την πλήρη διαστρέβλωση στην καταγραφή της νεοελληνικής σύγχρονης Ιστορίας. Επίσης ξεχνούν αυτό που ο Διονύσιος Σολωμός ορίζει σαν αληθινό ότι δηλαδή η αλήθεια προέχει της προκατασκευασμένης πατριδοκαπηλίας. Γνωρίζουν πολύ καλά  το γεγονός ότι οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο  τους ξεπερνούν και ότι οι όποιες «αναδιπλώσεις» έχουν καταληκτική ημερομηνία ενώ προσπαθούν απεγνωσμένα να σώσουν το τομάρι τους από την οργή του απλού κόσμου. Είναι η ίδια πολιτική και οικονομική παρασιτική τάξη η οποία φέρει στο ακέραιο την διαχρονική ευθύνη όχι μόνο για την διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας  αλλά και για την εκ νέου πιθανή προέλαση  ενός καλυμμένου (αρχικά) εθνικισμού (ιδεολογικού και οικονομικού).

Η μοναδική ελπίδα του λαού μας είναι να «μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό».

 

η απατηλή ματαιοδοξία της εξουσίας.

Πρόκειται απλά περί ηλίθιων εάν πιστεύουν ότι με νυκτερινούς εφόδους όπως οι «μπράβοι» σε νυκτερινά κέντρα μπορούν να διαλύσουν το κίνημα της πλατείας. Μπορείς να ξηλώσεις (προσωρινά) τις σκηνές, δεν μπορείς όμως να διαλύσεις την οργή, την αγανάκτηση και την αποφασιστικότητα. Γιατί πολύ απλά, είναι συναισθήματα που φωλιάζουν στα μυαλά, στις ψυχές, στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Πόσο βαθιά απολίτικοι, νεοσυντηρητικοί και με αποκλίνουσες κοινωνικές συμπεριφορές μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται οι «μπροστινοί» της κυβέρνησης τύπου Καμίνη και οι υπόλοιποι χρηματοδοτούμενοι κυβερνητικοί δημοσιογραφίσκοι; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι όσο δεν εκλείπουν οι βαθύτερες αιτίες που γενούν τις κινητοποιήσεις και τα κινήματα όσους τόνους χημικά και «δημοσιογραφική λάσπη» να ρίξεις αυτά θα είναι εκεί περισσότερα οργισμένα και αποφασισμένα όσο ποτέ άλλοτε.  

Βιώνουμε κάτι σαν την νηνεμία πριν την θύελλα. Είναι σαν να βρισκόμαστε στο κέντρο μιας «λευκής καταιγίδας».

αφιερωμένο στα 154 τομάρια του ΜΠΑΤΣΟΚ…

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Το σκηνικό έχει ήδη στηθεί…μερικές δοκιμές μόνο υπολείπονται….
Φώτα…κάμερα…πάμε….

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

Γράμμα της Fee Marie Meyer

Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, ! τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γι’ αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.

Όσον αφορά στην «υπόθεσή» μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα  -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην ελλάδα) και –φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο «οικογενειακό» μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε «αυτές πάνε όλες με όλους»-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.

Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12^ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες». Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στ! ο αίτημα μου για δικηγόρο.

Έχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.

Έτσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο…

Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ως το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Έτοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι…

Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ως σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.

Όταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απ’ όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη «διεθνή τρομοκρατία». Άρχισε να μου κάνει «φιλική κουβεντούλα» σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι «καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει»… Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου…

Βέβαια, έκανα αρκετά. Όπως είπε και η εισαγγελέας, «κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά» πράγματα από το σπίτι μου… βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και… έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!

Αν θέλει να με φυλακίσει γι’ αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Πάντα θα είμαι στην όχθη των καταπιεσμένων και όχι των εκμεταλλευτών, πάντα, μέχρι να μην υπάρχει πια εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τον άνθρωπο στα ζώα και τη φύση. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών –είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Έχει σχέσεις με πολλούς  ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.

