δεν θα γίνεις «έλληνας» ποτέ…

….τήν τε γὰρ πόλιν κοινὴν παρέχομεν, και οὐκ ἔστιν ὅτε ξενηλασίαις ἀπείργομέν τινα ἢ μαθήματος ἢ θεάματος» (Την πόλη μας την παρέχουμε ανοιχτή, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε μάθημα ή θέαμα…)- Περικλέους Επιτάφιος Λόγος, Θουκυδίδου Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, εδάφιο 39.

Το ιδιαίτερο σε αυτή την παράγραφο έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι σκιαγραφεί μία από τις μεθόδους προετοιμασίας της Δημοκρατικής Αθήνας για τον επερχόμενο πόλεμο με την ολιγαρχική Σπάρτη, κατά το έτος 431 Π.Χ.

Δεν έχει κανείς την απαίτηση οι «Ελληνόπαιδες» των επίλεκτων δυνάμεων να έχουν διαβάσει Θουκυδίδη. Δεν περιμένει κανείς ότι αυτοί οι απίστευτοι τύποι είναι γνώστες της Ελληνικής ιστορίας. Τους αρέσει απλά να την χρησιμοποιούν αποσπασματικά και κατά το δοκούν.  Μείζονος σημασίας θέμα όμως, προκύπτει με τις δηλώσεις συγκάλυψης τύπου «απλά…δεν έπρεπε να τα λένε αυτά σε ανοικτό χώρο, σε δημόσιο χώρο…» που έγιναν όχι μόνο από βουλευτές του ΛΑΟΣ αλλά και από κάποιους «δημοκρατικούς» δημοσιογράφους. Συγκεκριμένα, Δημοσιογράφου στο ΣΚΑΙ TV.

Δηλαδή, για να καταλάβουμε, εάν αυτά τα συνθήματα ανακυκλώνονται σε κλειστές αίθουσες «συνεδριάσεων» ή σε στρατόπεδα εκπαίδευσης του Ελληνικού στρατού, προφανώς «δεν υπάρχει πρόβλημα». Από παλιά, από πολύ παλιά ο στρουθοκαμηλισμός αποτελεί έναν από τους βασικότερους μοχλούς κοινωνικής συγκρότησης της χώρας μας. Είναι κοινή διαπίστωση όλων των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών, ότι το «φίδι» έχει προ πολλού σπάσει το κέλυφος του αυγού και έχει ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες στο να «τσεκάρει», στο να δοκιμάσει τις αντοχές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Με ενοχλεί, αν και δεν με αιφνιδιάζει καθόλου, το γεγονός ότι η κοινή συλλογική συνείδηση ενός ευάριθμου διαταξικού κοινωνικού στρώματος εμφανίζεται «δεκτική» -δεν βρίσκω πιο κομψή έκφραση- σε αναλόγου είδους συνθηματολογία. Να βρισκόμαστε άραγε ένα βήμα πριν την πλήρη υιοθέτηση τους;

Η έντεχνη και πολλές φορές υποκριτική «αδιαφορία» με την οποία μεγάλο μέρος της νεοελληνικής κοινής γνώμης υποδέχεται τέτοιες είδους συμπεριφορές, εν είδει «μεμονωμένου περιστατικού» μιας απλής καθημερινότητας, με βάζει σε σκέψεις. Είναι τόσα πολλά τα «μεμονωμένα περιστατικά» το τελευταίο διάστημα, που τείνουν να συγκροτήσουν μια νέα «πλατφόρμα συνεχόμενων περιστατικών». Να σημειώσουμε ότι υπάρχει ήδη από τις προηγούμενες εκλογές μια «πλατφόρμα» κρυφής ψήφου ή κρυφής συμπάθειας προς το ΛΑΟΣ.  Αποτελεί απλά την «αρχή της εκούσιας αποδοχής». Υπάρχουν όλα εκείνα τα απαραίτητα δομικά κοινωνικά χαρακτηριστικά τα οποία είναι ικανά να δημιουργήσουν έναν ακροδεξιό χώρο της τάξεως του 10% σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

Δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομική κρίση, συμφωνώ ότι σε συνθήκες κοινωνικής όξυνσης η συγκεκριμένη «κρυφή συμπάθεια» εκκολάπτεται γρηγορότερα, όταν αδύναμα πολιτικά υποκείμενα υπερασπίζονται την Δημοκρατία και την ιστορία, όσο με την εν γένει διαμορφούμενη πολιτιστική κουλτούρα στον τόπο μας. Ο φασισμός, έχω την αίσθηση, δεν αποτελεί απλά ένα πολιτικό σύστημα, αλλά κυρίως εμπεριέχεται στην καθημερινή κουλτούρα μιας κοινωνικής χρηστικότητας έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται στις μέρες μας. Προφανώς για να αναπτυχθεί σαν κοινωνικό φαινόμενο, χρειάζεται απαραίτητα στο αρχικό στάδιο διαμόρφωσης του, μια σιωπηρή αποδοχή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, έτσι ώστε να εμπεδωθεί στο μυαλό του πολίτη σαν μια «μη ακραία πολιτική και πολιτιστική συμπεριφορά», εξέλιξη η οποία πιθανότατα θα οδηγήσει αυτόματα στην αποδοχή παρόμοιων ρατσιστικών πρακτικών με συχνή επαναληψιμότητα.

Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι η «βία» σε επίπεδο καθημερινών διαπροσωπικών σχέσεων είναι αυτή που «θρέφει» τον φασισμό. Είτε αυτή προέρχεται από την τηλεόραση (επιλεγμένες ταινίες, βία της κλειδαρότρυπας σε μονοθεματικά δελτία και μεσημεριάτικες εκπομπές,) είτε σε χώρους εργασίας, είτε ακόμα επίδειξη βίας στον τρόπο διατροφής μας, στη σχέση συμβίωσης με την φύση και την στυγνή εμπορική εκμετάλλευση της, στον ανύπαρκτο σεβασμό της ζωής από την οδική συμπεριφορά μας στους δρόμους, στο τρόπο διασκέδασης μας, στην επίδειξη της μοναδικής και απόλυτης δύναμης της «Θεικής τιμωρίας» σε περίπτωση «αμαρτήματος», στην καθημερινή υφιστάμενη βία από τις οικονομικές συναλλαγές μας με τους εκπροσώπους της αγοραίας αγοράς, στην βία της καταστολής επί του δικαιώματος της διαφορετικότητας, την βία της στοχοποίησης από τις «αρχές του κράτους», την βία της «περιούσιας ανωτερότητας» έναντι των μεταναστών της «λαθραίας ζωής».  Δεν τολμώ καν να ανοίξω το θέμα με την βία που υφίσταται μεγάλη μερίδα των γυναικών, στην καθημερινή τους προσπάθεια να λειτουργήσουν σαν αυτόνομες προσωπικότητες, σαν αναπόσπαστο κομμάτι μιας απαραίτητης ισόρροπου κοινωνικής ανάπτυξης. Πλείστα όσα παραδείγματα από συνθήματα που εκφωνούνται κατά την περίοδο εκπαίδευσης των νεοσύλλεκτων φαντάρων. Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτά τα συνθήματα «υιοθετούνται» εν ήδοι «πλακίτσας». Όλα κάπως έτσι ξεκινάνε, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο ολοκληρώνονται εν μέσω σταδιακής απόκτησης μιας συγκεκριμένης αντικοινωνικής νοοτροπίας που χαρακτηρίζουν την θεματική εξέλιξη και συγκρότηση αυτού που συνήθως ονομάζουμε «διάπλαση χαρακτήρα». Η κοινωνία που δημιουργεί, παράγει, μαθαίνει να ζει, να ανέχεται, κάθε μορφή βίας σαν κυρίαρχο συστατικό του τρόπου οργάνωσης της, μπορεί να ονομάζεται μόνο κατ’ ευφημισμό «Δημοκρατική».

Η ευθύνη του Αριστερού κινήματος απορρέει από τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο. Δεν φτάνει να μιλάς μόνο με οικονομετρικούς όρους. Θα πρέπει πρώτα να συγκροτήσεις την απάντηση σου σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, γιατί το οικονομικό έπεται της πολιτικού. Ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός είναι γέννημα- θρέμμα, μεθοδολογικό εργαλείο, του ιδεολογικού φασισμού της ολιγαρχίας, συνεπικουρούμενη από μερίδα της αστικής τάξης, η οποία προσπαθεί φευγαλέα να «μιμηθεί» ανάλογες συμπεριφορές στην προσπάθεια της να συμμετέχει στην αναδιανομή του πλούτου από το «κλειστό λόμπυ» της ολιγαρχικής οικονομικής ελίτ, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι παίζει τον ρόλο του «ανακυκλώσιμου υλικού», ενός ανθρώπινου υλικού που θα αποτελέσει το πρώτο «κύμα απωλειών» των επιθετικών οικονομικών κρίσεων.

«Τον φασισμό βαθιά καταλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος». Για να τον «τσακίσεις» όπως μας τραγουδούσε η εκλιπούσα Μαρία Δημητριάδη, μπορείς να τον αντιμετωπίσεις και να τον νικήσεις μόνο ιδεολογικά, φροντίζοντας πρωτίστως να μην αναπαράγεται ως πρακτική στην βάση της  καθημερινής ατομικής και συλλογικής κοινωνικότητας και δευτερευόντως με την επαρκή, κριτική γνώση της Ελληνικής ιστορίας και την πλήρη αναβάθμιση τόσο της πολιτιστικής κουλτούρας του νεοέλληνα πολίτη, όσο και της  καθημερινότητας του μέσα από έναν νέο επαναπροσδιορισμό της σχέσης κυβερνώντων-κυβερνωμένων.  Ενός πολίτη που έχει ξεχάσει προ πολλού τι σημαίνει «Δήμος», «πόλις» και «πολιτική». Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για το Αριστερό κίνημα, ιδού πεδίου δόξης ενός χρήσιμου αυτοπροσδιορισμού της ριζοσπαστικής πολιτικής διανόησης. Αναμφίβολα δεν χωρούν δικαιολογίες τύπου «δεν γνωρίζαμε», «δεν ξέραμε», «δεν καταλάβαμε».