πρέπει να είσαι λίγο «λέρα» για να κυβερνάς γαλέρα.

να το "λέει" λίγο η καρδούλα σου...

Πολύ μεγάλη κουβέντα γίνεται εδώ και καιρό για τους «μηχανισμούς». Είναι πράγματι πολύ της μόδας. Το περίεργο είναι ότι συνήθως ασχολούνται με το θέμα κυρίως όσοι «πέρασαν» διαχρονικά ή «δέθηκαν» συγκυριακά στο άρμα τους. Ακόμη και όσοι στήριξαν την υποψηφιότητας τους, ως πρόεδροι ενός κόμματος, στην δυναμική τους. Ίσως επειδή γνωρίζουν από «πρώτο χέρι» την λειτουργία τους. Γενικά, υπάρχει η αίσθηση ότι όσο διάστημα συγχρονίζουν την λειτουργίας τους μαζί μας τότε εύκολα βρίσκουμε σημεία επαφής με τον «εσωτερικό τους κόσμο». Όταν απλά καλούνται από την «φύση» τους να ανταποκριθούν στον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκαν περιορίζοντας την δυναμική μιας προσωπικότητας και το δικαίωμα της στην διαφοροποίηση τότε δυσανασχετούμε.

Σχήμα οξύμωρο γιατί η ίδια φύση των μηχανισμών, ο ρόλος ύπαρξης τους, είναι να  στρατικοποιούν μυαλά και συνειδήσεις, να χρησιμοποιούν τα μέλη τους μόνο σαν ψηφοφόρους-στρατιώτες.  Έγκαιρα λοιπόν έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι η τακτική των μηχανισμών δεν εξαντλείται μόνο στην ανάδειξη πρόσωπων, αυτά  κυρίως χρησιμοποιούνται εξ ορισμού ως αναλώσιμα προιόντα της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας,  αλλά έχει να κάνει κυρίως με την βαθιά αντιδημοκρατική πολιτική κουλτούρα σαν κύριο γνώρισμα της εσωτερικής λειτουργίας τους. Η στοίχιση επί των γραμμών επιβάλλεται, η διαφορετικότητα στην άποψη αποβάλλεται.

Τι θα μπορούσε άραγε να κάνει ένας πρόεδρος αριστερού κόμματος ( χμμμ…εντελώς τυχαία ας δανειστούμε το όνομα του ΣΥΝ…τυχαία εντελώς…) ο οποίος πνίγεται από τον σφιχτό εναγκαλισμό των μηχανισμών που περιγράψαμε πιο πάνω και ανακαλύπτει «ξαφνικά», ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί ακόμα και με τους πολιτικούς του συμμάχους μέσα στο κόμμα. Οτι πιθανόν, άλλα να συμφωνήθηκαν πριν την εκλογή του και άλλες πολιτικές να δρομολογούνται μετά. Οτι υπάρχει ένα ολόκληρο ανθρώπινο δυναμικό από  απλούς συντρόφους που τον ψήφισαν για πρόεδρο κατά την διαδικασία εκλογής του από συνέδριο, επιλέγοντας να στηρίξουν μια συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα η οποία επένδυε στην υποψηφιότητα του και εκ των υστέρων ανακαλύπτουν ότι αυτή η πολιτική πλατφόρμα δεν αξιοποιείται, είτε εσκεμμένα, είτε λόγω οργανωτικών δυσλειτουργιών (sic).

Πολύ απλά, ο πρόεδρος ενός Αριστερού κόμματος, στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, παίρνει όλες εκείνες τις απαραίτητες πολιτικές πρωτοβουλίες ώστε να έρθει σε ανοικτή πολιτική ρήξη με τους συγκεκριμένους μηχανισμούς, που ως γνωστόν όταν έχουν εδραιώσει την εξουσία τους ξεφεύγουν από την παραγωγή πολιτικής και αναλώνονται σε τακτικές διαχείρισης της πλειοψηφικής τους δύναμης, ή της εν γένει ισχύς τους, ακόμη και όταν βρίσκονται στην μειοψηφία, στην περίπτωση που αποτελούν κρίσιμο μέγεθος στην εσωτερική ζωή του κόμματος. Το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει λοιπόν ο πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος, που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, είναι να απευθυνθεί στην βάση. Δηλαδή σε όλα τα απλά μέλη του κόμματος είτε τον ψήφισαν είτε όχι. Σε αυτούς που πραγματικά τον περικλείουν με την εμπιστοσύνη τους. Σε αυτούς κυρίως που δεν ζουν από το κόμμα, δεν είναι κομματική νομεκλατούρα, αλλά έχουν δώσει μέρος από την καθημερινή τους ζωή στο αριστερό κίνημα και η παρέμβαση τους στην κοινωνία ορίζεται κυρίως από την θέση που έχουν στην διαδικασία παραγωγής. Κατεβαίνει στον κόσμο λοιπόν. Στην δική μας περίπτωση αξιοποιεί την όποια δυναμική των πολιτικών κινήσεων. Οργανώνει την δυναμική του. Γυρίζει όλη την Ελλάδα και με το προσωπικό του κύρος το οποίο απορρέει από την ιστορική του διαδρομή στον χώρο της αριστεράς συμμετέχει σε συνελεύσεις νομαρχιακών επιτροπών και μεγάλων τοπικών πολιτικών κινήσεων τόσο αυτός, όσο και οι συνεργάτες του, επιχειρώντας να «ανοίξουν» για τα καλά το θέμα, να σπάσουν το απόστημα. Προσπαθούν να εμπνεύσουν τα μέλη μέσω της κατάθεσης μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας με αναφορές και σε οργανωτικό επίπεδο, δίνοντας την προοπτική μιας νέας οργανωτικής συσπείρωσης στο όνομα κυρίως εκείνου του σημείου στο καταστατικό το οποίο αναφέρει ότι το κόμμα (έχουμε ήδη δανειστεί εντελώς «τυχαία» το όνομα του ΣΥΝ) αποτελεί «κόμμα των μελών» και όχι «ομόσπονδο κόμμα των μηχανισμών».