…Οπλίσατε επί σκοπό και εκτελέστε μας στον τοίχο της Καισαριανής…

Θέλω να σταθώ για λίγο στους μηχανισμούς κατακρεούργησης της αξιοπρέπειας που εφαρμόζουν στην αντιτρομοκρατική. Τα κελιά που σε βάζουν είναι περίπου 2,50 επί 50, με μια κίτρινη λάμπα να καίει συνεχώς. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, πρέπει από αυτούς να ζητάς ακόμα και την ικανοποίηση των βασικών ζωτικών σου λειτουργιών. Γνωρίζω ότι οι συγκατηγορούμενοι σύντροφοι πέρασαν πολλοί πιο δύσκολα, καθώς βρισκόταν εκεί από την Πέμπτη, ενώ δεν τους είχε επιτραπεί καμία επικοινωνία με δικηγόρο. Δεν τους έδιναν τα τρόφιμα που έφεραν σύντροφοι, καθώς αρνούμασταν να δεχτούμε οποιαδήποτε τροφή απο αυτούς, και τέλος τους άφηναν να λύνουν νοητικά σταυρόλεξα, μη δίνοντας τους μολύβι. Φοβήθηκαν μάλλον μην αποδράσουν…

Κάπου κάποτε διάβασα ότι το κύρος ενός πολιτικού καθεστώτος φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ελλάς το μεγαλείο σου!

Η εποχή που ζούμε είναι ευμετάβλητη, παράξενη, αλλάζει συνεχώς. Η εξουσία σε εποχές θεσμικής και οικονομικής κρίσης πάντα παίζει με το καρότο και το μαστίγιο, το φόβο και την ασφάλεια. Θέλουν κανένας να μην αντιδρά σε τίποτα, να μην μιλά, να μην κοιτάζει κανείς γύρω του, κανείς να μην σκέφτεται διαφορετικά, να μην σκέφτεται γενικά. Λοβοτομείτε μας εκ γενετής, να τελειώνουμε!

Προσπαθούν να επιβάλουν παντού την τρομαχτική και απόλυτη ομοιομορφία τους, την απόλυτα, εξονυχιστικά μελετημένη απανθρωπιά τους.

Στον ελλαδικό χώρο αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περίπου 40 κρατούμενοι για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν δικαστεί, κι όμως βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλοι δεν δικάζονται με ανοιχτή και δημόσια δίκη, άλλοι κρατούνται δίχως να υπάρχει το παραμικρό εις βάρους τους, με βάση το φρόνημά τους, την αλληλέγγυα στάση ζωής που επιδεικνύουν και τις προσωπικές τους σχέσεις.

Θέλουν όλο και πιο συντηρητικά, όλο και πιο φασιστικά να επιβάλουν την απομόνωση, τη μοναξιά, τη λογική του «ο καθένας για την πάρτη του» και μονάχα να βλέπουμε όλοι τις μεσημεριανές εκπομπές τους, να καταναλώνουμε υποκατάστατα ζωής, ψέματα, θέαμα. Να μη μιλάμε με γνωστούς, μην πηγαίνουμε και μην καλούμε σε σπίτια, να μην ξέρουμε κανέναν, ή να του ζητάμε πιο πριν να μας γνωστοποιήσει το φάκελό του στην ασφάλεια, άσε καλύτερα, μπορεί να μπλέξουμε.

Θέλουν να μη νιώθουμε, να λειτουργούμε μόνο βάση των χαμηλότερων ενστίκτων της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, βάση του σαδισμού της «κλειδαρότρυπας» να παίρνουμε μάτι τις ζωές άλλων, χάνοντας τη δική μας.

Θέλουν να μισούμε, να εξορίσουμε στο «πυρ το εξώτερον» κάθε τι διαφορετικό, ανθρώπους από άλλα μέρη, συναδέλφους από άλλους κλάδους, όποιον σκέφτεται ή ζει διαφορετικά.

Όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, πρέπει να τους μισούμε, καθώς το μίσος τρέφει τον φόβο και αντίστροφα.

Σε αυτόν το φόβο βρίσκουν πάτημα για να επιβάλουν τη νεκρική τους ασφάλεια, ως επιθανάτιο ρόγχο μιας κοινωνίας που απαρνείται τους τελευταίους δεσμούς που την ορίζουν ως τέτοια.

Μονάχα τρεις λέξεις, πιστεύω, φτάνουν για να καθοριστεί το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο. Αξιοπρέπεια-Ελευθερία-Αλληλεγγύη. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τις άλλες δυο, καμία δεν πέφτει από τον ουρανό. Θέλουν τιμή και τόλμη. Αυτές είναι όμως οι δύσκολες έννοιες που δίνουν στον άνθρωπο υπόσταση, που μετατρέπουν την επιβίωση σε ζωή.

Μπορούν να μας ελέγχουν, να μας κομματιάζουν και να μας απομονώνουν μονάχα όσο μένουμε με την πλάτη σκυμμένη κάτω από το μαστίγιο, να κυνηγάμε το εκάστοτε καρότο.

Ας αντισταθούμε! Μόλις σηκώσουμε το κεφάλι και αντικρύσουμε τον εαυτό μας και τους απέναντι ξανά στα μάτια, το σαθρό τους οικοδόμημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή η καταστροφή να έπεσε στο σπίτι του γείτονα, αλλά αύριο θα είναι στο δικό σου.

Ας αντισταθούμε! Γιατί, παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι. Παντού και πάντα, κάθε μοναδική στιγμούλα που κάποιος υψώνει το βλέμμα στον ουρανό και στο απέραντο του ορίζοντα που ξέχασε από παιδί, ξαναγεννιέται το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.

Φτάνει, αρκετά τους ανεχτήκαμε! Αγώνας για την γη ολάκερη και την ελευθερία, αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας

Το κράτος και τα μίντια είναι οι μόνοι τρομοκράτες.

Η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται, πέρα από όπλο μας, είναι και δεδομένη.

Παραφράζοντας το γνωστό ποίημα: Όταν ήρθαν να πάρουν το γείτονά μου, δεν μίλησα, ήταν ξένος. Όταν αργότερα ήρθαν να πάρουν τον επόμενο, ήταν τσιγγάνος, πάλι δε μίλησα. Μετά πήραν και τον φτωχό, τον αλήτη, τον αναρχικό, τον αριστερό….Τελικά ήρθαν να πάρουν κι εμένα… ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ…

αναδημοσίευση από το Athens indymedia.org

η χούντα δεν τελείωσε το ̒73.

                                         photo apo to pontiki

 

Ας το  ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Είναι αποκρουστικό, σημειολογικά παραπέμπει σε φασιστική νοοτροπία, το να δέχεται επίθεση ένας απροστάτευτος άνθρωπος στη μέση του δρόμου από ομάδα εξαγριωμένων πολιτών. Ακόμα και εάν ο συγκεκριμένος, πρόκειται περί ενός ακραία νεοφιλελεύθερου πολιτικού, ακόμα και εάν (δείγμα ότι στον «κόσμο» του δεν συμβαίνει τίποτα) την χθεσινή ημέρα επέλεξε να πάει για ψώνια σε γνωστό κοσμηματοπωλείο και στην συνέχεια για καφεδάκι…

Δυστυχώς, εξισώθηκε ο Θύτης με τα θύματα. Από τα δελτία των καναλιών, τους σύγχρονους βρικόλακες που διψούνε για ειδήσεις γεμάτο αίμα, εξαφανίστηκαν οι αναφορές στους δεκάδες τραυματίες της χθεσινής πορείας από τις δυνάμεις καταστολής και μοναδική αναφορά κάθε μισάωρο περίπου, αποτελεί πλέον η θλιβερή εικόνα του κτυπημένου βουλευτή και πρώην υπουργού, που βέβαια σαφώς και έχει το δικό του (μικρό ή μεγάλο) μερίδιο ευθύνης για την έλευση του επαχθούς μνημονίου στην χώρα μας.