Κατόπιν καταθέτει πρόταση στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή για έκτακτο συνέδριο οργανωτικής ανασυγκρότησης, ασχέτως αν μεσολάβησε λίγος χρόνος από το προηγούμενο. Με κύριο γνώμονα ότι οι εξελίξεις στην κοινωνία ξεπερνούν με την ταχύτητα του ανέμου οποιεσδήποτε γραφειοκρατικές διαδικασίες παλεύει μέχρι τελευταίας ρανίδας την άποψη του. Εαν υπερψηφισθεί η πρόταση του ανοίγει προσυνεδριακός διάλογος ο οποίος μπορεί να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για τους μηχανισμούς που ώς γνωστόν το μόνο που φοβούνται είναι η μαζική συμμετοχή του απλού κόσμου στις διαδικασίες. Οδηγεί λοιπόν το κόμμα σε συνέδριο και εκεί δίνει την τελική του μάχη. Σχεδόν πάντα, στην εσωτερική ζωή ενός κόμματος  και σε περιπτώσεις επιβαλλόμενης χειμερίας νάρκης, η αναπόφευκτη σύγκρουση είναι προτιμότερη από την στασιμότητα και την παραλυσία. Είναι προτιμότερο να κάνει λάθος παρά να μην κάνεις τίποτα.

Τώρα, στην περίπτωση που η ολοκληρωμένη πρόταση του εν λόγω προέδρου καταψηφισθεί είτε από το συνέδριο, είτε από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, με ήσυχη την πολιτική του συνείδηση παραιτείται, ενημερώνει με ένα επεξηγηματικό πολιτικό κείμενο για τους λόγους που τον οδήγησαν να φτάσει σε σημείο παραίτησης, το οποίο δίνει στην δημοσιότητα και παράλληλα καταθέτει στις πολιτικές κινήσεις. Σε αυτή την περίπτωση είναι ήδη ηθικός νικητής στο μυαλό και στην ψυχή των απλών μελών. Μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά έχει στηρίξει την ιστορία της κυρίως σε ηθικούς νικητές , δηλαδή σε ανθρώπους  δικαιωμένους από το ρου της ιστορίας. Μπορεί η δικαίωση αυτή, να επιφέρει χιονοστιβάδα εξελίξεων άμεσα, εάν τα απλά μέλη έχουν ευαισθητοποιηθεί -πράγμα καθόλου απίθανο- λόγω της πολιτικής ζύμωσης που είχε προηγηθεί. Μπορεί λοιπόν αυτή η προσωρινή ήττα να μεταβληθεί σε τελική νίκη.

Σε κάθε περίπτωση, όταν βιώνεις μια τόσο δύσκολη κατάσταση, ανοίγεις το στόμα σου, δεν παίζεις την πυθία, μιλάς για να σε καταλάβουν όλοι, ξεκινάς ριζοσπαστικές διαδικασίες, εξωτερικεύεις την σκέψη σου, εξηγείς τους λόγους που σε κάνουν να νοιώθεις «στριμωγμένος στα σχοινιά». Δεν εγκαταλείπεις το πεδίο της μάχης σαν «πικραμένος αναχωρητής», γιατί υπάρχει η πιθανότητα να αφήνεις ένα χρήσιμο ανθρώπινο δυναμικό πίσω που να ήθελε να δώσει αυτή την μάχη μαζί σου. Ενας πραγματικός ηγέτης ρισκάρει και σε καμία περίπτωση δεν εξαντλεί την αντιπαράθεση με τους «μηχανισμούς» σε επίπεδο ανέξοδων λεκτικών αναφορών. Ούτε φυσικά ανακαλύπτει άλλα πρόσωπα που θα παίξουν τον ρόλο της νέας «βοράς προς τα θηρία». Ενας πραγματικός ηγέτης μένει και πολεμά, εμπνέει και εμπνέεται από τα μέλη χωρίς φωνή, από τα μέλη που όσο περνάει ο χρόνος καλούνται απλά να συμμετέχουν μόνο σε δημοψηφίσματα επί προσώπων και όχι επί των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών του κόμματος, πράγμα το οποίο μετά την πλήρη επικράτηση των μηχανισμών εναπόκειται πλέον στην όποια εξισορροπιστική διάθεση αναμεταξύ τους. Τέλος, εμπνέεται κυρίως από τα μέλη που τους πνίγει η οργή για τον εκφυλισμό ενός αριστερού πολιτικού χώρου και την μετατροπή του σε ομόσπονδο κόμμα παραλυτικών ισορροπιών.  

 Τα παραπάνω αποτελούν σενάριο φαντασίας θα μου πείτε. Και όμως στο συγκεκριμένο παράδειγμα η απόσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι μεταβαλλόμενη και η υλοποίηση του φανταστικού εξαρτάται κυρίως από τις συνθήκες που επικρατούν στην δεδομένη χρονική συγκυρία. Ενας Αριστερός ηγέτης πάνω απ΄όλα οφείλει να συνειδητοποιεί  ότι όσο απουσιάζει η έμπνευση, η ανάταση ψυχής, η πολιτική ειλικρίνια και περισσεύει η εσωστρέφεια, τόσο οι πρακτικές του θα εξαντλούνται στα όρια μια υπόθεσης κατ’ οικονομία, μιας βαρετά «απαραίτητης» διαδρομής λόγω κεκτημένης ταχύτητας και μόνο.