Θα έλεγε κανείς, δίχως υπερβολή, ότι τα τελευταία αποθέματα υπομονής του απλού κόσμου, ο οποίος αρχίζει να υφίσταται, να συνειδητοποιεί και να βιώνει τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής του μνημονίου, έχουν προ πολλού εξαντληθεί.  Το ίδιο συμβαίνει, όμως, και από την αντίθετη πλευρά. Τα όποια αποθέματα διάθεσης για διάλογο με την κοινωνία είχαν «περισσέψει» στην κυβέρνηση εξαντλήθηκαν, σε μια πρωτοφανή, για τα δημοκρατικά χρονικά της νεοελληνικής πολιτείας, κοινοβουλευτική διαδικασία.

Πλέον, μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά,  για χούντα νεωτερίστικων πολιτικών στοιχείων, καθώς μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία, με αντιδημοκρατικό τρόπο, χωρίς ενημέρωση, χωρίς διάλογο με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, με διαδικασίες κατεπείγοντος, με διαγραφές διαφωνούντων, με εκβιασμούς των υπολοίπων «νομοταγών» βουλευτών της, η οποία αποτελεί μειοψηφία στην κοινωνία, υποστηριζόμενη από «εξωτερικές δυνάμεις», υποθηκεύει όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών που θα κληθούν να δημιουργήσουν τη δική τους ζωή, να αφήσουν το διακριτό τους στίγμα στην ιστορία αυτού του τόπου.

Τα στοιχεία που μου επιτρέπουν να δώσω τον συγκεκριμένο πολιτικό χαρακτηρισμό στην σημερινή κυβέρνηση, προφανώς δεν αφορούν την εσωτερική της λειτουργία, Αφορούν όμως απόλυτα το είδος της πολιτικής της σχέσης με το πρωτογενές κύτταρο της  κοινωνίας, δηλαδή τον πολίτη.

Σε κάθε προσπάθεια συλλογικής, αλλά και ατομικής αντίδρασης, σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης, σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας, λειτουργεί ένα καλά οργανωμένο δίκτυο, αφενός καταστολής, αφετέρου λοβοτομής, της συνειδησιακής έκρηξης του πολίτη. Οι πραίτορες της κυβέρνησης, ο στρατιωτικός μηχανισμός της, μέσα από την λειτουργία του αυτοαποκαλούμενου Υπουργείου «προστασίας του πολίτη» αποκαλύπτουν το είδος του διαλόγου που επιθυμεί να έχει η συγκεκριμένη κυβέρνηση με τον πολίτη. Χημικά (απαγορευμένη η χρήση τους, με το πρωτόκολλο της Γενεύης 1969 και με τη Σύμβαση του Παρισιού 1993), αναίτιες συλλήψεις, τραυματισμοί δημοσιογράφων, οργάνωση και λειτουργία παρακράτους, ασφαλίτες (σε νεαρή ηλικία, από τις σχολές της αστυνομίας, με παλαιστινιακά μαντήλια στο λαιμό τους) συλλαμβάνουν τον οποιονδήποτε θέλει να διαδηλώσει ή να διαμαρτυρηθεί, πηγαίνοντας ή φεύγοντας από τις συγκεντρώσεις.

Σε πολιτικό επίπεδο, η διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη, μέσα από την δημιουργία εικονικής πραγματικότητας, με την διασπορά και την εμπέδωση του τρόμου στον απλό πολίτη (που εξακολουθεί να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της κοινωνικής αντίστασης), την απόπειρα διάσπασης του εργατικού κινήματος και την εμφάνιση γκεμπελίστικης νοοτροπίας επιθέσεις στις αριστερές δυνάμεις, ομολογούν το κατ επίφαση δημοκρατικό πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο, το αμέσως επόμενο διάστημα πρόκειται να αναζητηθεί η «κοινωνική συναίνεση». Έτσι, μόλις μια μέρα μετά το χθεσινό όργιο στρατιωτικής καταστολής, ο ερασιτέχνης γκεμπελίσκος (εκ του «Αριστερού» ΠΑΣΟΚ προερχόμενος) υπουργός Χρήστος Παπουτσής, άνοιξε τον εκτοξευτήρα λάσπης, δηλώνοντας στο κοινοβούλιο ότι, όπου διαδηλώνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούνται επεισόδια και προπηλακισμοί. Τώρα, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο μπλόκ του οποίου βρισκόμουν και εγώ, και κατά την στιγμή των επεισοδίων στο Σύνταγμα βρισκόταν στην αρχή της Σταδίου, στην άλλη άκρη της Αθήνας δηλαδή, είχε συμμετοχή στα επεισόδια, αυτό είναι κάτι που μόνο με την επίκληση της τακτικής «ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει»  μπορεί να εξηγηθεί.  

Η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου επαναλαμβάνεται, όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά ασφαλώς. Η εδραίωση ενός αυταρχικού, αντιδημοκρατικού πολιτεύματος, δεν είναι ανάγκη, σήμερα,  να περιλαμβάνει την ανάμειξη του εθνικού στρατού. Τον ίδιο ενεργό ρόλο, ως προς την τοποθέτηση «πολιτικού γύψου» στον ελληνικό λαό, έχουν αναλάβει σήμερα τα διεθνή και εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα. Ο «δανειακός γύψος» με το φάντασμα της ανεργίας και της ανεξέλεγκτης υποβάθμισης της προσωπικής μας ζωής, μαζί με την απώλεια της προσωπικής αξιοπρέπειας του πολίτη, αλλά και την υποχώρηση της εθνικής και συλλογικής αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού σε διεθνές επίπεδο, αποτυπώνει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της περιόδου της δικτατορίας. Χαμηλωμένα κεφάλια, συνολική απογοήτευση, επίκληση του εσωτερικού κινδύνου, αδιαφορία της μονάδας για το «κοινωνικό γίγνεσθαι», ηθική νομιμοποίηση της απραξίας, παραίτηση από διεκδικήσεις, ξεπούλημα και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους και τέλος παραίτηση από την έννοια της «κοινής πολιτείας», μέσα στην οποία μόνο μπορούν να λειτουργήσουν το πολίτευμα  και οι θεσμοί της Δημοκρατίας, είναι μερικά μόνο από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του νεωτερίστικου αυταρχικού πολιτεύματος που ελέω Τρόικας και Διεθνούς Νομισαμτικού Ταμείου προσπαθεί να εδραιώσει πολιτικά για τις επόμενες δεκαετίες. 

Όταν μέσα σε δύο ημέρες κοινοβουλευτικής ιλαροτραγωδίας, ανατρέπονται οι εργατικές κατακτήσεις των τελευταίων εξήντα χρόνων, πως αλλιώς μπορείς να ονοματοδοτήσεις πολιτικά την σημερινή κυβέρνηση και τις επιλογές της; Ποιον πολιτικό χαρακτηρισμό να χρησιμοποιήσεις για την άβουλη μάζα των «προθύμων» βουλευτών που συνέδεσαν το όνομα τους με την υπερψήφιση νομοσχεδίων που διαλύουν  τον κοινωνικό ιστό της χώρας; Σε πιο πολιτικό πλαίσιο μπορείς να εντάξεις την χαώδη διαφορά ανάμεσα στον «εσωτερικό κόσμο» των εκπροσώπων του σημερινού πολιτικού συστήματος, με τα περίπου δύο εκατομμύρια έλληνες πολίτες που ζουν στα όρια της φτώχειας;

 

Υ.Γ1. Πάλι καλά που δεν εμφανίστηκε ο Πάγκαλος στην χθεσινή πορεία. Έμπειρος πολιτικός, γνωρίζει ότι τέτοιες ώρες πρέπει να κρύβεται…

Υ.Γ.2 Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την προσέλευση του κόσμου στην χθεσινή κινητοποίηση, σας έχω ένα βιντεάκι που φαντάζομαι ότι η πολυκαναλική ΥΕΝΕΔ (ναι σωστά διαβάσατε, η ΥΕΝΕΔ) δεν πρόκειται να το δείξει…